Een klein gedeelte van mijn "story" alweer een paar jaar geleden.

Mijn man..ik ken hem al zolang, we hebben het goed . Wonen meer dan royaal en zijn gezond. Tuurlijk heb je je wensen maar niet alles hoeft meteen uit te komen.. niet waar, naar iets uit blijven kijken geeft ook vreugde. Al vaker merkte ik bij mezelf op dat ik me ergde ...niet echt dingen in het bijzonder , maar gewoon kleine dingetjes ...neplachje als een ander een opmerking maakte die eigenlijk niet zo leuk was. Een bepaalde beweging met zijn vingers als hij stond na te denken, zo kan ik nog een tig dingen opnoemen die me gewoon de kriebels gaven. En ik vond dat niet leuk...ik wilde dat gevoel niet hebben...
Ik begon te merken dat ik het minder uithield er steeds meer dingen boven kwamen, uit het verleden die ik hem kwalijk nam ..en hij me nooit echt een goede verklaring voor had kunnen geven.Het verdraaien van verhalen en situaties. Gebeurtenissen volgden elkaar op en elke keer vond ik de slappe houding van hem zeer storend. Het zelf nooit geen keuzes kunnen maken...dat ik dacht , kom op zeg je bent een volwassen man , vraag niet alles aan mij. Nooit in de bres durven springen voor ons...zich er vanaf maakte zodat ik me genoodzaakt voelde om het zelf te doen. Geen risico's durven nemen , nooit spontaan iets leuks bedacht om te gaan doen, dan een blokje om rijden door de omgeving...Ik kreeg het spaans benauwd.

Ik verlangde geen lichamelijk contact met hem... ik kon het niet opbrengen...ik vond het zo erg voor hem. De spanning die ik hierdoor voelde en waar ik niet tegen kon. Ik kreeg zoveel spanningen dat ik niet eens een kop koffie zonder te trillen vast kon houden.

Ik was aan het werk en mijn mobiel ging , ik neem op en hoor de stem van een goede vriend van me...ik begon te huilen zomaar uit het niets...ik zei, dat jij nu belt...hij zei wat scheelt eraan ? ik zei, ik kan niet meer ... ik trek het niet meer ...en ik vind het zo erg...
Hij vraagt maar wat wil je dan doen? ...ik wist het niet.
Relatietherapie een voorstel van mijn man, hij zei als je er voor wilt vechten voor onze relatie dan doe je dat ! ik wilde dat ook wel.
Maar na elk gesprek voelde ik me verder verwijdert ..kreeg het gevoel dat ik met mijn rug tegen de muur en in een hoek stond en ik kon niet verklaren waarom.....

Achter huis in de tuin zit ik op een bankje ...ik kijk over de weilanden en de tranen lopen me over de wangen....alles zo mooi ...ik heb alles ...waarom gebeurt me dit..ik wil dit niet en ik kan mijn gevoel niet terug draaien...
Ik ben na een woordenwisseling van huis gegaan.... de heimwee in die dagen , de mensen waarvan ik hield die zich ineens tegen me keerden ..ik slikte alles , huilde ... en hoopte in tussentijd antwoord te vinden ...ik wilde wel terug...maar iets in mij kon dat niet en hoe harder mijn ex aan mij trok hoe meer ik me terug trok. Hij stuurde eerst tal lieve berichten...daarna berichten met vragen en wanhoop...en na verloop van weken boze smsjes ...en ik...ik wachte en hoopte dat ik alles op een rijtje kreeg waarom ik niet terug ging en hoe zeer het me deed voor mijn kinderen en ook mijn man....
Hij heeft de deur voor me op slot gedraaid , de keus voor me gemaakt...maar eigenlijk diep in mijn hart had ik zelf de keus allang gemaakt..maar dat wist ik op die momenten van totale stress en spanningen ook niet. NIks klopt meer in je hoofd, je gevoel , je intuitie en je verstand. Alsof alles door een blender is gegaan ...totale chaos, verdriet en vertwijfeling. Mensen , familie , kennissen , vrienden , iedereen had opeens een mening..bemoeide zich ermee ..en dat heeft het ook geen goed gedaan. Niet dat ik was terug gegaan denk ik maar je vertrouwen en verbazing hoe een ander zich erin durft te mengen in iets wat zo prive is...