Ik heb gewoon geen echt idee wat ik nu wil.
Het is alsof ik twee persoonlijkheden heb die me stabiel houden, me in evenwicht houden.

Laten we beginnen met mijn zogenoemde positieve persoonlijkheid:
Deze ik wilt alleen maar vrolijk zijn, ach het leven gaat door. Dat vertelt het me. Jij gaat lekker genieten van je nieuwe huisje. Je vind iemand die 10x zo beter is als je ex, er zijn vast wel jongens die je weer laten zweven.
No Worries, just go with the flow. Je vergeet hem op den duur wel.
En zeg nou eens even? Zo goed was het toch niet? Moet je hem nu zien.
HIj werkt zich steeds in de problemen! HIj zal er zelf ook uit moeten komen. Tis niks voor jou en dat wist je van te voren ook al stiekem.
Get a life, ga door. Dat hij nu in de problemen is gekomen en zich zo rot voelt komt niet door jou. Hij gaf niks om je. Was het niet gwn een vervlieging van hem? Het is leuk geweest nu. Laat die sukkel achter, hij wilt alleen aan zijn trekken komen.

Leuk dit? Zo'n gedachte...maar toch is er iets dat me vertelt dat ik het allemaal niet moet geloven wat deze persoonlijkheid me vertelt! Want hij gaf wel om me. Hij hield me nauwlettend in de gaten, zorgde ervoor dat me niks zou overkomen. Als liet ik maar heel ff zien dat k t koud had, hij warme me dan gelijk op. Je ziet hem altijd kijken naar me. Nog steeds. Zelfs mn zusje, die hem een avond in de gaten heeft gehouden zei dat tegen me. Er blijft iets in me zeggen dat hij het beste is wat is en zal overkomen in mijn leven. Dat is mijn andere "persoonlijkheid". Deze vertelt me dat ik hem mis.
Dat hij een schat is. Dat hij wel verliefd op me was, zijn beste vrienden bevestigden dat! Die hij dagelijks zag. Ook anderen die hem niet goed kenden. Hij was inde wolken en al sik er niet was zat hij er maar zielig bij.
Dat hij veranderd is door mij, omdat hij zichzelf is tegen gekomen. Niet dat hij niet meer wou. Dat hij door mij zijn angsten en problemen ging onderzien. Dat hij daardoor bang werd en veranderde, wat ervoor zorgde dat het uitging.
HIj het nooit zo heeft gewild. Dat ik hem juist moet helpen, dat ik de enigste ben die hem kan helpen. Dat hij nog steeds gevoelens voor mij heeft.
Omdat er dingen zijn die er naar wijzen.

Ik denk dat ik de persoonlijkheid die ik eerst beschreef mijn verstand noem, en die andere mijn hart. Want nu ik dat gedeelte van dat hart typ, komt mijn verstand weer te boven. Maargoed, als ik weer verder ga op dat verstand, dan zegt mijn hart weer wat ie wilt. Om gek van te worden dus.

Nu heeft Mad About The Boy (Je bent een schat, echt waar!) me iets vertelt. Wat me aan het denken heeft gezegd. Wat alles toch wel duidelijk maakt.
Toen ik hem ontmoette was hij zelfverzekerd, grappig. Nouja alles wat ik maar wou. Het ging goed, zijn beste vrienden waren er heilig van overtuigd, hij was vreliefd en zou me niet laten gaan. Maar opeens veranderde hij, vrienden waren er ook van in de war. Hij was niet grappig meer, maar onzeker en stilletjes.
OOk zijn beste vrienden vonden dat hij zich raar gedroeg. maargoed, dat gedrag maakte mij al helemaal onzeker en we maakten het uit. Nadat ik hem had gevraagd wat hij wou, hij wist het niet. Toen een lange tijd stilte, het was misschien toch maar beter als we gwn vrienden bleven. Zo gezegd zo gedaan, we stopten.
Er is nog een kleine ruzie gwst, hij was boos dat ik hem niet vertrouwde, zoiets vreemds was het. We hadden er beide iig even veel schuld aan en we hadden het elkaar al snel vergeven.

Binnen een paar weken had hij een ander. Ze kregen ook met elkaar op ongeveer dezelfde manier. Ze kenden elkaar gwn niet, vonden elkaar wel leuk en ja hoor. Een nieuwe liefde was ontstaan. Maar zelfs ik zag al snel gaten.
Als ik ze samen zag? Twas iig niet gelukkig. Hij bleef die koude en stille gozer. Tis nu ook uit tussen die twee...
Dus later stortte hij zich op het werk. Dat heeft hem de grond in getrapt, hijs totaal de weg kwijt. Vreselijk om hem zo te zien.
Volgens MATB is hij zichzelf tegen gekomen. Want in een relatie leer je niet alleen de de ander, maar ook jezelf goed kennen. Daardoor denk ik dat hij verandert is. Toen we met elkaar wat hadden is hij gwn zichzelf tegen gekomen. Hij d8 dat die nieuwe vriendin zijn problemen of angsten zou doen vergeten, maar no way. Dat hielp niet, dus maakte hij het uit. WErk deed hem ook niet te best. Het zou zo maar eens kunnen.

Maar dan komt het verstand weer die me vertelt dat hij gwn dom bezig is en het niks met mij te maken heeft. Ik heb geen idee waar ik nu sta. Maar om een gesprek aan te knopen met hem, dat is wel het laatste wat hij nu van me verw8. Voor de rest wens ik en bid ik elke nacht dat het goed met hem gaat. dat hij geen domme dingen doet omdat hij zichzelf kwijt is...
Het doet me meer pijn om hem zo in de knoop te zien, dan als hij gelukkig is. Ik d8 dat wraak zoet zou zijn, maar dat geldt voor mij niet.

Alles gaat op rolletjes bij mij, echt. Een normaal mens zou gelukkig zijn. Ik ben ook wel gelukkig.
Heb ook zin in de weken die komen. Maar toch blijft die ldvd in je hoofd zitten. Wat eigenlijk alles wel weer verpest...

Liefs,
Dearest...