Er zijn momenteel 0 gebruikers en 3 gasten online.
verraden
Ik voel me weer zo ellendig. Hij heeft van het weekend een reunie gehad en nu loopt ie weer sms-jes te wissen waar ik bij ben. Het lijkt wel of hij het er om doet. Ik vind dit gewoon zo totaal respectloos en ben er zo verdrietig om. Nog geen eerlijkheid. Als ik er naar vraag dan ligt het allemaal aan mij en ik zoek overla wat achter. Maar het is toch niet gek dat ik daar iets van ga denken? Ben er zo flauw van en heb er zoveel verdriet van, ik weet het gewoon alleemaal even niet meer, wanneer houdt het houden van nu eens op?? Ik heb er al het geld van de wereld wel voor over. Ik vind het zo moeilijk. Verstandelijk weet ik het allemaal heus wel en ik wil ook geen relatie meer. Maar mijn gevoel schreeuwt soms gewoon om hem. Ik word er bij tijd en wijle knettergek van. En dan die dubbele agenda van hem...waarom doet hij mij dit aan? Waarom is hij gewoon niet eerlijk? Dit heb ik toch niet verdiend na zoveel jaren samen? Ik denk dat hij echt geen donder meer om mij geeft maar laat hem dat dan gewoon zeggen...die dubbele signalen trek ik soms niet meer. En ik wil alsmaar de lieve vrede bewaren, maar ik merk dat dat tem koste van mezelf gaat. Het voelt soms alsof ik met mijn rug tegen de muur sta en geen kant op kan.
Hoe moet ik toch verder???
- Anzil's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
jij beslissen
Anzil, je schrijft dat je geen relatie meer wil. Beslis jij dan voor hem, je eigen leven gaan leiden. Oh, ik weet dat het heeeel moeilijk is, gevoel en verstand zeggen iets anders. Maar je gaat er anders idd aan onderdoor. Die twijfel is niet mee te leven. Nu bij ons het duidelijk is geworden, brengt het mij, ondanks het diepe verdriet, wel rust. Ik ben af van die twijfel, de toekomst zie ik nog zwart, ik denk ook vaak: hoe kun je dit zo doen na zovele jaren. Die onzekerheid is weg en dat voelt ondanks alle ellende wel goed. En dat stiekeme gedoe met zijn sms'jes, daar wordt je ook niet vrolijker van. Heel veel sterkte!
Ik begrijp je zoooo goed
Lieve Anzil, wat begrijp ik je gevoel goed. Natuurlijk weet je dat het beter is, maar het is ook logisch dat het pijn doet en moeite kost als hij al dat soort dingen onder je neus doet. Verdorie, ik kan me er gewoon boos over zitten maken. Hoe lang moeten jullie nog in hetzelfde huis wonen, want ik denk dat wat afstand wel wat rust zal brengen. Het is zo dubbel...ze zeggen van je te houden, maar blijkbaar is dat dan toch niet genoeg. Bij mij idemdito. Probeer leuke dingen buitenshuis te plannen zodat je hem minder hoeft te zien. Koop een stapel meeslepende boeken, en stort je daar helemaal op als hij er is (helpt mij enorm om me af te sluiten). Ik schrijf alles ook op, en als ik dan weer instort lees ik het terug en zie ik dat het beter is zo, dat hij me nu niet respectvol behandelt, en dat ik het leven zoals het nu is met hem echt niet wil.
In de toekomst...wie weet ,die verrekte hoop is nog niet weg, en het houden van ... tja dat blijft hier ook, maar ze zeggen dat ook dat slijt.
Hou je sterk meid, ik weet dat je het kunt, ECHT WAAR.En je bent het echt waard!!!!
verdriet
Ik ben gewoon zo verdrietig, ondanks dat ik echt wel weet dat hij het niet (meer) voor mij is...maar we zitten nog onder een dak tot het huis verkocht is en wie weet hoe lang dat nog gaat duren....en voor hem is dat geen probleem(hij zegt wel dat het voor hem ook niet makkelijk is..jaja) en ik kan dat gewoon niet begrijpen. En ook mt die verrekte sms-jes...het kwetst mij tot op het bot, ook al weet ik wel dat dat niet mijn pakkie aan is, maar het doet mij gewoon nog zoveel. En mijn vrienden zeggen ook wel dat ik hartstikke sterk ben maar zo voelt het gewon heel vaak niet. Hij toont ook voor onze dochter zo weinig interesse, al zegt hij dat hij zielsveel van haar houd,hij drinkt heel veel en ik maak me gewoon zorgen hoe dat straks allemaal moet. Als ze daar om het weekend slaapt, drinkt hij dan niet????Ik weet gewoon niet hoe het allemaal verder moet. Ik wil hem zijn kind niet ontzeggen, maar ik wil ook niet dat hij zich klemzuipt als zij bij hem is.
En kon ik maar afstand nemen, maar onder een dak lukt dat gewoon niet. Het enige dat hij doet is slapen en werken en ik snap gewoon niet dat hij niet ziet dat het helemaal niet zo goed met hem gaat. Hij is al eens 2,5 jaar bij huis geweest vanwegen een burn-out (nu verteld hij mij dat dat ook met onze relatie te maken had...hoezo een trap na...)heeft veel moeite met zijn jeugd/verleden en blijft daar in hangen. Alles wat niet meer loopt zoals hij het wil kapt hij af en zegt alleen maar: ik heb jaren lopen geven en nu ga ik alleen nog maar nemen, ik wil geen meningen van anderen opgedrongen krijgen. Heeft geen vrienden, en degene waarvan hij zegt dat het zijn vrienden zijn ziet hij in de kroeg en heeft daar alleen maar oppervalkkige contacten mee. Diepgang zit er gewoon helemaal niet meer in en dat is ook de reden waarom ik het voor ons niet meer zie zitten. Ik wil iemand die er ook voor mij kan zijn...maar als ik zei dat ik verdriet had, kon hij er gewoon niet voor mij zijn. En ik weet ook wel dat het beter is om alleen alleen te zijn dan in een relatie alleen...maar ben zo verdrietig......wilde dat ik mijn gevoel ook zo makkelijk als hem uit kon schaklen. En meestal gaat het heus wel, maar op sommige momenten (zoals nu) trek ik het gewoon niet. Er zit zoveel verdriet, en ik maak me zoveel zorgen. Ik zie nu ook wel dat ik jarenlang hem ook verzorgd had, hij was zielig, hij had problemen en ik...ik....ik deed alles om het hem te vergemakkelijken.......wat zuur.....
lieve Anzil
Ook die van mij zegt nu dat hij niet langer meer wil verzorgen. Hij zegt dat hij al zorgt vanaf zijn jeugd. Dan denk ik: en je kinderen dan? Je hebt wel je verantwoordelijkheden! Hij zegt wel dat hij van ze houdt, dus...... En die rottige sms'jes: ja, die kwetesen. Hij doet bij mij iets anders: bekijkt andere vrouwen zo uitgebreid (zodat het ook erg zichtbaar is voor mij), net alsof hij ze uitkleedt met z'n ogen. Niet normaal, dat doet zo veel pijn! Hij wil ook niet vechten, en ik; ik heb keihard gevochten! Weet je wat mij helpt, en jou zou kunnen helpen? De reactie van Freespirit in mijn blog "voornemens" Als ik haar reactie herlees denk ik bijmezelf, daar klinkt heel veel waarheid in. Misschien helpt het jou ook een beetje, weet je waar je voor moet vechten. De pijn wordt er niet minder om, maar kan wel helpen het op een bepaalde manier te bekijken. Heel veel sterkte.
Auw wat herkenbaar
Wat vreselijk herkenbaar is dat wat je juist schrijft. Blijkbaar zitten al die mannen in hetzelfde schuitje, weinig vrienden, oppervlakkige contacten, moeilijke jeugd (traumatische scheiding). En nu maar aan zichzelf denken terwijl wij ons totaal voor ze hebben weggecijferd de afgelopen jaren.
Ik deel je verdriet. Ook ik hoor dat ze me sterk vinden, dapper etc, maar ik voel me vaak een wrak. Kan geen andere weg nemen dan doorgaan, maar ook ik zie niet goed in hoe...maar we moeten door, en we kunnen het. Nog onder 1 dak zitten moet echt slopend zijn, want ook al weet je dan wat beter is toch is er dan nog die soort van twijfel...Ik merk dat ik het moeilijker heb als ik mijn vriend zie dan wanneer ik hem niet zie en dat het ondanks de pijn ook rust geeft als hij er niet is. Blijkbaar kunnen ze niet meer geven, die mannen. Ik snap ze echt niet. Hoe kan het mannelijk brein zo makkelijk zich van alles ontdoen....gaat het niet lekker nou hup...relatie de deur uit, dat zou toch niet moeten kunnen....
Sterkte lieverd, en kop op.....het komt echt een keer goed!!!
Voor mij is dit ook heel
Voor mij is dit ook heel herkenbaar. Ik snap ook niet hoe ze zo makkelijk kunnen omschakelen. Meteen weer in een nieuwe relatie stappen voordat ze de oude relatie hebben afgesloten. Ook ik word sterk gevonden, maar voel me dat soms allerminst.
Zal ik het ooit begrijpen? En komt het echt een keer goed?
Liefs, Chriske
* When does the hurting stop.. *
wanneer stopt de pijn?
inderdaad...wanneer??????...hoe kun je nog van iemand houden terwijl die persoon er niet warm of koud van wordt dat je verdriet hebt? Als je zolang bij elkaar geweest bent dan magf je op zijn minst verwachten dat er respect voor je is...je bent ook de moeder van zijn kind...toch? Maar blijkbaar werkt dat zo niet..klaar is klaar. DIKKE VETTE PUNT.
Hoezo ergens voor vechten? Ergens voor gaan? Er voor iemand zijn? intimiteit delen?
Wat een onvolwassen vent, en ik besf het me steeds meer. Hij gaat al heel lang niet meer voor mij...en als ik zei dat het niet lekker ging was het standaard antwoord: als alles op de rit is komt het echt wel goed...maar je moet niet zo drammen...je weet toch dat ik van je hou..ik woon toch samen met je?? SNapt gewoon echt niet dat houden van iets is dat je wel kunt zeggen maar ook moet laten voelen. Hoe vaak ik niet gevraagd heb om wat meer intimiteit en hoe minder ik uiteindelijk voor mezelf ging vragen om niet steeds het gevoel te hebben dat hij mij een knuffel gaf omdat ik het zo graag wilde en niet omdat hij dat wilde...
Ik zie heus wel dat ik ook veel fouten gemaakt heb, maar ik wil dat wel toegeven en naar mijzelf kijken...deed hij dat ook maar eens. We denken zo langzamerhand overal anders over...als ik hem na zijnwerk op de bank zie liggen pitten (omdat hij zo moe is van het werk (tuurlijk is hij moe als hij midden in de nacht half aangeschoten naar bed gaat))word ik al chagrijnig...doe eens wat met je dochter...het frustreerd me wel zo dat hij niet ziet hoe erg hj tekort schiet naar zijn dochter..ik vind dat zo erg cvoor mijn meisje en dat maakt me zo verdrietig...Het kind is gewoon al helemaal gewend aan een vader die of werkt of slaapt en die als hij alleen met haar is haar meeneemt naar en motorzaak(omdat hij zelf spullen moet hebben) of meeneemt naar het cafe om wat te drinken en verder nooit iets met haar samen doet. Ik vind dat echt zielig. Maar misschien veranderd dat wel als hij een eigen huijse heeft en haar maar 4 dagen per mand ziet. Dat hij het dan wel op kan brengen om er voor haar te zijn.....
Ik weet het allemaal gewoon niet...
Predcies, die gemakzucht!
Predcies, die gemakzucht! Niet willen vechten. Wordt het moeilijk: lekker weggaan. We zitten alle 3 in hetzelfde vaarschuitje. Wel fijn dat het zo herkenbaar is :S
Probeer je geen zorgen te maken....
Lieve Anzil, probeer je daar aub geen zorgen over te maken. Ik snap je zo goed, ik heb dat ook, dan denk ik...hoe kan ik nu met zoontje naar Nederland gaan, maar aan de andere kant....waarom moet ik hier blijven als ik uiteindelijk me hier niet gelukkig zou voelen (ik woon in het buitenland). Ik schijf dat nu nog voor me uit, want daaraan denken doet teveel pijn. Mijn vriend is daar heel erg bang voor, maar het is dan wel een consequentie van zijn eigen gedrag. De enige hoop die ik nog koester is dat onze relatie voor de problemen die 2 jaar geleden begonnen zijn altijd heel goed was, en daar is hij het ook over eens. We hadden en hebben een hele sterke band, maar alles is door de situatie scheef getrokken. Ook dat beslissingen nemen, dat deden we echt samen. Eigenlijk was hij tot 2 jaar geleden de sterke in de relatie. Nu ben ik sterke dan hij, en heb meer een eigen leven dan hij. Ik merk dat ik meer mensen heb om op terug te vallen en die van me houden dan hij....ziet hij dat zelf dan niet....dat het bij hem van kwaad tot erger wordt!!! Maar goed, dat is nu zijn probleem, hij moet er eerst uit komen.
Ook ik maak me zorgen om mijn zoontje....maar mijn moeder zei laatst iets heel erg raaks, ze zei.....na al dat wegcijferen voor je vriend probeer e nu te zijn voor je zoon, maar probeer je nu niet helemaal voor hem weg te cijferen, je moet aan jezelf denken!!! En daar zit wat in. En wat je zegt Anzil...4 dagen in de week...waarschijnlijk brengt hij het dan echt wel op leuke dingen te doen. Maar oh...ook mijn hart huilt voor mijn zoontje...