Eind januari heb ik mijn man verteld te willen scheiden. Een beslissing die niet over 1 nacht ijs is gegaan, maar die toch vrij plotseling en onverwacht door mij is genomen. De fysieke aantrekkingskracht was er gewoon niet meer. Hij was mijn maatje, maar meer niet en voor mij (ik ben 32) was dit niet voldoende.
Na een ellendige periode begon ik het laatste jaar weer mezelf te worden. Ik begon weer aantrekkelijk te worden en kreeg aandacht van mannen. En dit deed me meer dan in een huwelijk zou mogen. Ik begon te hunkeren naar aandacht, passie en liefde, miste dat ontzettend met mijn man. Heb echt alles geprobeerd, maar uiteindelijk ging de knop om en besloot ik te scheiden. Een labiele periode brak toen aan.

Deze begon met een roze wolk. Ik had eindelijk voor mezelf gekozen, zou binnenkort vrij zijn en ik zou nu echte liefde leren kennen. Ik was zo ongeduldig dat ik mijn 'ware' in chatrooms zocht. En na 2 blunders liep ik vreemd genoeg tegen een leuke man aan. Hij was 34 en het klikte op alle fronten. Na een paar keer chatten en over en weer smsen, hebben we elkaar eindelijk ontmoet. Wat vond ik hem leuk en uit alles bleek dat hij ook erg onder de indruk was van mij. We eindigden die middag kussend en knuffelend in de auto en dat was iets dat ik nog nooit had meegemaakt. Ik voelde dingen die ik nog nooit had gevoeld. Vreemd genoeg verdween de roze wolk toen. Hij belde zelden en smste heel veel. We ontmoetten elkaar alleen op een zaterdag, maar nooit een hele dag. Hij kon me laten zweven, maar tegelijkertijd erg onzeker laten voelen. Ik werd echter toch verliefd en verlangde naar zijn liefde, zijn knuffels en zijn aandacht. Hij smste allerlei toespelingen op het feit dat hij hetzelfde voelde, maar heeft het nooit naar me uitgesproken. Wanneer ik hem zag en in zijn armen lag, voelde ik me heerlijk. De rest van de week voelde ik me ellendig, onzeker. Heb op een gegeven moment zelfs aangegeven ermee te willen stoppen. Maar hij zei mij niet kwijt te willen. Zei me te willen steunen, maar dat deed ie niet. Op de derde date zijn we samen een hotelkamer ingedoken. Ik wilde gewoon bij hem zijn, hem voelen. Dacht dat ik met hem wilde vrijen, maar toen we dit eenmaal probeerden, bleek het niet te lukken. Ik was te gespannen. Had meer behoefte aan knuffelen, in zijn armen liggen. En dat hebben we een hele avond gedaan. Maar toen werd ie stil, gespannen. Een heel andere man. Hij moest weg, moest de volgende ochtend voetballen. Liet me weten dat dit kwam omdat ie verbaasd was het zo fijn te kunnen hebben met een vrouw na (te) lange tijd. Hij zou die week daarna op vakantie gaan. Ik heb hem nog 2 smsjes gestuurd en daarop heeft ie wel gereageerd. Maar verder liet ie niets meer van zich horen.

Omdat ik hierdoor twijfelde, nam ik mijn ex-man in vertrouwen. Met hem had ik nog steeds een sterke vriendschap. En hij wees mij er op dat de houding van mijn 'chatdate' niet klopte. Hij verborg iets voor me, had wellicht al een vriendin? Ik werd zo onzeker hierdoor, dat mijn ex-man (zonder mijn medeweten) hem heeft nagetrokken. En wat bleek? Hij werkte niet bij het bedrijf dat hij had genoemd en zijn achternaam bleek anders te zijn. Ik geloof mijn ex op zijn woord, onze band is te sterk na 13 jaar en ik ken hem te goed. Hij is zeer goedhartig en beschermend en zou hier nooit over liegen. Ik wist met mezelf geen raad en besloot toen om per direct het contact met m'n chatdate te verbreken. Ik wilde hem niet meer zien of horen, dat deed me teveel pijn.

Maar na een paar weken kreeg ik toch ineens een sms van hem. Hij ging er maar vanuit dat ik geen contact meer wilde en wenste me alle goeds voor de toekomst. Een discussie per sms volgde. Ik confronteerde hem met zijn andere achternaam en hij deed alsof hij onschuldig was. Heeft nooit letterlijk ontkend dat ie gelogen heeft over zijn achternaam, maar verwijt mij te snel onjuiste conclusies getrokken te hebben en laat me achter met een zeer verdrietig gevoel. Ik ben nu zo in de war hierdoor. Ik kan niet eens kwaad worden op hem, want die verliefdheid is er nog. Wat voor reden zou hij gehad hebben om te liegen over zijn naam en werkgever? En waarom communiceert hij vooral via smsjes? Als je verliefd bent, dan wil je haar stem toch horen? Waarom blijft hij zo lang doorgaan als ie alleen maar uit was op sex? En nu de sex mislukt is, waarom dan toch nog smsen? En zelfs een keertje bellen (met geblokkeerd nummer en zonder iets te zeggen).
Vreselijk hoe iemand zo kan zijn. Kan me dat gewoon niet voorstellen, maar klaarblijkelijk bestaan dit soort mensen. Ik wil hem vergeten, maar de pijn is nog zo vers. En ik ben zo in de war. Herken mezelf niet meer, vertrouw mezelf niet meer. Wie herkent dit verhaal en kan me tips geven hoe hiermee om te gaan. Ik kom er wel bovenop, maar momenteel zit ik er nog middenin..