Liefde...ik begrijp er helemaal niets van...of misschien begrijp ik liefde wel maar mezelf niet.

Gisterochtend heb ik na een "gevecht" van 17 jaar de strijd voor diegene die het allerliefste heb opgegeven. Ik voel me leeg en stuk..en hij? Hij gaat gewoon verder. Alsof het niets is. 17 Jaar stond ik naast 'm, achter hem, geloofde in hem, bracht ik offers zodat hij datgene kon nastreven wat hij wilde. Hij verliet me, bedroog me, verleidde me, gebruikte me, manipuleerde me, maar maakte me ook gelukkiger dan wie dan ook. Als hij bij me was, was mijn wereld compleet. Ik kuste de vloer waar hij liep...ik stelde mijn toekomstplannen bij....mijn verwachtingen....mijn principes en overtuigingen. Allemaal bewust, allemaal met liefde zonder daar iets voor terug te verwachten. Hij was verre van perfect, maar hij was mijn man, de allermooiste man (vooral in mijn belevenis) die ik ooit had gezien. Ik wist zeker dat er nooit iemand zou zijn waar ik meer van zou houden als van hem. Hij wist dat, hij wist ook dat ik hem nooit zou verlaten, ik zou altijd blijven vechten, mezelf blijven aanpassen om het waard te blijven bij hem te mogen zijn. Er is een hoop ellende geweest, met hem, door hem, om hem...en toch bleef ik kiezen voor een leven met hem...tot hij zelf besloot op een dag om weg te gaan...hij ging weg om ons leven beter te maken...ik wachtte en ik wachtte en ik wachtte tot hij ineens na 7 jaar voor mijn deur stond met jongetje van 5 jaar, op zoek naar woonruimte. Alles was anders, mijn leven was anders, ik was anders maar mijn onvoorwaardelijke liefde was hetzelfde. Zij hebben een jaar bij ons (ik heb een zoon van 14 met deze man) in huis gewoond. Geen makkelijke periode, maar wel kostbaar. En zo blijkt ook heel kwetsbaar. Wij wonen sinds 9 maanden apart, hij zijn huis met zijn zoon, ik in mijn huis met onze zoon. Sinds een maand of 2 toch wel voorzichtig gesproken over de mogelijkheden en wensen omtrent het wederom opbouwen van de relatie, beiden ouder en wijzer. Ik kon mijn geluk niet op, zou het dan eindelijk gaan gebeuren, zou mijn toekomstbeeld van samen oud worden dan toch werkelijkheid gaan worden, tegen ieders verwachting in? Er waren nog geen concrete plannen gemaakt, maar we zagen elkaar regelmatig als gezin, maar ook als partners. Vorige week zijn we samen op stap geweest, super gezellig en het voelde eindelijk weer als natuurlijk, als gewenst. Hij vroeg in de auto: 'mag ik je een kus geven?' Mijn hart sloeg 6 slagen over...en natuurlijk mocht hij dat...'s avonds bij het eten begon hij over zijn dilemma: de zorg voor zijn zoontje valt hem heel erg zwaar, hij mist een partner in huis om hem hierbij te ondersteunen. Daarom had hij dit ook met zijn vrienden besproken. Toen liet hij vallen dat een toekomst waar wij samen in 1 huis zouden wonen uitgesloten is..dat was de eerste steek. Daarna kwam de genadeklap: zijn vrienden waren het er allemaal over eens dat een man niet gemaakt is om alleenstaande ouder te zijn, dus de oplossing was een huwelijk (hij is moslim en mag niet zonder te trouwen samenwonen, kort door de bocht) er waren ook al 3 gegadigden. Dat was zaterdag....volkomen van het pad af ben ik naar huis gegaan, heb geschreeuwd (in mijn kussen), heb gejankt en bedacht wat ik moest doen...Maandagochtend ben ik naar 'm toe gegaan, heb mezelf volledig blootgegeven en heb 'm een voorstel gedaan waarin ik hem ondersteuning bied zodat hij meer ruimte voor zichzelf krijgt en ik een stukje zorg voor zijn zoon overneem. Maar de beslissing was al genomen, hij ging trouwen en het was allemaal al geregeld. Ik voelde me verslagen, verbijsterd. Alsof m'n arm uit de kom gerukt werd. Wat ik aanbood, mijn tijd, mijn vrijheid....was niet voldoende. Hij trouwt liever met een wildvreemde die 24 uur bij hem in huis voor hem en zijn zoon kan zorgen. Alsof het niets is....alsof alle jaren dat ik achter hem aan de puinhoop opruimde en steeds weer opnieuw achter hem stond helemaal nietszeggend was. Hoe kan dat?
Hoe kan het dat ik me totaal verlies in mijn gevoel voor hem en dat het hem zo weinig zegt? Ik heb hem gezegd dat ik het niet kan verdragen er naast te staan als hij weer een nieuw leven opbouwt met een andere vrouw kan ik niet verdragen. Mijn "arm is nog steeds uit de kom" Ik heb voorgoed afscheid genomen, hoop ik. Ik heb zijn nummers, onze gesprekken, mailwisseling, foto's...alles verwijderd. Wij hebben een zoon samen, maar die is inmiddels oud genoeg om zelf het contact te onderhouden met zijn vader. Ik kan het niet meer. Ik moet stoppen. Ik moet mezelf beschermen en kracht opbouwen om straks als het misgaat en hij gegarandeerd weer bij me aanklopt, hem te kunnen laten staan. Maar voor nu ben ik echt stuk...ik heb alles gegeven wat ik had en nog een beetje meer en nog steeds was het niet genoeg. Ik kan me niet voorstellen hoe het leven moet lopen zonder dat ik de dingen van de dag kan delen met hem...ik kan me niet voorstellen hoe hij zijn dingen van de dag gaat delen met een partner die hij niet kent...hij zit zo in mijn systeem, ik hou al zo lang van hem....ben bang dat ik 'm er nooit meer uitkrijg. Ik heb hem vaak verloren, maar hij kwam altijd terug...maar deze keer hoop ik dat ik echt voor de allerlaatste keer afscheid van hem heb genomen...#ergverdrietig