Tis 8 uur.

Niet dat dat zo bijzonder is. Ben net 6 uurtjes wakker. Slapen gaat moeilijk. Ook niet zo gek als je bijna volkomen je ritme hebt omgedraaid.
Het is nu iets meer dan een jaar dat jij me vertelde dat je niet meer verder met me wilde. Middenin de nacht vertelde je het. Ik flipte maar besefte dat het over was. Je gezichtuitdrukking vertelde genoeg. Ik heb 's ochtends mijn spullen gepakt en ben terug gegaan naar huis. Naar iets wat niet meer van mij was. Want we hadden samen een prachtig huisje, waar we een jaar heerlijk hebben geleefd. Nou besef ik dat dat niet echt zo was. Onze relatie was symbiotisch. We zagen bijna alleen elkaar en heb je in een kooitje gestopt en liet je nergens meer ontsnappen, ook jij sloot mij op. Het voelde veilig en vertrouwd. Wij tegen de wereld. Onze relatie werd vaak afgekeurd maar dat boeide ons weinig. Jij was de 1e die durfde te zeggen dat je het niet meer trok. Ik wilde vechten, maar jij was op. Kon niet meer. Mijn wereld was vergaan. Ik wist dat dit het was. Jij en ik, het was voorbij. Dit jaar was bijna het zwaartste in mijn hele leven. Ik ben mezelf gaan isoleren. helemaal niks boeide mij meer. alleen die hoop die ik door allerlei manieren kon krijgen hield me op de been. Ik mailde je, smsde, en belde je vaak... Jij was zo slim om jezelf onbereikbaar te maken. Toen kon ik niet meer. De leegte die je achterliet kon ik niet meer aan. 2x was het te erg en kwam ik op de ic terecht. Toen ik wakker werd was ik verdrietig.. waar was jij?
Ik zocht mijn heil in de drank. Misschien dat dat het lichter kon maken, maar het werd vaak zoveel erger.
Toen ik beetje bij beetje weer tot mezelf kwam stopte ik met dit probleem drinken en kon ik het beperken tot feestjes en bij vriendinnen.
Ik werk niet, ga niet naar school en kom amper uit huis. Nog steeds gaat er geen dag voorbij dat ik niet aan je denk. maar ik mis je niet. heb je nooit echt gemist, het was meer het maatje wat ik miste. iemand die er voor me was. Jij als persoon kan ik achteraf helder schetsen. Je was dominant, achterbaks en gemeen.
De schulden die bovenkwamen door jou, de emails waar ik later achterkwam. het bedrog...Het deed pijn.
Ik kan nog niet zeggen dat ik blij ben dat ik van je af ben. Ik ben veel rustiger en gelukkiger zonder jou.
Maar door ons isolement ben ik zoveel kwijt geraakt en kan ik het moeilijk weer bereiken.
In augustus begin ik weer met school en krijg ik mijn eigen huisje. Dit keer heb ik de macht om te doen wat ik echt zelf wil. Ik vertrouw mannen niet echt meer. Voor mijn gevoel heb je amper goede mannen.
Ook mijn andere ex was niet te vertrouwen. Ik ben geen verbitterde vrouw. Integendeel. Ik sta echt midden in het leven en geniet ervan, maar niet meer zo onbevangen als toen. Ik had die bepaalde naiviteit. en dat mis ik. Het open staan voor een man die me leuk lijkt. Maar blijf vertrouwen hebben dat ik dat misschien weer zal vinden.
Jij bent alweer samen met een ander. na een half jaar alweer. Toen vond ik dat onbegrijpelijk, nou weet ik dat je geen moment alleen kan zijn. Gisteren vroeg je nog of ik ff langs kwam voor de sex. Tja, zo was je.
Zo duidelijk allemaal, maar blijf aan je denken, blijf je missen, al weet ik niet wat ik aan je mis.
Je was mijn eerste echte liefde, mijn mannetje. Ik moet je ooit echt los gaan laten, maar ergens in mijn hoofd blijft die vraag.. zou hij mij misschien nog willen?
Ik vecht elke dag tegen die mailbox, hem niet steeds mailen met de vraag of hij misschien ook? misschien mij? misschien dit?
Ach het heeft geen zin, als hij zou willen zou ik waarschijnlijk al snel bij zinnen komen. Maar die onbereikbaar heid van jou, blijft aan me knagen. Hopeloos... Blijft pijn doen. Na langer dan een jaar beheers je nog mijn leven. En ben jij diegene die lekker met een kopje koffie tegen je nieuwe vriendin aan zit in ons huisje..