Tot 3 jaar geleden had ik een relatie van 14 jaar. Ik was 20 jaar en het was mijn eerste echte vriendje. De laatste jaren van die relatie was ik niet gelukkig. Weinig inhoud en veel te weinig communicatie tussen ons beiden en altijd maar twijfel wat ik voelde. Puntje bij paaltje..hij ging vreemd al een half jaar lang en daar kwam ik op een nare manier achter. Hoop ellende maar meer het gevoel dat ik gefaald in die relatie dan liefdesverdriet. Na anderhalf jaar ging het weer goed met me...ik ging weer daten en zelfs op een relatiesite.
Daar heb ik een aantal leuke dates gehad...leuk maar het was hem steeds niet. Totdat ik op een dag werd benaderd door J, leuke gesprekken en hij kon het mooi verwoorden. Ik was al verliefd op hem voordat ik hem had gezien. Op 1 januarie 2006 hebben wij elkaar voor het eerst ontmoet. Wauw....wat was dat fantastisch leuk. Vanaf 1 januari waren we onafscheidelijk..zagen elkaar regelmatig door de week en elk weekend. Deden leuke dingen, gingen een week op vakantie terwijl hete nog heel pril was, zorgden goed voor elkaar,geen ruzie, hadden elkaar lief. Hij was heel impulsief en had ontzettend veel vertrouwen in ons en zeker naar de toekomst toe. Zijn gevoelens waren zeer positief en die uitten hij ook steeds. Ik was de eerste maanden nog wat afhoudend maar door zijn blinde vertrouwen ging ik erin mee.Constant kreeg ik smsjes dat ie zoveel van me hield en dat het alleen maar meer werd, dat ie de toekomst samen met mij verder wilde en nog meer van die dingen..je kent het wel. We gingen zelfs al naar huizen kijken. Jeempie wat waren we verliefd. Hij zei het ook tegen iedereen dat ie zo verliefd op me was en iedereen dacht; "dit kan niet meer stuk", dat dacht ik dus ook, niets is minder waar. We woonden veertig minuten van elkaar af dus reden we af en aan naar elkaar toe. Hij heeft een zoontje van 3 die hij elk weekend een dag en een nacht had..dus ieder weekend was het wel racen en af en toe brak dat wel een beetje op. We zouden volgend jaar gaan kijken voor een nieuw huis en dan samenwonen dat lag in de planning. We haddden voor oktober een reis geboekt naar een ver land waar we drie weken zouden verblijven. Om een lang verhaal kort te houden...vorig weekend hadden we het zo ontzettend leuk met elkaar weer leuke dingen gedaan geen vuiltje aan de lucht. Kwam ie na het weekend bij me om het uit te maken. HIj had twijfels en die waren onstaan door dat hij met huizen bezig was, twijfel onstond uit gevoel...hij kan het niet omschrijven...maar wel dat ie twijfel had over ons op de langere termijn, opeens was het gevoel over ons weg. Hij wilde niet even een pauze het was sleutel inleveren en wegwezen. Liet mij achter met een machteloos gevoel. Ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden als van hem, ik wist niet dat dit gevoel bestond, heb ook nooit twijfel gehad zoals in mijn vorige relatie. Ik ben totaal radeloos, weet niet wat ik moet doen, loop maar te janken, eet niet meer en loop constant met een knoop in mijn maag. Muren vliegen tegen me op en ben ontzettend rusteloos. Hoelang gaat dit duren? Vrienden snappen er niks van..maar ja, als ik het zelf al niet begrijp hoe moet ik het dan aan anderen duidelijk maken 'waarom'! IK hoop dat ie tot bezinning komt..maar ja, ik zie het somber in.