Ik ken je gevoel. Ook ik heb mijn ex geholpen haar vorige relatie te verwerken. Haar zelfvertrouwen te geven, haar het gevoel te geven dat ze weer bestond.

Het lijkt net of dat wat ze miste in haar relatie bij mij zocht en dat natuurlijk ook een tijd heeft gevonden, maar ik ben van mening dat ze alleen op zoek was naar erkenning. Per saldo ben ik dus gebruikt om haar over haar vorige relatie heen te zetten. Misschien werkt dat bij hem ook net zo.

Het kan zijn dat hij gewoon nog niet weet wie hijzelf is. Dat is sneu voor jou (net zoals dat is voor mij), maar loslaten is dan het enige wat je kan doen. Mensen zien niet in de pijn die ze doen bij de ander, omdat ze teveel met hunzelf bezig zijn.

Hoi Zana,
Bedankt voor je reactie!!!
Nee, mijn vriend is niet terug naar zijn ex-vrouw, euh sorry ex- vriend....goh wat is dat nog onwennig.
Je hebt gelijk.......en ik besef nu ook, dat het allemaal niet alleen maar aan mij heeft gelegen..... Ik denk dat als we elkaar later waren tegen gekomen dat we het misschien wel gered hadden, alhoewel ik dat betwijfel hoor, want ik denk niet dat ik ooit had kunnen wennen aan zijn opmerkingen. In mijn belevingswereld zeg je dat soort dingen gewoon niet.......of misschien in de kroeg met een stel mannen, of als vrienden onder elkaar. Ik kan ook eigenlijk niet meer anders dan te moeten toegeven dat hij echt een egoist is.......heeft heel veel alleen maar aan zichzelf gedacht. Maar ok....hij heeft gekozen voor zn angst, in plaats van voor zijn liefde voor mij. ( zijn eigen woorden)daar kan ik weinig aan veranderen. Hij geeft ook toe dat ie vlucht, en dan vraag ik me af van wie, je neemt jezelf nl altijd overal mee naar toe.
Ik heb hem gevraagd voor zn geduld en vertrouwen in mij, als mens.....en dat heeft ie me niet willen geven, uit angst dat ik hem uiteindelijk in de toekomst de deur zou wijzen. Misschien heeft ie gelijk, wie zal t zeggen.
Ik ben in ieder geval aan het los laten, en we weten hoe vreselijk moeilijk dat is, en hoe enorm veel pijn dat doet. langzaam...heel langzaam, veel te langzaam......gaat dat proces, maar ja......moeten er toch doorheen, met vallen en opstaan.
En wat betreft het samenwonen verhaal.......daar kwam hij mee...en was in principe ook gaan gebeuren. Hij ( met zijn 3 kinderen 2 dagen pw en om t weekend) ( en ik heb 2 kinderen)zou bij mij komen wonen....1 februari 2009.....een maand geleden hebben we dat beslist. Raar, als ik dat zo opschrijf......voelt het net alsof het een eeuw geleden is.
'Life goes on" en we komen er wel weer!!!