Al een tijdje terug schreef ik volgens mij over rust in mn hoofd , weten wat ik wil...pffff

Het is net alsof dat een ander tijdperk is geweest, hoewel ik wel degelijk als persoon sterker ben geworden.
Het lukt mij bar slecht om volledig afstand te gaan doen en te zeggen, laat het contact maar voor wat het is.
De hamvraag is natuurlijk dan:
- moet je volledig afstand nemen?
- wat wil/verwacht je daarvan ?

Onlangs was ze gepikeerd/teleurgesteld omdat ik geen aandacht had gegeven nadat ze terugkwam van een vliegreis, terwijl ik weet hoe eng ze dat vind. Dat zou normaal gedrag zijn tussen "vrienden"en is genaamd belangstelling.
Ik ben op het punt aangekomen dat ik de discussie niet meer aanga om mijn gelijk te halen, voor zover dssat belangrijk is.
In dit geval hebben we maar eens een afspraak gemaakt en wederom een gesprek gehad...hierbij heb ik dan nu toch ( hoe lang heb je nodig om dat te bedenken.. ) de vraaq gesteld "wat wil jij van mij?"
Hierbij kwam het erop neer dat ze gewoon wilde dat er belangstellend gereageerd werd bij bijzondere dingen, zoals ze ook zelf doet bij haar vrienden......hmmmm "Vrienden" aka Friendzone??? dat was wat ik bedacht op dat moment.

Mijn antwoord: "Ik begrijp je mening helemaal, die is dan ook niet verkeerd, of dat betekent dat je mag verwachten dat ik reageer zoals je graag ziet is een totaal ander ding"
Uiteindelijk zaten we bijna als kemphanen tegenover elkaar en was ook mijn uitspraak "als ik voor jou niety meer ben dan "just friends"dan is dat erg jammer voor mij , aangezien ik een hoger doel heb nl. onze relatie opnieuw leven inblazen....daar ze aangeeft dat het geen gebrek aan liefde was en nog steeds mij erg belangrijk vind etc etc etc...

Enfin, het antwoord "ik kan toch niet in de toekomst kijken? "pffff nee dat vraag ik ook niet, wil enkel weten wat je zelf wilt! dat geeft geen garanties.....en is idd erg dun ijs, maar het geeft wel een antwoord of ze hetzelfde wil/hoopt etc etc..

Jammer genoeg besefte ik pas veel later dat het antwoord niet is gegeven, alleen dat ik heb aangegeven geen "just friends" ben of wil zijn, als dat is wat zij voor ogen heeft dan erg jammer en pijnlijk maar dan moet het echt maar ophouden.

komen we aan bij de vooravond van mn verjaardag, uitnodiging gestuurd ...ze wil graag komen maar niet als de familie er is die haar het gevoel hebben gegeven ( 1,5 jaar geleden) lucht te zijn .
En ook niet als een goede vriendin er is die haar gekwetst heeft (Posts op Facebook)

Dit is eerder besproken en toen geprobeerd haar te vertellen dat er geen enkele persoonlijke actie naar haar toe is geweest, maar dat merkt/voelt ze toch anders.

Ondanks dat ik haar redenering en gevoel best bergijp merk ik dat ik het lastig vind om er iets mee te doen.
Mag ik vinden dat ze hiermee toch een signaal afgeeft..?
Nl. je bent niet belangrijk genoeg om te laten zien dat familie en vrienden het mis hebben..?

Persoonlijk ben ik geneigd om te bedenken dat als zij graag zou zien dat in de toekomst er toch weer een relatie kan ontstaan tussen ons. Dan was dit een mooie gelegenheid geweest om te laten zien dat ze daar iets in wil laten zien.
Nu dat niet zo is, ben ik geneigd om de stellling te hanteren, jammer dat je het niet de moeite waard vind, dat je het laastig vind snap ik en een oordeel heb ik daar niet over. Maar laten we nu niet gaan doen alsof alles gelijk blijft en vrolijk een andere moment (alleen) op verjaardags visite komen.

Het blijft lastig hoor...
ik ben wel benieuwd wat jullie als mede Ldvd genoten als mening hebben..... (wel een hele lap tekst zie ik...)