Ze zeggen dat je eerst een fase van ontkenning moet ondergaan. En ik weet niet of ik daar al uit ben. Mijn hoofd weet dat het voorbij is, maar mijn hart werkt nog niet mee. En ik wordt radeloos van de verwarring die maar niet minder wordt.

Na 26 jaar heeft ze er een punt achter gezet. Het liep moeilijk de laatste maanden, maar dat hadden we al eerder meegemaakt. En deze keer was het zo moeilijk dat we hadden afgesproken even wat afstand van elkaar te nemen en ieder voor onszelf de zaken op een rijtje te zetten. En toen was ze er in een week uit. Ze zag geen toekomst meer met mij. De emmer was vol. Bovendien was ze verliefd geworden op een vrouw. En ze wil nu een relatie met vrouwen.

In de weken die volgde veranderde ze elke week van mening. De ene week zag ze geen toekomst meer tussen ons. De andere week voelde ze dat ze me niet kon opgeven. Maar over één ding was ze duidelijk. Aan onze relatie kon ze niet werken.

Ik probeerde haar alle ruimte te geven. Dat heb ik ook altijd gedaan. Ook toen ze aangaf bisexuele gevoelens te hebben. Dat mocht van mij, zolang ze er rekening mee kon houden dat het gezin en ik niet op de tweede plek kwamen. En dat leek lang goed te gaan. Ik wil echt dat ze gelukkig wordt. Maar ook wil ik dat ze dat met mij kan zijn.

En ze zegt dat ze niet bij me weg gaat vanwege haar lesbische gevoelens. Dat het is omdat ze niet meer in een relatie met mij gelooft. En nu zit ik met de frustratie dat ze ons niet eens meer een kans wil geven. Misschien om te ontdekken dat het niet gaat. Maar dit voelt zo makkelijk. We hebben zo'n mooi leven. Twee prachtige kinderen. We kunnen elkaar alles vertellen. Het vertrouwen was en is er altijd. Hoe kun je het dan zo ineens opgeven? Dan wil je toch minstens proberen de patronen die ons in de weg stonden te doorbreken?

Inderdaad waren we de laatste jaren uit elkaar gegroeid. Ik trok me terug en verwaarloosde haar daardoor. Zij kon me niet meer waarderen en duwde me daarmee weg. Maar dat is een patroon. En ik ben oprecht bereid dat te veranderen. Ik zie hoe ik mezelf en haar ben kwijtgeraakt de laatste jaren. Maar de liefde was er altijd. En nu vraag ik me af of ze gewoon niet meer van me houdt. Dat ik alleen nog maar een maatje ben waar ze op gesteld is.

En denkt ze nu dat ze lesbisch is omdat ze zo klaar is met mij? Of is ze klaar met mij omdat ze lesbisch is?

Ik weet dat het nu kansloos is, maar ik kan het nog niet geloven. Mijn hoofd zegt me om los te laten en een nieuw eigen leven op te bouwen. Mijn hart werkt me tegen.

Hoe plaats ik dit? Hoe kom ik hier doorheen. Door het gewoon tijd te geven? Of misschien om mijn verhaal te vertellen? Bij deze een poging...