Na zo'n middag als deze, is het onbeschrijfelijk wat zoiets kan doen met een mens.

Je leeft, alleen lichamelijk, je hart klopt, maar dan heb je ook echt alles gezegd.
Lieve mensen, ik ben niet de enige, en zal dit ook niet blijven helaas. Als ik alle andere verhalen lees, wat kan liefde mooi zijn, maar temeer pijn als iets over is wat jezelf niet zo heb gewild.

Je geliefde moeten laten gaan, omdat het zijn/haar keus is.
Afscheid nemen van, en de pijn die over blijft.
Pijn die door elk bloefvaatje kruipt en dan ook nog eens moeten meemaken dat je niet eens weet waar je het zoeken moet.

Voor sommigen gloort er nog hoop, is er wellicht nog een kansje, is er nog onzekerheid: zou het nog goedkomen? Is hij/zij verliefd op een ander? Zou hij/ze dit...?

Inzake mijn verhaal niet meer.
Het lijkt wel alsof na vanmiddag een stukje vanmezelf ook afscheid heeft genomen.
Weer die avond in, het donker in, schemering.
Dat zijn juist van die extra moeilijke momenten. Je gedachten dwalen af...naar haar.
Maar "ons" is niet meer. Verlaten en vergeten.

Zou ze nog wel eens denken toen wij zo gelukkig waren met de geboorte van ons zoontje?
Zou ze nog eens denken hoe leuk we het hadden op onze eerste vakantie in Salou?
Zou ze nog wel eens denken aan mijn eerste vlucht in de lucht opweg naar de Dominicaanse Republiek?
Zou ze nog wel eens denken, aan de tijd dat we verliefd op de dansvloer stonden in een discotheek?
Zou ze nog wel eens denken aan die dagen en nachten aan het Scheveningse strand?
Zou ze nog wel eens denken aan die gezellige kerstavonden en oud en nieuw?
Zou ze ooit wel denken over hetgeen alles wat we hebben meegemaakt?

Ik kan met trots zeggen dat ik haar ongelofelijk lief heb gehad.

Maaaar....1 ding moet ik jullie nog wel vertellen.
Toen ik haar tegenkwam, ruim 6,5 jaar geleden, was ze aan de XTC, veel stappen ed, net relatie uit. Je kent het wel, wrong time, wrong place idee.
Ze vond haar toevlucht bij mij, en het ging beter.
Ze ging niet meer stappen, geen XTC meer (op aandringen van mij), en we gingen samenwonen.
Die kleine van ons geboren, ze ging zich verdiepen in De Bijbel (Jehovah) en keerde als een blad om.

Eerst alles doen wat God verboden had, en nu...je raad het al.

En het ergste waar ze me mee kon treffen, zei ze van de week:
"Ron, helaas was dit een tussenfase, onze relatie, nu ben ik er klaar voor.
Je hebt me toen meegemaakt, en nu, ben ik helemaal verandert.
Maar je bent het niet meer voor mij nu.
Ik heb nu iemand gevonden die net als ik is".

Wellicht is het nu goed zo.
En als het niet goed is, ik zal het er mee moeten doen.
Hard, maar waar.
Net zo zwart als die auto van vanmiddag. Die auto die als een dief wegreed, met haar voorin, mijn zoontje achterin. Alsof het al jaren zo is. Alsof ik als tussenstation heb gedient, en heb mogen funtioneren.

Ik ben er trots op, dat ik haar heb mogen leren kennen.
Ik ben trots dat zij de moeder is van mijn zoontje

Het is beter zo, het is je nog vergeven ook.
Waarom? Omdat ik ook meer verdien dat dit, jij bent mij niet waard. Je hebt me teveel aangedaan.
Ik heb voor je gevochten, maar je zag het niet.
Ik heb van je gehouden, maar je voelde mij liefde niet meer.
Ik wilde je voor geen goud kwijt, maar je wilde platina.

Vaarwel lieverd.
Ik red me wel, volgende week kijk ik alweer uit naar mijn zoontje.

x
Ron