Vicieuze cirkel

afbeelding van Unremedied

Eigenlijk weet ik niet zo heel goed waar ik moet beginnen. Ik schrijf niet vaak genoeg blogs meer. Dat gaat een beetje ten koste van de chronologie. Om m'n verhaal nog enigszins volgbaar te houden, moet ik dan telkens weer een hoop feiten gaan lopen oplepelen, terwijl een opsomming van feiten eigenlijk niet is wat ik neer wil zetten.

Mijn laatste blog stamt uit februari. Daar moet ik denk ik voor de begrijpelijkheid van dit verhaal eerst ook naar verwijzen. Het ging inmiddels niet meer over M., maar over K. Mijn ex-vriendin K., met wie ik - kort samengevat - na de relatie en de directe nasleep daarvan (het ging na vier maanden relatie uit in juni 2008) langzaam maar zeker een bijzondere vriendschap heb opgebouwd. Centraal stond dat ik geconstateerd had dat ik die bijzondere vriendschap eigenlijk niet meer dacht te kunnen volhouden, omdat ik teveel voor haar voelde en er uiteindelijk dus vooral pijn en teleurstelling uit oogstte. Om die reden had ik mij voorgenomen het contact te verbreken. Een beetje het scenario van 'verliefd op je beste vriendin', dus, al was mijn beste vriendin in dit geval ook mijn ex.

K. was al lange tijd op de hoogte van mijn gevoelens voor haar en tijdens de afspraak in februari, waar mijn laatste blog over ging, kwamen die nog duidelijker naar voren. We hadden afgesproken - mede omdat ik haar er nogal mee overviel dat ik dacht het contact te moeten verbreken - dat we elkaar nog één keer zouden zien, zodat zij alles ook even op zich kon laten inwerken. Wie weet zou zij nog een elegantere oplossing hebben. We zouden die afspraak twee weken later, dus eveneens in februari, hebben.

In de tussenliggende weken merkte ik dat ik enerzijds rationeel helder voor ogen had staan dat het inderdaad het verstandigst zou zijn om het contact te verbreken, maar anderzijds kon ik het eigenlijk gewoonweg niet. De gedachte om het contact met haar te verbreken zorgde er al voor dat ik letterlijk maagpijn kreeg. Ergens ook niet zo heel gek misschien, als je bedenkt dat je eraan zit te denken om het contact te verbreken met iemand op wie je zo gek bent dat je diegene juist het liefst zoveel mogelijk om je heen hebt en met wie je juist iets op zou willen bouwen - en nog los daarvan, iemand met wie je gewoon een hele goeie (vriendschappelijke) band hebt, goed kunt praten, veel gemeenschappelijke interesses hebt en veel leuke dingen doet. Iemand, bovendien, die - als je even wegdenkt dat de sterke bovenvriendschappelijke gevoelens niet beantwoord worden - in staat is om je gewoon even weer te laten ervaren hoe het ook alweer was om zoveel om iemand te geven en om zo verliefd te zijn.

Uiteindelijk besloot ik dan ook om het contact niet te verbreken. Noem me een slappeling (onterecht lijkt me dat niet), maar dat verandert de beslissing niet. De beslissing veranderde zelfs niet toen pregnanter dan ooit tevoren naar boven kwam voor hoeveel pijn het contact met haar kon zorgen. Het intense weekend dat we beleefd hadden waarbij we al die gesprekken hadden gehad, had weer veel gevoelens naar boven gehaald en er stond bij haar - niet te vergeten - nog een date op het programma met die jongen met wie ze hoopte dat het misschien een amoureuze wending kon nemen. Dat vond ik uiteraard nogal moeilijk.

Bijna de hele twee tussenliggende weken werd ik hierdoor in beslag genomen. Mijn geest kon duizenden scenario's verzinnen over wat ze allemaal met die vent aan het doen zou zijn en hoezeer ze elkaar zouden vinden, terwijl ze - voor mijn gevoel, zie ook mijn vorige blog - mijn meisje was en eigenlijk stiekem gewoon bij mij hoorde. Maar dat zelf nog niet zag, of niet besefte, of wat dan ook.

Anderhalve week na haar date hadden we onze afspraak. In eerste instantie - zoals ik mezelf ook al een beetje had voorgenomen - was het op zich gewoon gezellig. Op zich, want ik zat natuurlijk wel met de nodige spanning. Ik had toen ik bij haar aankwam nog geen idee hoe die date was verlopen. Durfde er ook niet meteen naar te vragen. Op een gegeven moment kon ik mezelf wel over die drempel zetten en vroeg hoe het gegaan was. Ze zei dat het wel gezellig geweest was, maar dat ze niet bepaald ondersteboven was. Zij was er duidelijk minder mee bezig geweest dan ik.

De rest van de dag was ook gewoon fijn. We hadden afgesproken dat ik met haar mee zou gaan om voor kleding te shoppen. Ik ben zo'n jongen met wie een meisje (nouja, niet ieder willekeurig meisje, waarschijnlijk) dat kan doen en die schijnbaar ook nog echt wel nuttige input te geven heeft. Ze wilde expliciet met mij gaan shoppen omdat ze wat sjiekere kleding zocht in verband met haar werk en ze dacht dat ik daar wel kijk op had. Ik vond het een leuke dag. Het bracht me weer enigszins in de waan dat ik met mijn vriendinnetje op stap was, al ging ik nu (stiekem natuurlijk eigenlijk het leukste onderdeel) gereserveerdheidshalve maar niet met haar het kleedhokje in als ze dingen ging passen.

Het werd inmiddels zo'n beetje avond en nog steeds hadden we het niet over 'ons' gehad. Dat kwam ter sprake tijdens het eten. We deelden een pizza (zij had niet veel honger en spanning en verliefdheid spannen bij mij altijd graag samen om een aanslag op mijn eetlust te plegen, dus ik ook niet) en het begon ermee dat ze uit zichzelf aangaf dat ze eigenlijk helemaal die jongen met wie ze die date had gehad niet meer uit wilde checken. Dat ze zich had bedacht dat ze daar ook eigenlijk helemaal niet op zat te wachten op het moment, jongens en relaties, omdat het zo'n gedoe gaf. Toen ik vertelde dat ik meer moeite met die date had gehad dan ik van tevoren had gedacht, antwoordde ze dat ze dat had gemerkt. Ik kreeg sterk de indruk dat het een rol speelde in haar besluit om hem verder links te laten liggen.

Na het eten praatten we er al wandelend verder over. Ze vertelde dat ze die twee weken zelf ook had nagedacht over wat er nou precies tussen ons was en dat ze inderdaad ook wel vond dat het bijzonder was en 'normale vriendschap' overstreeg. Dat ze zich heel fijn en vertrouwd bij me voelde, maar dat 'het' (gevoel) er inderdaad niet was. Dat het wel zo was geweest dat ze de CD die ik voor haar verjaardag had gemaakt had beluisterd en zich zo voorstelde dat zij en ik zouden trouwen en dat dan de titelsong van die CD gedraaid zou worden en dat ze dat helemaal geweldig zou vinden. Waarop ik grappend reageerde dat we dat dan toch maar zouden doen? Maar nee - 'het' was er in die zin dus toch niet.

Ik vertelde haar daarna pas dat ik had besloten dat ik het contact toch niet wilde verbreken. Ze was daar duidelijk erg blij om. Ik had eraan toegevoegd dat ik het misschien wel moeilijk zou vinden en dus ook niet zou weten hoe het zou gaan en dat ze misschien soms maar een beetje geduld met me moest hebben omdat de gevoelens nogal diep en intens zijn en dat dat misschien soms voor raar gedrag kan zorgen. Dat ik niet wilde dat ze andere jongens voor me verzweeg of zoiets, maar dat ik ook weer niet de juiste persoon ben voor enthousiaste verhalen over andere jongens. Ik had haar overigens al eerder verteld dat ik niet het gevoel had dat mijn gevoelens voor haar in de weg stonden aan het ontstaan van gevoelens voor iemand anders. Wat trouwens naar mijn idee ook echt zo is.

Het afscheid die avond was voor mijn gevoel tederder dan anders, zonder dat ik de vinger er precies op kan leggen waarom. In ieder geval ging ik weg met een op zich positief gevoel: ik had immers verwacht allemaal vreselijke verhalen te horen over hoe leuk die vent van die date wel niet geweest was, maar in plaats daarvan was die alweer afgeserveerd en kreeg ik toch een hoop positieve signalen. Niet van het soort dat de situatie daadwerkelijk veranderde, maar toch.

Daarna hebben we dat soort gesprekken niet meer op die manier gevoerd. Wel intensiveerde het contact in eerste instantie. Ik had het gevoel van: nu we ervoor gekozen hebben de situatie zoals die nu is eerst te accepteren en toch contact te houden, mag ik best toegeven aan impulsen om contact met haar te zoeken. Voorheen zocht ik namelijk weinig contact met haar, vooral om mezelf in bescherming te nemen. Als we elkaar een tijd niet zagen, gingen mijn gevoelens wat meer 'slapen' omdat ze niet werden aangesproken. Het leek nu ineens niet meer zo belangrijk om mijn gevoelens slapende te houden, terwijl de situatie eigenlijk natuurlijk niet was veranderd. Het gevoel bleef daarom ook wat meer op de voorgrond aanwezig. Misschien vond ik dat ik het nu ook meer mocht laten gaan, nu het duidelijk was dat dit de status quo tussen ons was. Ik had dan wel geaccepteerd dat het contact tussen ons voor mij soms moeilijk zou zijn - zij zou hebben geaccepteerd dat haar goeie vriend meer dan vriendschap voor haar voelde.

Soms kwam het ook wel ter sprake. Zo vroeg ze zich een keer af of ik haar niet idealiseerde want zo leuk was ze tenslotte niet. Ik moest er even over nadenken, maar kwam tot de conclusie van niet. Het was juist de K. die ik in de loop der jaren, vooral ná onze relatie, zo goed had leren kennen, waar ik zo gek op geworden was. Dat deze K. geen gemakkelijk meisje is met nogal wat grillen, doet daar niks aan toe of af. Ik vertelde haar dat ik haar minder fraaie kanten dacht te kennen, maar daar juist beter dan wie ook mee om dacht te kunnen gaan. De band met haar ervoer ik nou eenmaal als erg bijzonder en dat maakte minder fraaie kanten minder belangrijk. Ik had zo'n band daarvoor alleen met M. zo ervaren. Hoewel het misschien een poging van haar was om mijn gevoelens voor haar te relativeren, leek ze ook wel weer gecharmeerd te zijn van mijn antwoord. "Het gaat dus echt om mij". Ja, dus.

Ook realiseerde ik me die avond dat ik open stond voor K. en dat ik eigenlijk voor niemand had opengestaan nadat het uitgegaan was met M. Ook niet voor K. toen we twee jaar geleden een relatie kregen. Ik was pas toen de band tussen haar en mij groeide daadwerkelijk voor haar gaan openstaan. Het ging ergens over. Dat vond zijzelf ook. Ze heeft zelfs nog gezegd dat ze misschien het gevoel had dat wij soulmates waren - maar dat dat volgens haar dus kennelijk ook kan zonder dat je een relatie hebt.

We zijn inmiddels alweer zo'n twee maanden verder na die dag dat we gingen kledingshoppen. Zoals ik schreef hebben K. en ik in de tussentijd relatief veel contact gehad. Achteraf beschouwd heb ik het gevoel dat er bij mij weer een soort opbouw gezeten heeft in mijn gevoel voor K. omdat ik ophield met het slapende te houden.

Onlangs had ik echter weer een breekpunt. Zo'n moment dat ik de situatie zoals die is even heel helder voor ogen zag: wat voor gevoelens ik ook voor K. heb en wat voor gevoelens zij ook al dan niet voor mij heeft - een relatie hebben wij niet omdat zij daarvoor kiest. Wat wij hebben is een vriendschap die gecompliceerd wordt door mijn gevoelens (en er dus niet door wordt aangevuld). Een vriendschap waarvan ik stiekem hoop dat die vroeg of laat een wending neemt en we elkaar alsnog vinden, terwijl het voor haar nu juist is zoals zij het graag wil: een (bijzondere) vriendschap. Nog steeds heb ik wel als we bij elkaar zijn sterk het gevoel dat er ook bij haar wel meer is dan vriendschap, maar zelfs als dat zo is, dan nog kiest zij er kennelijk voor om daar niets mee te doen, dus verandert het de situatie niet.

Mijn reactie op een dergelijke realisatie laat zich niet moeilijk voorspellen: ik moet mezelf in bescherming nemen en dus minder contact met haar zoeken om het gevoel weer wat in slaap te brengen. Zoals het al vaker gegaan is. Een vicieuze cirkel. Nu is het echter zo dat ik de noodzaak nog wat sterker voel, omdat de gevoelens voor haar zo sterk zijn dat het tegenwoordig soms gewoon af en toe echt pijn doet. Niet alleen omdat we geen relatie hebben of wanneer er iets gebeurt of zo, maar ook gewoon omdat ze zo sterk zijn en in mijn geest een eigen leven kunnen gaan leiden. En dat laatste is dan wel weer een beetje nieuw. Verliefd zijn, houden van, kan pijn doen.

Aan mij de taak om te kijken hoe ik met de minste kleerscheuren uit deze vicieuze cirkel los kan breken. Of zal het zich toch vanzelf oplossen, one way or another? Ik ben namelijk toch bang dat ook de enige duidelijke oplossing onderdeel is van de vicieuze cirkel, want die heeft zich tenslotte ook al eerder aangediend en nu net zo min als toen een bevredigende oplossing lijkt: het contact verbreken.

Wat overblijft is gewoon maar te proberen er zo weinig mogelijk aan te denken. Helaas lukt dat niet altijd even goed. Ik blijf d'r tenslotte lief en leuk vinden en - en dat zal ook meehelpen - kom voor de rest niet zoveel lieve en leuke meisjes tegen de laatste tijd. Misschien moet er binnenkort toch maar eens wat gebeuren.

afbeelding van Letje

@Unremedied

Terwijl ik gaandeweg je verhaal las, dacht ik, dat kan niet goed gaan. Je doet jezelf nogal wat aan..
Herkenbaar voor mij, dat wel.
Hoop is iets dat je langzaam sloopt!
Ben benieuwd hoe je dit gaat oplossen, sterkte ermee.

afbeelding van mrbean

mrbean @unremedied

Hoi unremedied, lange tijd niets van je vernomen. Ben het met Letje eens, hoop sloopt je langzaam, tjonge, wat doe je jezelf aan zeg! Het is een lange lijdensweg, het is zelfs pijnlijk om het te lezen, ik hoop dat je de kracht zult vinden om een definitieve beslissing te nemen.

Veel sterkte.

Mr Bean

afbeelding van diep

@unremedied

Goh, ik heb het zelf niet zo eenvoudig maar zou toch ook niet in jouw schoenen willen staan.
Ik denk dat er maar 2 mogelijkheden zijn : breken of het gewoon bij een bijzondere vriendschap laten.
Bij laatste moet je jezelf dan ook weten te beschermen want als er dan vanuit haar kant plots een kink in de kabel komt, maw als ze geen contact meer wel, moet je vermijden dat je in een diep dal valt.
In beide situaties denk ik dat je best goed jezelf blijft en terugvind (daar waar nodig) en daar de nodige tijd, rust en ruimte voor uittrekt.
Sterkte
diep

afbeelding van Pippilotta

goh

unremedied,

jij en ik zijn oud-gedienden hier. Ik zit nog altijd te balken over die ene, jij alweer over de volgende.
Ik heb je verhaal niet eens kunnen lezen, zozeer deed het me denken aan de verhalen van destijds over de vorige.
tijd voor professionele hulp, denk ik dan.
Ik weet, nu ik vanavond na jaren toch weer hier ben, dat wonden diep kunnen slaan. Dat een wond blijkbaar ook oudere wonden openhaalt, en in een enkele regel of 5 pagina's blijkt: something deep going on.
Jij herhaalt je cirkel, ik drink steeds meer.
Het lijkt mij beter te gaan dan jou, alweer 3 jaar met een nieuwe geliefde, succes in werk, leuk contact met kind van ex, maar ik weet wat ik weet: het is niet meer zoals toen, die breuk, die afwijzing. Jij probeert het te beheersen, zowel tov je ex, je nieuwe relatie die dezelfde val maakte als in je minitieuze verslagen daarvan, de controle freak. Ik laat het over aan steeds meer wijn.
Maar bottom line: Proberen het te beheersen in controle, danwel proberen te vergeten in wijn, jij en ik hebben nog altijd niet geleerd onszelf te omhelzen.
let's, or find some serious help.

ik wil een boekje schrijven, nav dit forum, nav mijn liefdesverdriet.
mogen stukken van jouw bijdrages daarin?

lieve groet, en be wise, be ware, keep up. Je bent het heus waard, geen noodzaak om zo te panikeren, pogen te beheersen.

groet
la la pipster