Er zijn momenteel 0 gebruikers en 2 gasten online.
Vrienden?
Toen mijn ex mij gisteren meldde dat hij een nieuwe vriendin had, zei hij meteen dat dat onze vriendschap niet in de weg hoefde te staan. Hij smeekte me bijna om me nog te mogen bellen. Maar kun je vrienden zijn met je ex? En kan ík vrienden zijn met mijn ex, zou ik dat moeten willen na alles wat er gebeurd is. Ik ben er al de hele dag over aan het pruttelen...wat zouden jullie doen als jullie in mijn schoenen zouden staan?
Ergens natuurlijk niet he. Gewoon afsluiten, weggaan en nooit meer omkijken. No-contact. De boom in met die ex. En het idee dat hij mij gaat vertellen hoe fijn het met haar is, daarvan knijpt mijn maag samen. Ga ik mezelf dan niet weer vreselijk laten kwetsen. Zoals een buddy het treffend aan mij schreef: Ja, jullie hadden inderdaad afgesproken om 'gewoon vrienden te zijn', zodat hij zichzelf terug kon vinden. En wat is daar dan van terechtgekomen???? Ondanks het 'alleen maar vrienden zijn' speelde er meer. En dat wist hij ook... En daar heeft hij verdomde weinig rekening mee gehouden. Hij had ook afgesproken dat hij vrienden wou zijn om eventjes op zoek te gaan naar zichzelf. Natuurlijk ging jij daarin mee, zocht jij die veiligheid van vriendschap. En waarom? Omdat hij jouw leven in die achtbaan had gegooid! De boom in zou ik denken. Nuance komt later wel weer, indien gewenst! Daar voel ik op dit moment wel voor. Even tot rust komen. Even niks. Ik voel me afgewezen en boos en hij kan de boom in!
Maar toch knaagt er iets in mij. Ja, het doet pijn dat hij niet voor mij kiest, maar waarom moet je iemand uit je leven bannen die zijn hart volgt? Hij wil vrienden blijven. In zijn leven zijn vriendschappen duurzamer dan relaties. Beschermt hij mij dan niet juist door te zeggen: hee, ik wil jou niet kwetsen laten we vrienden blijven. Ik vind het moeilijk om mensen helemaal uit mijn leven te zetten. Het worden dan als het ware spoken. Je hoort er niks van. En dat vind ik ergens ook wel raar met iemand waar je toch jaren mee om bent gegaan. Ja, hij is niet netjes met me omgegaan, hij had opener moeten zijn, maar hij heeft me niet bewust willen kwetsen. En ja, hij strooide kruimels waar ik hoop uit kon putten, maar aan de andere kant hoorde ik ook wat ik wilde horen. Alle waarschuwingstekens negeerde ik.
Ik vind het een dilemma. Welke energie haal ik uit vriendschap met hem? Hou ik mezelf voor de gek als ik toch zou zeggen ok, we houden contact. Waarom wil ik dat? Zitten mijn vlinders er achter die koste wat het kost contact willen houden? Wat doe ik mezelf aan door me in zijn leven te mengen terwijl hij een relatie heeft. Of is het echt een pure overweging van we hebben jaren iets gehad en je bent ook als vriend waardevol.
Een definitie van vriendschap is: een persoonlijke band tussen mensen die elkaar leuk vinden en vertrouwen. Vertrouw ik hem nog wel? Ook als gewone vriend. Of is de vriendschap meer voor hem van belang: als appeltje voor de dorst, voor als het eens niet goed gaat met zijn relatie of op anders levensvlak. Hij heeft altijd zijn hart bij mij kunnen luchten, dan is het wel fijn om dat achter de hand te hebben. Maar wat is er mis met bijv. 1 keer per maand ff bellen hoe het gaat?
Maar aan de andere kant: als je al een heel blog schrijft waarin je je afvraagt of je vrienden wilt blijven...is dat niet eigenlijk al de vraag beantwoorden?
- blauwezon's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van blauwezon
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
@blauwezon
Is het nodig denk je om je daar al zorgen over te maken? mss kun je het op zijn beloop laten en zien hoe een en ander zich ontwikkeld, het nu eerst naast je neerleggen. Tijd voor blauwezon .
liefs Hort
Re:
Los van het feit wat er tussen jullie gaande is, is er nu een derde in het spel. Is zij op de hoogte wat er zich allemaal heeft afgespeeld of is zij het volgende ldvd-lid?
Je kan geen vriendschap hebben met iemand die je zo gekwetst heeft....
Maar volgens mij weet je precies hoe het zit......
levert het iets op?
Maar aan de andere kant: als je al een heel blog schrijft waarin je je afvraagt of je vrienden wilt blijven...is dat niet eigenlijk al de vraag beantwoorden?
Nou..... nee, dat is je gedachten proberen te ordenen die de hele dag al door je hoofd pruttelen.....
Los gezien of het wel of niet kàn zou de vraag bij jou kunnen zijn: wat brengt het MIJ als ik vrienden blijf, wat levert het MIJ op?
Als je hier niks op kan bedenken heb je je antwoord.
Even deze vraag aan mijzelf voorleggen: zou ik vrienden kunnen blijven met mijn ex? Ik moet wel contact met haar onderhouden omwille van de kinderen, gaat dat contact oke? Ja hoor, zijn er geen spanningen? euhh... nee, eigenlijk niet. Zou ik contact met haar hebben als er geen kinderen waren of als ze volwassen zijn? .... zou niet weten waarom.
Het zou mij niks brengen, echt he-le-maal niets en ik denk heel eerlijk gezegd dat niemand het iets oplevert die zichzelf deze vraag zou stellen als je een aantal jaren verder zou zijn en niet meer met die emotionele ballast te maken hebt.
Heee Pruttelende Dame
Je hoeft het nu niet definitief te beslissen, he! Je bent nu effe jezelf aan het beschermen. En daarin heeft hij absoluut geen rol!!!! Daarin kan je, denk ik, het beste zeggen: de boom in met die vent! Eerst je eerste prioriteiten. Zonnetje weer op de been krijgen! En daarna? Nou, gewoon daarna maar eens aanzien. Kan je daar zin in hebben? In vriendschap? Heb je er geen zin in? Allemaal nu geen relevante vraagstukjes, en geen van allen hoeven ze nu een definitief antwoord. Eerst jezelf op de been. En voel je je weer helemaal op en top zonnetje, weer helemaal een stralend zonnetje, nou kan kan je altijd eens bedenken of je eens gaat praten. Of het tijd is om dingetjes eens van een afstandje te bekijken.
Maar nu niet..... nu effe niet....koppie heeft rust nodig, voetjes hebben vaste grond nodig. Geen achtbaan meer.
Als je vraagt wat ik zou doen als ik in jouw schoenen stond? Dat weet je he..... Je weet hoe ik het nu doe. Of dat de juiste weg is? Dat weten we niet. Ik weet dat niet. Maar het is wel de weg die ik gekozen heb. Of heb ik hem wel gekozen? Zelfs dat weten we niet. Maar het is wel mijn weg... het moet zo lopen....
Zonnetje
Hey lieve zon
Moeilijk hé..geen vriendschap meer betekent volledig loslaten dan..
En dat is het lastige..iets lijkt beter dan niets..
Maar lieverd je weet ook dat het voor jou niet zo makkelijk gaat...gewoon vriendschap te onderhouden met hem..
Bescherm jezelf!
Geef het eerst tijd..tijd om het af te sluiten voor jezelf...
En kijk dan pas verder...
Knuffel van mij!
Hoi blauwezon
Je weet al wat ik zou doen als ik in jouw schoenen stond he? Ik heb contact gehouden met mn ex, de eerste maand nadat we uit elkaar waren, vriendschappelijk contact met vanuit mijn kant continue de hoop op meer...
Op het moment dat ze aangaf dat ze beginnende gevoelens voor een ander begon te krijgen heb ik met heel veel pijn moeten besluiten dat ik dat niet aan kan, dus als ik in jouw schoenen stond.... ik zou alle contact verbreken, hoe moeilijk en pijnlijk ook...
Bij mij zaten er voor een groot deel namelijk wel degelijk "vlinders" achter de motivatie om contact te houden (ik noem het hoop, jij vlinders, maar we bedoelen hetzelfde) zolang je ex nog alleen is en ook verdrietig is, is die hoop nog niet volledig hopeloos (althans dat blijft je emotionele ik met veel overtuiging vertellen) maar zodra er een ander in het spel is... ik denk dat je dan echt voor je zelf moet gaan kiezen... in mijn geval ook omdat ik mn ex het beste gun en hoe vervelend en pijnlijk en moeilijk ook.... misschien is een realtie met die ander voor haar het beste en wie ben ik om daar dan tussendoor te blijven varen.
Ik begrijp je dilemma volledig hoor, door nu het contact te verbreken voel ik me ellendiger dan ooit, die eerste maand waren we er voor elkaar en dat voelde naast moeilijk toch ook een soort van goed, te weten dat er nog steeds gevoelens waren, ook van haar kant, niet meer liefde als de liefde die je voor een partner voelt, maar wel hele diepe warme vriendschap en dat is absoluut heel erg fijn en mooi en door nu alle contact te verbreken voelt het alsof je dat nu zelf weggooit, of je je ex voorgoed uit je leven verwijderd... en dat gevoel is killing en ik hoop ook heel erg oprecht dat ik op een gegeven moment weer sterk genoeg zal zijn om er wel mee om te kunnen gaan en ik hoop dat tegen die tijd, mn ex daar ook nog voor open staat.
Tegelijkertijd realiseer ik me dat door deze keuze te maken, er een kans is dat we idd voorgoed uit elkaars leven verdwijnen en dat maakt dat ik me nu zo verdrietig en eenzaam voel, zoals ik het hier eerder beschreef, ik heb de pleister er nu uiteindelijk in 1 ruk afgetrokken... maar ik heb het gevoel dat ik daarmee alles wat ik ben, mn hart, mn gevoel, alles mee heb losgescheurd.
Toch moest ik wel... het valt me onnoemelijk zwaar en elke cel in mn lichaam schreeuwt om haar... maar het kan niet meer, ook al mag ik aanspraak op haar maken van haar zelf, ik mag het van mezelf niet meer omdat dat mn hoop blijft voeden en die hoop maakt me stukje bij beetje van binnenuit kapot...
Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe blauwezon en wat je ook besluit, niemand zal je er om veroordelen, ieder maakt die keuzes voor zich en je bent aan niemand dan je zelf verantwoording verschuldigd.
ik zou het echt niet doen,
ik zou het echt niet doen, puur om de reden dat het gewoon op dit moment voor jou zelfkwelling is.
Je zit als vriend op de eerste rang straks in het aanschouwen van zijn nieuwe geluk met zijn nieuwe vriendin.
Je gaat zelfs als je maar 1 keer per maand belt, daar naar uit kijken, misschien onbewust toch hopen, je steeds afvragen... je gooit steeds olie op het vuur. Voor jouzelf denk ik persoonlijk dat het beter is om nu echt helemaal los te laten. Hoe tegennatuurlijk dat ook voelt. Leg het hem uit, waarom je het doet. In de toekomst kun je altijd nog vrienden zijn, als de rauwe randjes er voor jou af zijn. Alle wijsheid toegewenst in het maken van je beslissing!
Vrienden: nee dank je! Bedankt allemaal!!
Bedankt voor jullie reacties allemaal! Ik heb er veel aan! Het laat me weer een stapje verder komen!
Ja Hort, het is inderdaad niet iets om nu al mee bezig te zijn. Het is een neiging van mij veel met ex bezig te zijn in plaats van mijzelf. Dat ik ex een antwoord wil geven op zijn vraag of we vrienden kunnen blijven, maar ex is eigenlijk nu niet belangrijk Ik moet helen, zoals waterman het zegt: weer een stralend zonnetje worden!
En Mrpither. Ex zei dat nieuwe vriendin het goed vond dat wij contacten hebben....maar ik verwacht inderdaad niet dat hij haar alles verteld heeft over ex en mij.
Amfortas: ja, die vraag he..wat levert de vriendschap mij op. Hoe meer ik er over denk, hoe meer ik neig naar in ieder geval geen energie. En zoals Petals het zegt, het zou nu een vorm van zelfkwelling zijn. Dat is helemaal waar. En voor hem misschien ook: hij is in de wolken en het liefste waar hij vast over praat is zij...nou dank je wel! En zoals Pither schrijft klopt ook: je kunt geen vrienden zijn met iemand die je zo kwetst. Ik moet mezelf beschermen (zoals Jeannette het zo treffend zegt).
En het moeilijk is inderdaad Just a Guy, dat je het draadje definitief nu doorknipt. Dat doet pijn. Dat is lastig. Maar het moet wel. Maar zoals een Buddy het terecht opmerkte vandaag: ex handelde uit eigenbelang. Ex weet dat ik verdriet heb. Als hij invoelend was geweest, had hij gezegd: Ik weet dat het je erg pijn doet, en dat wil ik niet. Daarom breek ik het contact nu af, niet omdat ik dat wil, maar omdat ik weet dat het je nu pijn doet. Ex legt de keuze dus bij mij. Ex dacht aan eigen hachje: zon is altijd veilig haventje geweest, waar hij ei kwijt kon.
En dat vind ik moeilijk..om zelf mensen af te wijzen. Om glashard tegen iemand die smeekt vrienden met je te willen zijn, te zeggen nee dank je. Dat voelt heel raar. Voor iemand die (zie blog Chelle) 'welwillend' is. Voor iemand die er voor een ander wil zijn. Dat is gruwelijk moeilijk. Ik weet dat ik het om moet draaien: hij is degene die de stekker er uit trekt...maar toch he..
Daarom helpen jullie reacties me erg. Hoewel het allemaal pijnlijk en onwerkelijk blijft voelen, besef ik dat helemaal geen contact nu echt het beste voor mij is. En of we in de toekomst vrienden willen zijn, is eigenlijk nu niet van belang..tijd zal het leren.
dank jullie wel allemaal!
@Blauwezon: mensen loslaten
Ik vind het moeilijk om mensen helemaal uit mijn leven te zetten. Het worden dan als het ware spoken. Je hoort er niks van. En dat vind ik ergens ook wel raar met iemand waar je toch jaren mee om bent gegaan.
En dat vind ik moeilijk..om zelf mensen af te wijzen. Om glashard tegen iemand die smeekt vrienden met je te willen zijn, te zeggen nee dank je. Dat voelt heel raar
Volgens mij geef je hier twee verschillende dingen aan. Klopt dat ? kan je dat uitleggen ?
In het eerste herken ik mijzelf. De grootste shock van mijn LDVD lag voor mij niet zozeer in het feit dat de relatie over was. Meer dat het voor mij totaal niet te bevatten was dat je een periode intens met iemand kan hebben gedeeld, en de persoon van de een op de andere dag in mededelingsvorm letterlijk uit je leven verdwijnt. *poef, like that she was gone.*
Iets wat ik totaal niet kon bevatten en niet kende aangezien ik met al mijn ex-en nog redelijk tot goede vorm van contact heb. Of dat er een vorm van afbouwperiode waar bij je langzaam maar zker elkaar uit het oog verliest.
Door er uiteindelijk achter komen waar de oorzaak daarvan bij mij lag, kan ik daar nu veel beter mee omgaan. Ik ben nu instaat om te kunnen zien dat, ook al deel je een tijd met een persoon, iemand een passant kan zijn in je leven. Dat er dan niets meer is dat je dan nog verder bindt aan elkaar, en ieder zijn eigen weg verder gaat. De tijd dat je samen "reisgenoten" bent geweest in het leven is voorbij.
En als er weer een ontmoeting of contact even hoort te zijn, dan verschijnt die vanzelf wel.
*zoals er ineens out of the blue een ghost of the past eergister op torn's telefoon verscheen.*
Het geeft uiteindelijk ook een gevoel van emotionele onafhankelijkheid/vrijheid, zoals ik het nu zelf ervaar.
Om glashard tegen iemand die smeekt vrienden met je te willen zijn,
Toch wel raar als iemand nog zo een claim op je durft te leggen. Ik zou het even kort door de bocht, een gebrek aan inlevingsvermogen noemen. Of emotionele afhankelijkheid van jou.
*torn drukte de old-friend met haar hoofd in het koude ijswater om naar de onderkant van de ijsberg te kijken.*
@ torn
Mooie reactie Torn!
Ik ga er over pruttelen onder water..en kom morgen met een reactie..
*zon stiekem nieuwsgierig wie ghost of the past is.... zet emmertje water klaar met ijsberg..om in te duiken..
@Blauwezon: ghost of the past.
*zon stiekem nieuwsgierig wie ghost of the past is.....
Een ghost of the past, als in iemand die letterlijk al langere tijd uit je leven verdwenen leek te zijn.
En in ineens totaal onverwachts weer even verschijnt. Soort van kiekeboe.
Maar wel zeer goed om te ervaren dan wat je huiding emotionele state-of-being ten opzichte daarvan is.