Ik bewonder en applaudiseer jouw realisme. Het is krachtig en sterk.

Zoals Aristotelis eens schreef: the pain that comes from truth is liveable. Je snapt het en hebt jezelf niet voor de gek willen houden. Gedreven door de wetenschap dat leven in onzekerheid veelal erger is dan de pijnlijke waarheid, heb je knopen doorgehakt.

Ik kan je vertellen dat deze keuze, en je WIL om voor jezelf te kiezen, vruchten gaat afwerpen. Als je door de site heen klikt, zul je verhalen lezen van mensen die nog lang niet zo ver zijn om ook te willen--en helaas blijven zij lang hangen in een situatie die niets oplevert, behalve emotionele ellende. Het 'niet willen' wordt met het excuus van 'niet kunnen' verwart, en het is een lijdensweg.

Dit zal je waarschijnlijk bespaard blijven. Hoewel dat niet wil zeggen dat je geen verdriet, twijfel en pijn zal gaan ervaren. Het zal komen, maar zo te lezen heb je genoeg zelfliefde en zelf-eer om kracht uit te putten.

Diep van binnen weet je dat dit een keuze is geweest, die onvermijdelijk en daarom noodzakelijk was. Je schrijft heel treffend en wijs:
"Het is moeilijk, maar nodig vind ik..anders blijf ik hangen tussen iets in en kan ik het maar niet afsluiten. Ook al zou het goedkomen..ik denk dat dit eerst goed afgeloten moet worden voordat het uberhaupt goed kan komen."

Ik had het niet beter kunnen zeggen. Zo waar wat je zegt/ziet! Het vergt enorm veel moed om 'het bekende' en het ogenschijnlijk 'veilige' op te geven. Er is durf nodig om het Onbekende aan te gaan. Wat ik enorm bewonder, is jouw inzicht dat er geen enkele veiligheid bestaat in een connectie die op zoveel punten momenteel wankelt in Betekenis. Leven tussen zijn spullen, terwijl hij afwezig is. Wat dat betreft, en daarom vind ik jouw keuze zo sterk en bewonderingswaardig, is er meer veiligheid te vinden in Het Onbekende dat je nu toch maar aangaat. Verandering betekent beweging, en in beweging zit leven. Relatie is een proces; geen station

Het lijkt tegenstrijdig: iets dat 'beter is', en dus 'goed is'--waarom voelt het dan zo moeilijk en verdrietig? Tja, loslaten is niet makkelijk. Emotioneel vermijden we het liever, maar ons ratio laat zich niet omlullen. Het is een gevecht dat inderdaad gepaard gaat met tegenstrijdige gevoelens.

Zie dit niet als een teken dat je de verkeerde beslissing neemt. Zo te lezen ben je een sterk & emotioneel intelligent persoon die zichzelf behoorlijk kent. Vertrouw op jezelf en je eigen woorden.

Als er voor jullie een nieuwe kans in het verschiet ligt, dan stel je dat veilig door inderdaad eerst dit een duidelijke plaats toe te kennen.

Heel veel sterkte!

Ik vrees als het eenmaal begint dat de ene weg wil door wat voor reden ook dat het uiteindelijk mis loopt.
Ik was ook 6 jaar in een relatie en t begon verkeerd te gaan 2 jaar terug. Hij wou alleen zijn..rust hebben. Ik kon hem niet loslaten en we herbegonnen steeds weer aan de relatie en steeds weer kwam het terug, hij wou nadenken over ons, wou weer alleen zijn etc....Het minste wat ik zei was te veel en hij ontplofte telkens al een bom en sprak 3 weken niet tegen me, deed alsof ik nooit bestaan had.
Ik heb het gevoel als het zo loopt dat er van één kant niet genoeg liefde meer komt om zich er voor in te zetten.
Iemand loslaten is sowiezo een heel moeilijk iets, het i seen rouwproces dat gemiddeld toch een twee jaar duurt denk ik.
Jouw houding is de beste , laat hem maar voelen dat jij gerespecteerd wil worden .Leef ook JOUW leven en zit niet op hem te wachten.Hij doet dat ook niet voor jou en zo verlies je mogelijks mooie momenten.
Op t einde van een relatie is het wel 'normaal' dat er nog een zekere aantrekking is zoals je schreef..maar dat alleen is niet genoeg om op te bouwen, zeker niet als t van één kant komt!
Emotioneel loslaten is de boodschap!