Hoi iedereen,

onlangs zat ik op een feestje. Iedereen was daar... Er was ook iemand die de hele avond me gezelschap hield. Een goeie vriend van me die ik al jaren ken. In het verleden heeft hij al een paar keer toegegeven gevoelens voor me te hebben (we spreken nu over een tijdspanne van bijna 6j vriendschap). Laatste keer dat hij me zei dat hij gevoelens voor me had is nu toch zo'n 3.5 - 4j geleden..

Naja, hij is ook de beste vriend van m'n ex. Die twee zijn als broers en vertellen alles aan elkaar. Maar hij bleef me dus een hele avond gezelschap houden. Had rond middernacht ook een enorme dip (vermoeid) door heel vroege rijlessen waar ik 50km met de wagen had afgelegd en dan na de rijles meteen door naar de stad om daar nog eens voor 6u rond te lopen met mijn beste vriendin. In other words, ik kreeg een enorme mokerslag van de hamer.. Hij zag het aan mijn gezicht en houding dat ik het intense geluid en al de drukte even niet meer aankon en kon het ook niet aanzien om mij buiten te zien zitten in de kou. We zijn dus even in zijn wagen gaan zitten om weg te zijn van de drukte, verwarming lekker opgezet en mezelf even door mijn vermoeidheidsdipje gepraat. Na zo'n halfuurtje terug naar binnen gegaan, ben ik daar voor iedereen met een vriendin het danspodium opgeklauterd en daarop nog heerlijk staan dansen.

Uiteindelijk kreeg rond 2.30 nog meer vermoeidheid de overhand en wist ik dat ik mijn point of no return overgegaan was. Dus het feestje was voor mij gedaan, ik verlangde gewoon naar een bed. De persoon die mij de hele avond gezelschap had gehouden had mij netjes thuis afgezet. Terug gepraat, wel goed voor een uur en enkele plagerijen waardoor hij me begon te kietelen waardoor ik helemaal plat ging van het lachen en helemaal op zijn schoot terecht kwam. Hij is zelf ook al jaren vrijgezel en hij zoekt echt genegenheid op. Dat vind ik soms gevaarlijk bij hem. Bedoelende dat hij heel snel gevoelens voor iemand krijgt die hem soms de minste genegenheid durft tonen. Soms iets te vriendelijk zijn kan er al voor zorgen dat je een week of 2 later hoort: Ik heb gevoelens voor jou.. Snapje?? Hij zoekt er echt achter, achter de liefde, wat het vaak moeilijk maakt om gewoon eens gek te doen, zoals die kietelpartij in de auto.

Nu lag ik door het kietelen helemaal scheef tegen hem aan, waardoor hij mij in zijn armen kon nemen. Hij hield me vast en we hebben daar voor zo'n 5min in elkaars armen gelegen. Hij zei me dat hij dit miste met iemand zo knuffelen, iemand speciaal, en zei hem ook dat ik dat miste, iemand waarbij ik in zijn armen kon liggen. En daar begonnen bij mij alle alarmbellen te rinkelen. Had ik mezelf niet tegengehouden had ik hem daar en toen gewoon vastgepakt, tegen me aangetrokken en gezoend. En hoe erg het misschien ook klinkt, maar niet omdat ik van hem hou, maar omdat ik het gewoon effe nodig had. Naja, ik hou wel van hem, vriendschappelijk. Hij is ook één van mijn beste vrienden en hij heeft me de voorbije 6j al van mijn slechtste en beste kanten gezien, hij is één van de weinigen die me praktisch door en door kent.. Maar op het vlak van houden houden van, als: Laten we samen een relatie beginnen. Neen, dat niet. En daar voelde ik me enorm schuldig over. Heb me recht gezet, nog even gepraat en ben dan binnen gegaan en in m'n bed gekropen.

De volgende dag heb ik dit besproken met een vriendin. Had haar gezegd wat er is gebeurd en ze snapte me wel. Ik voelde me schuldig in de zin van: Zou ik te ver gegaan zijn en zou ik hem valse hoop gegeven hebben? Maar heb hem toen ook wel degelijk gezegd dat het gewoon goed voelde maar dat het niet meer was dan dat. Maar daardoor kom ik ook tot de constatatie dat ik het mezelf ook niet toelaat om geknuffeld te worden en ook voor die reden.. Ik vind het enorm moeilijk om gevoelens te krijgen voor iemand en het laatste dat ik wil is iemand valse hoop geven omdat ik zo nu en dan effe nodig heb aan genegenheid en iemand dat me vastneemt in z'n armen (ook al was dit de eerste keer in 2j dat iemand me in z'n armen had vastgenomen). Maar ook omdat ik nu nog steeds de dag van vandaag nog meer nood heb aan iemand die me vastneemt en me eens kust. Alsof dat moment iets in me losgemaakt heeft, iets wat ik wou maar mezelf niet toeliet omdat ik liep met de gedachte: Wat je niet hebt, kan je ook niet missen. Misschien een lelijke vergelijking, maar alsof je jaren gerookt hebt en je cold turkey bent gestopt.. In het begin is het bikkelhard maar na twee jaar doe je het prima maar ergens heb je nog steeds een verlangen naar een sigaret. En op een dag, gewoon in de heat of the moment, geeft er iemand jou een sigaret en rook je die op.. En het doet je deugd op dat moment en je had het effe nodig op dat moment, maar de tijd daarna, wanneer je dus weer zonder die sigaretten moet doen, is het moeilijker dan voorheen om terug zonder sigaretten door het leven te gaan.

Dat heb ik dus met knuffels en aanrakingen van andere mensen. Ik laat het mezelf niet toe om

• Het mezelf niet moeilijker te maken dan het al is, want eigenlijk verlang ik naar iemand speciaal die me in z'n armen neemt en me kust maar weet van mezelf dat ik moeilijk verliefd wordt omdat ik het me ook ergens niet toelaat (makes sense? -_- )..

• Om andere (betrokken) personen geen valse hoop te geven..

Zucht...

De blog moest gewoon effe van mijn hart..

Commentaar staat vrij..

Groetjes,
Keelia