Waarom?

afbeelding van Unlucky-girl

Hallo allemaal,

Ik wil eerst alle gebroken hartjes een knuffel geven vooraleer ik mijn verhaal vertel.
Ik ben een jonge dame van 21jaar. Heb al veel te horen gekregen dat ik niet weet wat ldvd is of hoe het aanvoelt omdat ik nog jong ben. Ik heb nog zoveel tijd om een nieuw persoon te leren kennen. Maar ben dit zo beu gehoord, niemand in mijn omgeving begrijpt mij, of weet hoe ik me voel.
Ik heb 'pas' een relatie achter de rug van 5jaar. Ik ben heel jong begonnen (ik weet het...) deze relatie is begonnen maart 2008 en eindigde februari 2013.
Het begon allemaal heel onschuldig. We spraken af, een kusje hier een kusje daar. De maanden/jaren gingen voorbij. 2jaar later 2010 besloten we samen om elkaar voortestellen aan onze ouders, voor mij lag dit wat moeilijk. Ik ben enigst kind, italiaanse afkomst en hij marokaans. Maar onze ouders accepteerde onze relatie en er was totaal niks aan de hand alles ging goed en wel. Maar een half jaar later drong zijn moeder aan om in hun cultuur te stappen iets wat ik totaal niet wou of wil. Hiervan is ruzie gekomen, ze heeft me uitscholden voor vanalles en heb vanaf toen contact met zijn familie verbroken. Ik was er natuurlijk wel kapot van, hij daarin tegen nam het niet te serieus en zei dat zijn familie wel zou bij draaien. Ik heb sindsdien niets meer van hun gehoord. Heb dit van mij afgezet, het is tenslotte met hem dat ik wil leven. Januari 2013: we hadden een gesprek over de toekomst en hoe wij het zagen. Hij zei dat hij zijn kinderen wel graag islamitsch wou opvoeden. Waar ik tegenin ben gegaan. We hebben hier weken lang over gediscussieerd en kwamen maar niet overheen. We besloten dus beide onze relatie te stoppen. We hebben een tijdje geen contact meer gehad. Die periode was een HEL. Mijn hart was gebroken, ik wist niet hoe ik ermee moest omgaan. Hoe ik mezelf kon beschremen tegen al die pijn!! Ik kon de momenten met hem niet uit mijn hoofd zetten... Het gevoel was onbeschrijfelijk, zo leeg... Mijn wereld zag er zwart uit. Tot hij na 1maand mij een smsje strde dat hij me mistte en een grote fout had begaan, hij vertelde me hoeveel hij van me houd en dat hij niet zonder mij kan, hij wilt alles voor me doen want ik ben het enige dat teld in zijn leven. Tot op de dag van vandaag verteld hij me dit en wilt hij terug een relatie. Hij zegt dat alles hem gestolen kan worden.. Ik hou ziels veel van hem, ik kan niet zonder hem en hij niet zonder mij... Maar wat als hij na een paar jaar van gedachten veranderd, het lijkt mij niet niks je partner boven je familie te zetten.. Ik weet niet wat te doen, mijn verstand zegt soms dat ik hem moet laten maar mijn hart ligt bij hem, ik zie ook als ik in zijn ogen kijk dat hij het nu meent, maar zal hij altijd bij die beslissing blijven??
Ik ben leeg van al het verdriet en al het denken, ik heb geen fut meer in mijn leven. Zit echt in de knoop met mijn gevoelens. Mijn gevoelens zeggen dat ik nooit over hem zal geraken. Alles doet pijn. Als ik zijn naam zie of hoor slaat mijn hart tekeer. Wat moet ik?
Ik ben radeloos en uitgeput... Verdrietig

Wou dit even van mij afschrijven in de hoop dat ik me een tikkeltje beter zou voelen...

Alvast bedankt voor je tijd om dit te lezen..

Knuffel,

afbeelding van Just a guy

Hoi unlucky girl

Om te beginnen welkom hier en goed dat je geschreven hebt, want alleen hier even je verhaal neerzetten lucht vaak al op.

De opmerking dat jonge mensen niet weten wat liefdesverdriet is of dat het liefdesverdriet van iemand die een "korte" relatie heeft gehad, minder erg zou zijn dan van iemand die een "lange" relatie heeft gehad heb ik nooit helemaal begrepen, dit is voor ieder mens anders en hangt van zoveel factoren meer dan alleen "(leef)tijd" af.

Ik kan uiteraard niet voor iedereen hier spreken, maar ik neem je verdriet zeer serieus en ik denk dat ik lang niet de enige ben hier.
Dat is 1 van de redenen dat ik hier veel rond hang, in tegenstelling tot de mensen om je heen in het "echte" leven, zitten hier mensen die ofwel in vergelijkbare ellende zitten of er pas kort uit zijn en die mensen snappen dat er een enorm verschil zit tussen je verstand en je gevoel.
Vrienden, familie, buren, collega's iedereen heeft wel een paar mensen om zich heen die ze steunt, maar verreweg de meeste van die mensen, hoe goed ze het ook met je voor hebben, reageren voor 99% uit de ratio niet dat dat slechte adviezen zijn, in tegendeel, maar vanuit je emotie kun je er vaak erg weinig mee.
"Het leven gaat door" ja dat raad je de koekoek dat het leven doorgaat, dat WEET je ook wel, maar het VOELT zo heel erg anders.

Ik kan me redelijk in jouw situatie verplaatsen, ik heb zelf ook een relatie gehad met een streng Islamitisch (Pakistaans) meisje, dat is al wat langer geleden en ook niet het meisje om wie ik nu zoveel verdriet heb, maar met dat Pakistaanse meisje heb ik ook moeten breken vanwege haar opvoeding/geloof (ze was uitgehuwelijkt en had zich daar naar haar familie toe bij neergelegd, daardoor had onze relatie echt totaal geen toekomst en kon ik niet anders dan er mee stoppen)

Uiteraard is geloof altijd in zekere maten verweven met iemands persoonlijkheid en cultuur, maar naar mijn ervaring is dat bij het Islamitische geloof extreem het geval, dus ik kan me voorstellen dat je hier erg mee worstelt, aan de ene kant zijn daar je gevoelens die niets liever willen dan met hem samen verder... aan de andere kant wil je jezelf beschermen tegen nog een keer dit verdriet doorstaan als hij na een periode toch weer terugkomt op wat hij nu zegt en jullie kinderen en/of jou, toch liever Islamitisch ziet opgroeien, die kans is naar mijn mening absoluut aanwezig.
Aan de andere kant, je kunt nooit van tevoren weten hoe iets gaat en voor mij zelf zou ik de afweging proberen te maken... waar heb ik later meer spijt van... het proberen en misschien nog een keer dit verdriet doorgaan, of het niet proberen en mn hele leven terugkijken met het idee... wat nou als...
Een hele moeilijke beslissing, puur vanuit mijn gevoel zeg ik... praat een paar keer goed met elkaar, misschien zelfs nog een keer met zn familie, hoe moeilijk ook... en baseer daar je keuze op.

Heel veel sterkte

afbeelding van Unlucky-girl

Hoi

Alvast bedankt voor je antwoord!
Het spijt mij over je vorige vriendin ik kan me inbeelden hoe het voelt.
Je antwoord heeft me goed gedaan met de zinnen ''Je kunt nooit van tevoren weten hoe iets gaat en voor mij zelf zou ik de afweging proberen te maken... waar heb ik later meer spijt van... het proberen en misschien nog een keer dit verdriet doorgaan, of het niet proberen en mn hele leven terugkijken met het idee... wat nou als...''
Ik geef je hier gelijk in, maar de pijn is zo erg ik zou het niet nog eens willen meemaken al die ellende.
Weet nog niet goed welke keuze ik moet maken!
Ik zie hem vandaag en ik ga er vandaag over proberen te praten.
Het feit dat hij zo graag terug wilt, houd me vast aan hem en heb ik niet de kracht om te lossen naar mijn mening!
Met zijn familie praten lijkt mij geen optie, zijn moeder is een hele strenge dame en zal nooit een woord tegen mij zeggen..
Hoelang had jij verdriet van je breuk met het Pakistaans meisje? Ik heb zo een bang nooit over hem te geraken..

Bedankt!!

afbeelding van Just a guy

Hoi unlucky

Die keuze is ook heel heel erg moeilijk, dus dat je niet goed weet welke keuze je moet maken, dat snap ik heel erg goed.
Tja de liefde die er van beide kanten nog is, die maakt het er niet makkelijker op he?
Wat dat betreft zit ik nu in hetzelfde schuitje, mijn ex houdt ook nog van mij, mijn ex zou het liefste (vriendschappelijk) contact houden, maar ze wil geen relatie meer met mij (sterker nog, ze heeft inmiddels een relatie met een ander) en ik heb heel erg veel moeite om dat een plaatsje te geven.

Na de breuk met dat Pakistaanse meisje ben ik niet heel erg lang verdrietig geweest en lang niet zo verdrietig als ik nu ben, maar dat komt vooral omdat ik met dat Pakistaanse meisje een veel oppervlakkiger relatie had, we zagen elkaar hooguit twee keer per week en altijd stiekum omdat haar familie van niets mocht weten.
Met de ex waar het nu net mee uit is heb ik bijna 9 jaar samen gewoond en we waren bijna onafscheidelijk, dus met haar heb ik zo'n diepe emotionele band en dat moeten missen is killing.
Wat dat betreft denk ik dat jouw relatie qua verdriet van de breuk meer lijkt op het verdriet dat ik nu heb dan op het verdriet dat ik had ten tijde van dat Pakistaanse meisje.

Heel veel sterkte met het gesprek vandaag.