Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier vaak kwam en blogs plaatste. Mijn laatste dateerde volgens mij van april 2006.

Maar nu ben ik weer terug en heb ik dringend wat raad nodig van jullie.
Ik geloofde nooit echt in liefde op het eerste gezicht, maar ik heb t net ondervonden. Een maand geleden heb ik hem voor het eerst gezien. We geven samen een concert en moeten veel oefenen. Voor onze eerste repetitie hadden we in op het conservatorium afgesproken. Hij is lang, blond, heeft blauwe ogen, maar is niet per se knap. (Kennelijk maakt dat dus niet uit) Ik kwam binnen en zag hem daar zitten, achter de piano. Het maakte een grote indruk, ik vond het vreemd. Ik werk al zo lang met verschillende mannelijke pianisten. Zoiets heb ik nog nooit gehad. We stelden ons voor. Ik voelde me gelukzalig van binnen. Zijn stem is zacht. Hij heeft een accent als hij spreekt want hij komt niet uit Nederland. Zijn blauwe ogen zijn zo vol levenslust, zo sprankelijk. Nadat we een beetje gepraat hadden begonnen we muziek te maken. Hij vond dat ik erg mooi speelde. (Viool) Het was een erg leuke repetitie. We hebben veel gelachen maar ook ontzezttend goed gewerkt. Alsof we al jaren samenwerken. Hij begrijpt meteen wat ik bedoel. We hoeven niet veel over de interpretatie te spreken, het gaat vanzelf. (Voor de niet muziekanten onder ons. Het is erg moeilijk een goede pianist te vinden. Er zijn zo veel mensen die wel OKE piano spelen, maar een echte goede pianist_? En ook nog eens een echte goede begeleider. dat is echt moeilijk. Ik heb er al zoveel versleten.)
Ik ben verliefd. Al dagen ben ik verliefd op hem. Ik kan niet slapen, eten. Ik loop rond met een vage glimlach en mijn hoofd constant in de wolken. Ik zoek het conservatorium of de bibliotheek af, of ik hem misschien zie. Heerlijk om dat gevoel te voelen, maar wat moet ik ermee? ik heb al 2 jaar een
vriend. We gaan voor kerstmis samen naar NY. Hij is een lieve jongen. Houdt veel van me. Wil met mij verder. Zou daar het probleem liggen? Hij wil het liefst zo snel mogelijk trouwen en kindenen een een huis in Nederland kopen, hij heeft er al een op het oog...... enzovoort. Ik niet. Ik wil genieten van mijn studie, mijn leven zonder kinderen, ik wil eerst een carriere maken. Zeker in mijn vak is dat belangrijk. EN nu. Mijn pianist. Hij leeft net zo'n leven als ik. Hij weet echt wat muziek voor iemand kan betekenen. We hebben veel gemeen ookal komen we niet uit hetzelfde land (hij is duits) en zijn we (waarschijnlijk) toch anders opgevoed....

Wat zal ik doen?