de maandag...

Ik ging weg om 10 uur. Moest 2 uur rijden voordat ik was waar ik zijn moest. De liefde van mijn leven ophalen.

Ik ben iets te vroeg, we hadden om 12 uur afgesproken. Ik rook een sigaret en zit in de zon.

Dan zie ik iets in de verte. Zij is het met haar vriendin. Hand in hand lopen ze over straat.

Ze stapt in de auto en we gaan rijden. Terug naar ONZE woonplaats.

Ondertussen praten we tijdens de 2 uur durende reis. Na 1 week weet ze het al zeker. Ze hoort bij die vrouw. Alles was zo geweldig en gevoel liegt toch niet?

Met heel erg veel enthousiasme en overtuiging verteld ze mij hoe geweldig de sex wel niet is.

Ik wordt niet boos, het doet me eigenlijk weinig. Ook niet dat ze wil niet terugkomen. We praten lang. En goed.

Ik krijg het gevoel dat ze gelukkig is, gelukkiger dan met mij. Ik vertel dat ik niet mee ga op het weekeinde. Dat, als we weer naar huis gaan, ik langs haar moeder rijd om dat te zeggen.

Ik vertel dat ze me heel erg pijn heeft gedaan. Hoe ik me voel. Zij zegt dat het haar enorm spijt dat ze me zo bedrogen heeft.

Ik ben kwaad, verdrietig en eenzaam tegelijkertijd.

Thuis begint ze haar spulletjes in vuilnis zakken te doen. Ik help haar.

We omarmen elkaar en dan vallen bij mij weer voor het eerst weer de tranen. Op dat moment komt een vriendin langs en praat ook nog met haar. Zij snapt het niet. Het was haar beste vriendin en die begreep er ook al niets van.

Uiteindelijk rijden we in de auto richting haar moeder. We praten nog meer. Voornamelijk herhalingen van eerdere gesprekken. Allemaal zinloos denk ik nog, ik raak je toch kwijt.

Bij haar moeder aangekomen ga ik zitten bij de keukentafel. Ik zeg tegen moeder, ga ook even zitten. Even kijkt ze me aan, knikt alsof ze het al weet.

We brengen het samen, ik vul mijn "ex" aan waar nodig. Ook het weekeinde wordt besproken.

Tranen rollen over de wangen van mijn schoonmoeder. "Meiske wat geef je op..." zegt ze.

Haar broer is er ook. Zegt dat hij boos is op haar en zondert zich af.

Uiteindelijk rijden we weer weg, ik breng haar weer naar haar vriendin. Nog een keer zegt ze dat ze heel veel van me houd maar op een andere manier. Dat ze er wel altijd voor me zal zijn.

We komen op de plaats van bestemming. Ik pin wat geld voor haar, voor de laatste keer. Ik krijg de sim-kaart van de telefoon terug en de bankpas. Ze wil zelfstandig zijn. Niet teren op mijn zak.

We rijden naar de straat waar ze nu voortaan woont. Ik stop in het begin van de straat. Laad met haar de kofferbak uit en daar staan we dan.

We omhelzen elkaar. Haar blik gaat steeds richting het huis waar ze nu woont. Ik zeg, die 5 minuten maken nu ook niet meer uit he? Nee... zegt ze...

We zoenen elkaar. Ik zeg hou je haaks... wees sterk. Zorg goed voor jezelf. We zoenen elkaar voor de laatste keer.

Een afstandelijke kus van haar kant. Ik houd haar stevig vast en huil. Zij huilt niet echt maar ik kan zien dat ze het er toch wel moeilijk mee heeft.

Ik laat haar met mijn mobiel haar vriendin bellen. Of die wil komen helpen met de spullen als ik weg ben gegaan. Dat was op mijn verzoek.

Eigen bescherming. Ik wilde geen scene daar.

Ik stap in de auto en rijd weg. Ik kijk in de spiegel en daar staat ze. Ze kijkt richting het huis. Niet 1 blik richting mij.

In de auto huil ik tranen met tuiten... Ik bel mijn moeder. We praten en de tranen verdwijnen langzaam. een uur zitten we aan de telefoon, dan is mijn mobieltje leeg.

Ik kom thuis en kijk televisie. Om 1 uur ga ik naar bed. Mezelf wijsmakend dat dit uiteindelijk beter is.

Om kwart voor 7 schrik ik wakker... Ik moet om 7 uur op mijn werk zijn maar ik kan het niet...

Mijn buik voelt aan alsof er scheermessen inzitten. Mijn keel ook.

Ik start mijn pc op met het doel hier iets te schrijven.
Ik haal mijn e-mail op. Er is een e-mail van haar.

"Je bent en blijft mijn allerbeste maatje! Ik hou van je,
Veel liefs,knuf en dikke zoen
Je beer-innetje for life"

Wat moet ik daar nou mee? Ik log aan op deze site en zie een bericht van iemand die na 7 maanden nog steeds ontroostbaar is. Ik vraag me af... ben ik nu voorgoed alleen of gaat het ooit nog beter?

Ik begin met hier mijn dagboek in te vullen. Gaande weg vallen weer de tranen, neemt het verdriet weer de overhand.

Ik weet het niet meer. Niet wat ik moet denken, niet wat ik moet doen.