Het is hier in huis maar een vreemde toestand. Zolang de scheiding er niet door is zal hij waarschijnlijk hier blijven wonen. Waanzinnig eigenlijk. We praten nagenoeg niet meer met elkaar. Ik heb hem nl niets meer te melden; als ik zo voor hem heb afgedaan, wil ik ook niets aan hem kwijt. Hij meldt ook nagenoeg niets aan mij. Stel je het eens voor: 2 mensen in een ruimte die zwijgend, ieder met zijn eigen gedachten voor zich uit zitten te kijken.... waanzinnig toch! Overdag is het fijn, hij is er niet en ik kan gewoon mezelf zijn. 's Avonds als hij thuis komt begint het toneelspel. Voor de vorm elkaar nog groeten, eten, alleen met kids praten, hij vaak andere kant opkijkend (zich dus afsluiten..), afruimen, peuk roken zwijgend. Daarna vertrek ik naar boven, achter pc haha, en hij zit beneden achter z'n laptop. Nog een keer naar beneden voor koffie, stilte. En zo elke avond opnieuw. Dan de weekenden... zaterdag is hij meestal de hele dag op het voetbalveld te vinden, 's avonds opnieuw dezelfde act en zondag.... de moeilijkste dag. Hij kan dan niet weg, zit alleen maar achter z'n laptop. Omdat ik geen zin heb constant dat "geklik" van de muis te moeten horen, me afvragend wat ie eigenlijk aan het doen is, vertrek ik maar weer naar boven. Soms heb ik ook afspraken, dan ben ik weg. Hij nooit, altijd thuis, achter z'n laptop.... Wat een leven zeg, wat een farce. Zelfs de kids valt het op; zodra iemand opstaat, of zijn richting uitloopt, de kamer binnenkomt; ook zij horen alleen maar geklik, vensters die worden gesloten. Voor hen is dat toch ook niet goed? De oudsten maken er zelfs grappen over, waar hij mee bezig zou zijn.... Waanzinnig gewoon. En hij heeft het zelf niet eens door, ziet niet dat zij zijn gedrag doorzien. Pffffff wat een waanzin....