Hoi Vrdrtg,

ik herken je gevoelens. Ik wilde ook heel graag een gesprek om het af te kunnen sluiten en mijn vragen te kunnen stellen. Echter wilde mijn ex dit ook niet (wist ik via een vriendin). Toch heb ik hem toen geappt met de vraag om het nog ff normaal af te kunnen sluiten. Dit schoot bij hem in het verkeerde keelgat en hij reageerde erg heftig. Ik deed toch mijn verhaal en heb de dingen gezegd die ik kwijt wilde. Mijn antwoorden heb ik niet gekregen, hij heeft het nu helemaal met mij gehad en heeft dan ook van alles naar mijn hoofd gegooid. Aan de ene kant zorgde dit er wel voor dat ik ook klaar met hem was, ik kreeg even de bevestiging dat het echt een enorme lul kan zijn e.d.. Aan de andere kant heeft het de kansen om normaal tegen elkaar te kunnen doen (waar ik op uit was met het gesprek) helemaal vergooid. Door het gesprek is mij duidelijk dat ik hem niet terug wil (al komt dat gevoel toch steeds meer naar dat ik hem wel terug wil doordat ik me eenzaam voel), maar het gesprek heeft dus ook mijn doel van het gesprek helemaal vergooid..
Ik kan je niet zeggen wat je nu wel of niet moet doen. Het verschilt per persoon hoe hij er op reageert.
Ik wil je graag zeggen dat je moet nadenken wat het verstandigste zou zijn en hoe hij er op zal reageren, maar uit eigen ervaring werkt het helaas niet zo. Ik had verwacht dat mijn ex toch wel wat volwassener zou zijn en gewoon de confrontatie aan kon gaan.
Probeer anders iets anders dan een gesprek aangaan. Een brief of mailtje sturen misschien?
Sterkte en succes, ik weet wat je voelt en doorgaat.. Be strong!

Het moeilijke aan het hele verhaaltje is dat jij denkt dat je kan loslaten als je eenmaal dat afsluitende gesprek hebt gehad. Maar ondertussen hoop je op meer, hoop je eigenlijk stiekem dat hij is gaan inzien dat hij je terug wil. Maar hij heeft een jaar lang daar eigenlijk niks van laten merken, dus misschien moet je gaan accepteren dat die hoop op niks gebaseerd is.... Je moet hem loslaten. Je moet hem laten gaan.

Pas dan kan je afsluitend gesprek hebben. De volgorde is dus: eerst hem volledig uit je leven bannen, eerst zelf de verwerking doen. Daarna met hem gaan praten. Als je er dan nog behoefte aan hebt, als je dan nog zin heb. Maar zonder de lading, die het nu nog heeft. Hij voelt dat ook, hij leest dat ook in jouw sms-jes en mails en zo. Dat er nog lading zit. Nog veels te veel lading.

Voor je eigen bestwil, ga NU nog niet met hem praten. Laat hem los, verwerk de zaak, ga je eigen leven leiden. Hij is weg, en hij komt niet meer terug. Ga dat accepteren. Ga dat zelf accepteren. Met behulp van vrienden, vriendinnen, familie, wie dan ook. Maar verwacht NIETS meer van hem. Daarna...... dan mag je praten met hem. Maar zelf denk ik dan altijd... Niet zo'n zin meer in... Dan......

Ga de stapjes zetten. Zelf.... In jouw tempo... Maar klim er uit..... Zelf...... Zonder hem. Hij trekt je alleen maar terug in de ellende.

Succes
Waterman

Ik heb een beetje hetzelfde verhaal.
Na twee jaar kreeg ik een mailtje...was per ongeluk gestuurd van ex.
Kregen contact, gedate, hij kwam erachter, hij houdt nog van mij.
Was tot verleden jaar en afspraken gemaakt die hij niet nakomt.
Ik dacht toen bijmezelf.
Ik geef mezelf grenzen aan en merk het dan wel. Ik haalde ex weg van WhatsApp (rust) vroeg niet meer om bevestigingen van onze afspraken en ging niet overtuigen en zo zag ik door mijn eigen grenzen zijn mooie beloofde daden niet...slechts alleen woorden.

Als er geen interesse in ons persoontje is dan zou ik het zelf verwerken, moeilijk dat wel maar ik ben een stuk verder en denk, ik heb er goed aan gedaan om die grens te trekken voor mijn eigenwaarde, veel meer rust. Natuurlijk wilde ik het anders zien maar een ander gaan overtuigen om mij te zien dat maakt pas ziek.
Verlaag jezelf niet, voor geen enkele man.

Veel kracht, met wat je ook gaat doen!