Het duurt altijd even, zo bekomen van een break-up, of je nu een jaar of maand samen was of 7 jaar zoals ik. Het doet pijn en het proces is lang. Nu bijna 2 jaar later kon ik pas mijn reis op papier zetten zonder dat het nog pijn deed. Ik hoop voor iedereen hier dat ze er iets uit kunnen halen, dat het ergens motiveert of wat dan ook. Hoe dan ook, dit is mijn verhaal:

"Die mens doet geen vlieg kwaad", een uitspraak waarmee we zijn opgegroeid en onbewust zelfs zijn gaan geloven. Ondertussen ben ik hier om te vertellen dat de persoon die dit verzon nooit hartzeer heeft gehad ofwel zo verstomd was door het hele gebeuren dat hij/zij dit in ware robotstem de wereld instuurde.

In een vorig leven heb ik mijn hart - Temple of Doom style - zien uitgerukt worden, terwijl ik het hier al schrijvend even opnieuw beleef, hoor ik de woorden 'Kalima Shaktidee' nog nagalmen. In tegenstelling tot Indiana Jones werd ik niet wakker geslagen door een blonde B-actrice, ik heb het allemaal zien gebeuren en moeten ondergaan. De bodemloze oceaan waarin je terecht komt, laat de ene pijngolf na de andere keihard op u inbeuken, pauzes zijn er niet en verdrinken lijkt de enige optie. Lijkt! Want hoewel ik snakkend naar adem mijn hoofd boven probeerde te houden, ben ik niet verdronken, al had het natuurlijk wel gekunnen.

Nadat je je terug weet te handhaven in het water, blijven de golven komen en nog steeds even hard. En die golven, ja die golven roepen een ongekende agressie op. Terwijl ik daar dobberde op het water, beeldde ik mij een pincet in. Een pincet waarmee ik elk haartje een voor een van het lichaam pluk van mijn gemene hartverwijderaar. Plots krijg ik een visioen van Tobasco, ideaal om de wonden af te dekken. Geen vlieg kwaad doen? Ik zal vliegen niet martelen door eerst hun vleugeltjes uit te trekken en ze dan te plagen met een lucifer. Maar als ze mij lang genoeg vervelen haal ik toch de mepper boven. "Gij zult mij niet tarten!" Toch, zo dobberen op het water en niet weten hoe of waarom je daar gekomen bent, het maakt een mens meedogenloos. Oneindig meedogenloos.

Quotes en foute muziek uit jaren '80 heldenfilms ontrafelen zich als een heuse encyclopedie in je hoofd. Vroeger dacht ik een of andere idiot savant te zijn als het films aankwam, maar na jaren rijping in mijn hoofd zijn ze nu klaar om vrijgelaten te worden. Mijn filmverslaving blijkt nuttig ineens. Vandaag ben ik Rocky in 'the eye of the tiger' en morgen ben ik de 'Karate Kid', hoe dan ook, ik word sterker en ooit zullen ze voor mijn overwinning applaudisseren. Ooit, vandaag nog niet.

De golven blijven komen, maar ik vind een stuk drijfhout om me aan vast te klampen. Of het sterk genoeg is om mij te kunnen houden weet ik niet, maar ik ben niet meer zonder steun, ik kan met momenten even rusten en op adem komen. Enkele golven weten mij nog onder water te krijgen, maar ik kom steeds terug boven, verdrinken is geen optie meer. Ik kies om te overleven.

Blijven drijven terwijl er zich in je hoofd een alles overheersende mindfuck manifesteert, het is toch even zoeken naar evenwicht. Ik zou zelfs kunnen zweren dat ik de gemenerik in de verte hoor lachen, lachen om mijn gemis van een reddingsvest. Reddingsvesten zijn voor de zwakken, ik zwem als ik terug op kracht ben. Een antwoord dat verloren lijkt te gaan in een lege atmosfeer, ik ben de enige die het kan horen en misschien is dat ook wel voldoende. Misschien.

De tijd die verstrijkt op drijfhout in een uitzichtloze oceaan is onmeetbaar. Zit ik hier al jaren of slechts een uur? Alles gebeurt in een waas en ik probeer mijn weg te vinden in deze natte woestijn. Onderweg kom ik meer en meer stukken drijfhout tegen, die ik angstvallig vastklem en aan elkaar plak. Dag na dag wordt mijn basis steviger en stilaan durf ik al eens te gaan zitten of zelfs staan. De golven zijn niet verdwenen, maar met deze ondergrond word ik enkel nog nat, ik ga al lang niet meer kopje onder. Zwemmen zal ik!

In de verte zie ik land, al weet ik nog niet hoe daar te geraken. De oceaan is niet langer uitzichtloos en de rust in mij is wedergekeerd. Mijn samen geplakte stukken drijfhout krijgen steeds meer vorm en ik voel me Tom Hanks na zijn vlucht van het eiland, maar voor het verlies van Wilson. Nog even en dan ben ik misschien wel Leo op de Titanic 'queen of the world'.

Zeeschildpadden om mij aan land te trekken zijn er niet, dat is iets uit een Disney-film, hier ben ik op mezelf aangewezen. Gelukkig is er drijfhout, al vormt dat nu steeds meer en meer een plank. Ik kan staan en ook blijven staan, nog voor ik het goed en wel besef glijd ik over een golf en lig er niet meer onder. Ik durf stilaan terug te genieten en zelfs opnieuw te voelen, al is dat wel fucking eng. Ik doe het toch maar, ik en ik alleen.

Het land komt verrassend dichterbij en uiteindelijk zet ik voet aan wal, ik sta op vaste grond terwijl de oceaan meters achter me ligt. Van hier zien de golven er al lang niet meer zo dreigend uit, ik neem mijn plank en spring in het water. Als een echte pro surf ik nu onder en over de golven, ik sta dan nog niet op het wereldkampioenschap, ik zit wel in de kwalificatierondes. Rondes die ik zal overleven en mettertijd zal ook die stevige grip op mijn pincet wel verminderen. Voorlopig geniet ik van het surfen en de vaste grond onder mijn voeten.

Een reis om nooit te vergeten.