ben hier al eerder geweest en heb me verhaal hier gezet. De vraag van de week/maand (enquete) slaat ook op mij. Want ik heb me ex na een korte periode terug genomen, nadat hij me bleef smsen, bellen...Hij was vreemd gegaan, daar ben ik achter gekomen. Maar nog doet hij dit..en nog ontkend hij dit. Er is zoveel gebeurt. Maar ik zit fout, want ik ben bang voor de pijn, hou het niet vol om niet te bellen...niet eens om hem, maar uit woede. Wat hij me allemaal heeft aangedaan...Ik streek zijn kleding( ben ik later achter gekomen) terwijl hij een afspraak had met een meisje. Ik heb weer zijn telefoon in me handen kunnen krijgen, hij had ze uit staan, maar heb mijn sim kaart in beide zijn telefoons gestopt..(ja raar, maar hij heeft er 2)..ik heb niet alles kunnen lezen omdat er veel op sim opgeslagen stonden, maar wat er in zijn telefoon stond was al genoeg om te weten dat ik er weer ingetrapt ben. tewijl hij lag te slapen, voelde ik me vernederd, laag, kwaad. Me lichaam trilde helemaal..hoe kan hij met mij nog in bed liggen en zweren dat ik de enigste ben in zijn leven. Wat bezield hem. Nadat ik dit aan hem heb verteld, verklaarde hij me voor ziek mens, gestoord ben...dat hij niet met me getrouwd is. Ineens weer een hele andere persoon. Door al zijn woorden ben ik zo onzeker geworden, terwijl ik er mag zijn..maar toch niets interesseerd me...ik begin te geloven dat er iets niet met me klopt. Ik doe echt zoveel voor hem...Het is hoe hij het wil. Ik voel me zo laag. Meer omdat ik niet de stap kan nemen om hem voorgoed uit me leven te zetten. Nog belde ik hem daarna op, om uitleg te vragen toen ik thuis kwam. Nog wilde ik hem zien. Maar ik wil gewoon de waarheid. Al weet ik de waarheid...wanneer ik denk ik ga verder, staat hij weer in me leven. Hij laat me niet los en ook niet gaan...de ene keer ben ik zijn alles en de ander keer ben ik niets dan een hoer..zoals hij dat zegt. Waarom pik ik dit? Ik geef andere mannen geen kans...dit is niet meer gezond, want het sloopt me. ruim drie jaar nu..en de laatste jaar gaat het al zo. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Kan het niet meer aan, maar hoe kom ik zo ver dat ik hem niet bel, dat ik hem laat voelen wat hij kwijt is? Ik ben daarvoor niet sterk genoeg, althans niet meer...door hem!