Het is nu zeven weken geleden dat ik het uitmaakte en wil hier graag een update geven van hoe het mij verder is vergaan en hoe het nu gaat.

De eerste drie weken leef je in een roes, je bent eigenlijk best trots op jezelf of je probeerd in ieder geval jezelf een beter gevoel aan te praten. In mijn geval ging ik het huis grondig schoonmaken dingen verplaatsen zoals ik ze al wel langer wilde hebben en nu dus mijn eigen stek ook naar mijn idee aanpassen. Het voelde overwegend goed, deed lekker mijn eigen ding en waande me in het idee dat het allemaal wel meeviel. Er is natuurlijk een maar die voel je aankomen. Zonder vrienden en zonder werk ben je toch veel alleen thuis en je gaat denken. Is dit wel de juiste keuze geweest had ik niet beter toch of....tja alles komt voorbij. En nog een keer en nog een keer. Je wordt angstig begint jezelf af te vragen ben ik wel een goed persoon, stel ik me aan, is het wel allemaal waard wat ik heb gedaan en zelfs is het wel waard wat ik doe. Je zakt weg in een cirkel van eigen gedachte en raakt depressief.

Gelukkig had ik wel wat op me op te focussen en denk dat het heel belangrijk is dat je daar je doel van maakt zodat je cirkel met gedachte meer op een open ovaal lijkt en je ook andere dingen in je wereld binnenlaat. Ik moest WW aanvragen omdat ik geen werk had. De voorgaande maanden had ik geteerd op spaargeld maar dit was behoorlijk aan het slinken. Dus daar was ik mee bezig. Verder naar maatschappelijk werk gegaan en verteld wat er aan de hand was en een afspraak gemaakt voor een intakegesprek. Naar het uitzendburea gegaan en werk gemaakt van het feit dat ik buschauffeur wil worden. Psycholoog bezocht. Heb mezelf zelfs op Hyves gezet om oude vrienden weer tegen te komen en sinds kort aangemeld op een sportschool. Kortom ik had onbewust een plan van aanpak om mijn leven weer op de rails te zetten en ik had meerdere dingen om naar uit te kijken. Dit plan en de vooruitzichten is wat ervoor zorgt dat je weer perspectief krijgt in je leven. Ik weet dat het heel moeilijk is om jankend bij een uitzendburea te zitten en snotterend bij maatschappelijk werk en je ellende te vertellen aan een wild vreemde en dan ook nog van die rot vragen van de WW-aanvraag waar je niet op zit te wachten. Leuk is anders. Maar als je dit kunt zijn in ieder geval dingen geregeld en in gang gezet die je later weer verder helpen om door te gaan. En ik denk dat als je een drukke week met regelen gehad hebt, je het gevoel overmand...... zo nu mag ik op mn gemak verdrietig zijn, je hebt even rust maar je staat niet stil.

De periode daarna was rustig in de zin je hoeft niks maar emotioneel erg instabiel omdat het besef je nu pas begint te raken. Verdriet, sterk voelen, machteloosheid, zelfs vrolijkheid en verlaten voelen, alles door elkaar heen en afgewisseld in hoog tempo. Je worsteld de dagen door, dag voor dag. Soms dagen niemand gezien en in stilte verzwolgen door verdriet en jezelf dwingend een hap te nemen van een diepvriesmaaltijd. Ik verlangde naar die arm van liefde, van haar. Kom je langs? Even op MSN? Smsje? Iets?...........
Ik probeerde haar over te halen langs te komen om mijn eigen behoefte te vervullen. Nee geen tijd was het antwoord. Twee dagen later weer een smsje met er ligt nog post van je te wachten. Geen reaktie.......Een dag later een smsje heb je mijn berichtje wel gehad? Yes! Een smsje terug gouw kijken. Oh Oh foute boel......
Reaktie: Ik word kriegel van je, ik zit in amsterdam bij vrienden en ik hoef niet te reageren en niet langs te komen als ik dat niet wil. Heb terug geschreven: Sorry, je hoeft dat idd niet, ik zal je missen.

Zeven jaar zo door de plee gespoeld zo voelde het, sorry dat ik het zo neerzet, maar respect verdiend ieder mens en ik ook. Toch ben ik niet boos en verdrietig was ik al. Het was iets anders dat mij raakte op dat moment. Het besef dat er niets meer van over was, het is weg, alles. Dat was zondagmiddag. Heb tot maandagavond gehuild in mn eentje. Op bed, de bank in de keuken en met veel zakdoekjes. Maandag de hele dag niet uit bed geweest ik was er ziek van. Maandagavond/nacht werd ik rustiger en heb in een dagboek de dingen opgeschreven die gebeurd waren van het moment dat we het uit maakten en viel in slaap uitgeput.
Dinsdag was een nieuwe dag voor het eerst met het besef dat ik echt alleen verder moest. Er zou nooit geen wij meer zijn. Raar dat het nu pas komt? Ik denk het niet. Je beseft het gewoon niet de eerste weken. Hoe nu verder is dan je eerste vraag en je begint met relativeren. Het rare was dat ik voor het eerst rust voelde, niet meteen maar in de loop van deze dinsdag. Ik hoefde niet meer te wachten op een smsje of me gek maken met het idee dat ze nog langskomt. Ik verwijderde haar van MSN en Hyves niet zonder slag of stoot het doet nog steeds heel erg veel pijn maar voelde dat het beter was. Ik wilde de pijn van het gemis niet meer voelen. Telkens weer hoopte ik op een reactie en als die er kwam was je even gelukkig om vervolgens het gemis weer te voelen. Je moet door zonder haar of je wil of niet. Een leven lang hopen dat er nog iets is, ga jij daarvoor kiezen? Wil jij je computer dagenlang aan laten staan in de hoop dat ze online komt? Wil je elke keer opspringen als je een auto hoort stoppen voor je deur in de hoop dat ze er weer zal zijn voor je? Ga jij je leven inrichten naar iets wat niet bestaat?

Ik weet het.....klinkt alsof ik er wel overheen ben. Eroverheen niet maar snap wel dat ik ook een leven heb en kans maak op een relatie die nog beter is dan het was. Ruimte voor een nieuwe liefde, ruimte voor een nieuw leven. Thuis blijven zitten in je verdriet zal je dan niet helpen. Kom eruit als je eraan toe bent of als dingen gebeuren die duidelijkheid verschaffen. Open je ogen voor wat er echt gebeurd. Verwerk je verhaal maar probeer tussendoor ook weer in het leven te gaan staan. Klinkt makkelijk en het is ow zo moeilijk, weet er alles van. Maar hoe langer je wacht, hoe langer het leven duurt waarnaar je zo smacht. Hou vol de weg is lang en de beloning zoet.

Liefs Sjoerd