Snowflake, ik had dit stukje kunnen schrijven. Echt zo enorm herkenbaar. Ik snap ook gewoon echt niet hoe dit werkt... Ik hoop dat het je lukt de focus op jezelf te houden ipv op hem, mijn ervaring met het opnemen van contact is dat het je nooit brengt wat je verlangt (en het eigenlijk allemaal alleen maar moeilijker maakt). En dat idealiseren van iets wat er misschien helemaal niet was, dat doe ik ook. Iedereen om mij heen is eigenlijk zo opgelucht dat ik en mijn ex uit elkaar zijn, eindelijk een leuke kerel voor jou zeggen ze dan. Ik zie en weet dat mijn ex mij respectloos heeft behandeld, maar als hij vanavond aan de deur staat dan... Sorry dat ik niet met oplossingen kom, hopelijk vind je het een beetje fijn te horen dat dit gevoel niet raar is (anders zijn we het allebei). Sterkte!! Liefs Lis

Als Lis het niet al het geschreven, had ik het gedaan. Mijn relatie is vanuit zijn kant ook onlangs be?ɬ´indigt, nadat we 10 jaar samen zijn geweest.
Je hoofd en je hart zeggen allebei wat anders en snappen doe je het absoluut niet. Aandacht, positief of negatief, is wat ik wil. Hoe heeft hij dit ooit kunnen doen! Ik snap het niet, en ik ben bang dat het nog heel lang gaat duren voordat ik dat wel ga doen. Ook in mijn geval dacht ik dat ik het een plaatsje had kunnen geven, maar de afgelopen 3 dagen ben ik geen stuiver meer waard; het enige wat ik wil is janken en de hele dag in bed blijven liggen.
Oko ik vraag mij af hoe lang dit gaat duren.....

Ik ben nu ruim 13 maanden verder na een relatie van 7 jaar en heb inmiddels sinds een klein half jaartje een nieuwe liefde.

Gevoelens wisselen elkaar af. In het begin: intens verdriet, heftige angjst, verwarring, onbegrip, de drive om alles nu heel goed te willen doen, hoop, spijt, en bij mij een klein beetje woede. Alhoewel dat laatste pas veel later kwam. Een overblijfsel uit onze relatie waarin ik niet echt boos op hem kon worden.

Nu gaat het goed met mij. Ik geniet van mijn nieuwe leven en ben daar ook volkomen blij mee. In principe heb ik er dan ook niet echt meer last van. Allen heb ik gek genoeg de laatste week weer veel dromen over mijn ex en ons vriendschappelijk contact gaat goed en ook dat brengt weer nieuwe emoties met zich mee. Enerzijds blijdschap omdat het ook met hem goed lijkt te gaan maar anderzijds ook een stukje heimwee naar hem als persoon. Heel gek. Het kwam opeens eergister de kop opsteken. Maar het is niet meer zoals in mijn ldvd-periode dat ik hem dan ook wil opbellen en er alles aan wil doen om hem terug te krijgen. Nee, op dat moment kijk ik vooruit en neemt mijn ratio het over en zegt dat het goed is zoals het nu is.

Maar ook na al deze tijd kan er soms nog een klein beetje verwarring ontstan. Maar dat duurt dan niet lang meer.

Ik voel met je mee meis, maar je komt er. Uiteindelijk kom je hier sterker uit. Maar dat kan en wil je nu nog niet horen want de enige manier waarop het goed kan komen volgens jou is als hij terug komt. Tenminste zo dacht ik toendertijd....

STerkte,
Hoop

Bedankt voor alle reacties. Ik weet nu dat ik niet de enige ben die hier last van heeft. Vandag voel ik me alweer iets beter. Ik realiseerde me een paar uur geleden dat ik alles wat ik nu doe op een beplade manier nog aan hem verbind in mijn hoofd, ik wou dat ik hiermee op kon houden. Dat zou denk ik al een hele hoop uitmaken...

Ik snap ook precies wat je bedoeld, mijn ex-vriend heeft mij ook enorm gekwetst en toch moet ik mezelf echt tegenhouden om hem niet te bellen. Ik ben er pas achter gekomen dat hij bij een ander meisje heeft geslapen, terwijl hij de avond ervoor nog zei dat ik de liefste van de wereld was en dat ie zoveel van me hield. Dit zei ie voordat hij "even wat in de stad ging drinken met een vriend" en dat ik me vooral geen zorgen moest maken.Het ging al een tijdje niet zo goed tussen ons maar dit weekend had ik juist weer het gevoel dat het wel weer goed zou komen, dit had ik dus totaal niet verwacht. Hij zei wel dat er niks was gebeurd en dat ze alleen hadden gepraat(yeah right!)
Toen ik erachter kwam het ik het dus uitgemaakt(we waren 5jr. bij elkaar)en heb ik gezegd dat hij me nooit meer hoeft te bellen. Dat heeft hij dus ook niet gedaan, maar eerlijk gezegd baal ik daar ontzettend van. Ik kan het namelijk niet uitstaan dat ik hier kapot ga van verdriet en dat als hij mij evt. zou missen hij gewoon dat stomme wijf kan bellen, dat doet gewoon nog het meeste pijn.
Ik heb ik heel veel vrienden die allemaal voor me klaar staan, maar het liefste wil ik gewoon door hem getroost worden, gewoon even die arm om me heen en zeggen dat het allemaal wel goed komt...