Ik merk dat er verandering in mijn verdriet zit...eerst was er ongeloof toen woede en verdriet en nu hoe raar het ook klinkt rouw. Niet eens echt omdat je wegbent en het over is maar rouw over een relatie die had kunnen zijn. Wat wij samen hadden kunnen doen, waar we terecht hadden kunnen komen

Weet ik veel het is ook zo complex

Het is niet het verpletterende verdriet dat ik hiervoor voelde, het is een soort acceptatie van mijn verdriet....alsof het een plekje gekregen heeft. Een klein leeg stukje hart waar vroeger jij zat....dat hoeft ook niet meer gevult het is ok. Elke keer als er een krimpje pijn uitkomt denk ik weer aan jou, hoeveel lol we hadden, en.....dat is ok

Vandaag zat ik zo kapot dat ik een vrije middag heb opgenomen en Stichting Korrelatie heb gebeld. Een goed maar emotioneel gesprek gehad. Hij adviseerde mij contact op te nemen met Maatschappelijk werk. Morgen is inloopspreekuur. Ik ben wat huiverig want "ik kan het altijd wel alleen af".

Heeft iemand ervaring met wat ik kan verwachten?

Eindelijk ging ik weer eens lekker stappen. Lekker met m'n vriendengroepje, niet aan jongens of liefde denken, gewoon lekker uit m'n dak. Ja, hij zou ook komen. Hij, mijn ex-vriendje. Stukgelopen omdat het 'beter' zo was, stukgelopen omdat uit twijfels uit beide kanten nooit meer iets '100%' zou kunnen komen.
Leuk dat ik hem weer zou zien, dacht ik. Alles zou anders zijn, gewoon... Vrienden Gezellig. Hij had inmiddels een vriendin, een vriendinnetje. Een 'niet-serieuze'-relatie. Frustrerend, maar ach. Het was over en het was beter zo.
Daar was 'ie dan. (Gewoon drie zoenen geven, we zijn gewoon vrienden.

Wie is er gestorven of heengegaan
Hekel aan mensen met een lach
Met moeite lukt het me op te staan
Met moeite kom ik door de dag

Iedere moment sluipt voorbij
Wurgt me met een touw
Sta zinloos in de levensrij
Zinloos denk ik weer aan jou

Wil je zoenen op je mond
Of vermoorden in ruil voor mijn pijn
Nog steeds ga ik door de grond
Dat jij zo gemeen kan zijn

Heb vragen verlangend naar je woord
Een antwoord wil ik niet
Rationeel en emotioneel gestoord
Verbrand langzaam mijn hart zoals je ziet

Nooit meer wil ik dit
Me verliezen voor een jou
Zoveel liefde die hier zit
Warmte maakt plaats voor kou

De zangeres Liz Phair geeft sinds kort seks & relatie advies op Nerve.

Daar staat hij op me te wachten. In eerste instantie zie ik hem niet direct als ik het trappetje afloop en zoekend om me heen kijk, maar als ik een stukje verder loop zie ik hem daar staan. Beetje afwachtend, handen in z'n zakken. Zo dicht mogelijk tegen de muur aan om te schuilen voor de miezerregen die in de late nacht druilerig naar beneden komt.

Op dat moment kan ik hem wel opvreten en realiseer ik me pas écht hoe zeer ik hem gemist heb de afgelopen dagen. Iets in me danst: "Daar ben je, yésssss, eindelijk, daar ben je!" Maar ik spreek het niet uit. Bang om het te zeggen, onzeker misschien ook wel. Hoe breng je zoiets zonder meteen als één of andere desperado over te komen?

Hallo Allemaal,
Al een tijd terug heb ik mijn verhaal op de site gezet.
Het staat nu bij nummer 10 zo'n btje... de titel luid "lang verhaal"
En hier ben ik weer... waarschijnlijk ook met een lang verhaal.

Eerst wil ik de mensen die op mijn bericht hebben gereageerd bedanken,
zo'n jongen verdiend mij gewoon niet, daar hadden jullie gelijk in.
Maar het is allemaal zo moeilijk.

Het gaat nu redelijk met me, maar ben er nog steeds niet overheen, dagelijks denk ik nog aan wat er die tijd is gebeurd. Soms met veel lol, maar vaak met trieste blikken.
Ik kom die jongen nog redelijk vaak tegen, en we kletsen ook wel wat, maar het is allemaal anders, anders dan dat ik had verwacht.