Ik heb het zelf tegen mijn ex gezegd: dat ik hem nooit niet meer wilde zien. Hij krijgt mij als geliefde, of niet. Als geliefde wil hij me niet meer, dus dan niets meer. Ik kan en wil geen vrienden met hem zijn, dus heb ik besloten hem niet/nooit meer te zien. Ik kan niet in de toekomst kijken, wellicht kunnen we samen over een jaar een biertje drinken en terugkijken naar een mooie relatie terwijl we wel beiden ons eigen weg gaan (dat doe ik zo 1x in het half jaar met mijn vorige ex), maar misschien ook niet en zie ik hem inderdaad wel nooit meer, althans niet ?ɬ©?ɬ©n op ?ɬ©?ɬ©n (bepaalde verplichting van gezamenlijke vrienden kunnen altijd voortkomen). Ik probeer me wel aan mijn eigen woorden te houden en geen contact meer te zoeken en dat is heel moelijk, want woorden als "nooit meer" zijn natuurlijk heel definitief en juist daarom kunnen weinig mensen zich er ook heel strikt aan houden. Ik interpreteer mijn woorden "nooit meer" daarom wat ruimer, lees: ik wil hem zo min mogelijk of in ieder geval voorlopig niet zien....

Het geeft mijn nu ergens rust dat ik hem niet zie of spreek, want daar raakt mijn hart alleen maar van slag van. Ik heb gisteravond op de bank echt een tijd naar mijn mobiel gestaard: wel/niet bellen? Ik heb het niet gedaan en ben daar wel een beetje trots op. Ik had namelijk zo'n behoefte hem te zien. Nooit meer is moeilijk, is definitief en tja, mijn hart gaat vaak nog niet mee met de woorden "nooit meer", maar dat schijnt een kwestie van tijd te zijn. Tijd heelt alle wonden is het gezegde, ik vertrouw erop dat dat voor mij ook opgaat op den duur...

Iedereen sterkte het tweede deel van dit weekend.

Groetjes, Liezzie