Nadat ik een aantal verhalen, hier heb gelezen denk ik dat goed is om mijn verhaal te delen wellicht helpt het mij alles helder te zien wanneer ik het opschrijf: hier mijn verhaal:

Mijn relatie van zes jaar (waarvan bijna 3 jaar samenwonen) is eergisterenavond beëindigd. Ik heb het totaal niet zien aankomen en ik moet eerlijk zeggen ik ben eerder woedend dan verdrietig (misschien komt dat nog)
Ik was 17 (nu 24) toen ik hem leerde kennen en 18 toen we een relatie kregen met elkaar en eigelijk klikte het al meteen tussen ons en niet lang daarna ook tussen onze vrienden. In het allereerste begin woonde we een behoorlijk eind van elkaar vandaan en konden elkaar alleen in de weekenden zien en we spraken dan ook elk weekend af om zo wat tijd met elkaar door te brengen. Hoe vaker we elkaar zagen hoe meer de afstand ons toch dwars begon te zitten. Ik heb toen ook besloten om mijn studie na de middelbare school te vervolgen in zijn woonplaats. Dit ging vanaf het begin goed, ik woonde bij mijn oudste zus en zwager en hij woonde nog thuis. We deden dit bewust zodat we samen konden sparen voor ons eigen huis. Na vier jaar ronde ik mijn studie af en nadat ik zowaar een echt baan had gevonden, vonden we kort daarop ons huisje. De verhuizing ging snel en we woonden nu dan ook echt en eindelijk samen, ik droomde er al jaren van en het was nu eindelijk zover. We hadden nu echt de kans om te doen wat we wilden doen en deden dit dan ook, ons geluk kon dan ook niet op. We gingen gerust om 2.00 's nachts een filmpje halen uit de automaat die we vervolgens lekker onder de dekens bekeken. Alles leek goed te gaan we begonnen te praten over een gezin een groter huis en eventueel een huwelijk.

Dit veranderde allemaal een week geleden. Ik kreeg een aanbieding voor een nieuwe baan en studiemogelijkheden, waar ik helemaal wild van was. Ik kon dan ook niet wachten om dit aan E. te vertellen.
's Avonds thuis aangekomen vertelde ik het meteen aan hem en de blik op zijn gezicht verrasste me heel erg. Hij zei er verder niets over en ik dacht misschien moet het nog even bezinken en sprak er ook niet meer over. Totdat hij eergisteren ineens tegen me zegt: (terwijl hij naar de logeerkamer loopt) ?¢‚ǨÀúik ben er klaar mee'.
Ik begreep niet wat hij bedoelde en vroeg, ?¢‚ǨÀúwaar ben je klaar mee'
"Ja gewoon met dit met dit alles gewoon klaar" en sloeg de deur dicht in mijn gezicht.
Ik werd spontaan misselijk en deed de deur open en vroeg om een verklaring, ik dacht dat ik daar dan tenminste wel recht op had. Hij keek me alleen aan met een kille blik en zei: "Ik weet waarom het niet tussen ons werkt, nu moet jij dat nog weten" en dat was het.
Ik kreeg het er gewoon koud van de man met wie ik al zes jaar mijn leven deel, behandelde mij gewoon als een stuk grof vuil dat de ophaaldiensten zijn vergeten en de ene kant van de straat naar de andere kant geschopt wordt. Ik ben zo kwaad dat ik hem wel iets aan kan doen.
Ik begrijp echt dat liefde soms over kan gaan, of dat je niet meer hetzelfe voor iemand voelt als voorheen, maar dan vraag ik me af, tot een week geleden was alles koek en ei of is hij zo een goede acteur. Ik twijfel maar aan alles en iedereen, als hij al langer met dit gevoel rondloopt hoe lang is dat dan wel niet en waarom had hij het idee dat hij me zo voor de gek moest houden. Als hij tenmiste met me had gepraat over wat hem tot zijn besluit had laten komen of als hij al eerder twijfels had zou ik tenminste nog kunnen begrijpen waar het vandaan kwam en kon ik het ook laten rusten.

Dit is nu de 3e nacht dat ik wakker lig, om zo behandeld te worden, moet ik wel een verschrikkelijk mens zijn. Hij heeft gewoon mijn wezen vernietigd met dit en tot overmaat van ramp vraagt hij wanneer ik vertrek, hij wil het huis graag houden !!??!! ik weet gewoon niet wat ik moet doen, ik kan er niet eens om huilen het enige dat ik voel is woede en misselijkheid. Ik voel me dom en verraden... wie kan mij helpen??