ik begrijp je... helemaal... bij mij is het gevoel net eender !!!!

Maar als we hen de kans geven ons te missen... zien ze het misschien alsnog in dat wij voor hen niet zomaar... een persoon waren die hun leven binnenwandelde en zomaar zonder één iets achter te laten... terug wandelen gestuurd worden.

laat het ons hopen !
Hou vol Huysch,
Ik begrijp je en leef met je mee....

Het is begonnen. Met alle macht wil ik het tegenhouden! Ik wil niet berusten... oh jee, dit druist tegen alle goede adviezen in. Was berusten juist niet goed? Vanavond ging ik beseffen dat ik echt een gepasseerd station ben geworden. Nee... ik heb de handleiding goed doorgenomen en ik besef steeds meer dat de situatie mij+ex niet strookt met de voorbeelden uit het boek. Ook de verplichte tijdsduur en de toch wel heel definitieve goodbye aan het einde van haar bericht werken niet mee. Nergens gaat het boek er van uit dat iemand gewoon twijfelt aan eigen gevoelens voor iemand, zonder aanwijsbare oorzaak. Mijn ex heeft nog gezegd dat ze niet voor mij nooit gevoeld heeft als wat ze voor haar ex gevoeld heeft. Eigenlijk dringt dat nu pas tot me door. Eigenlijk heeft nog nooit iemand van me gehouden dus. En als iemand niemand van je houdt, dan kan je ook niet verlangen dat ze weer opnieuw van je houdt, want dat is onmogelijk. Dus ik ben echt geschiedenis. Da's een harde dreun. Nu is er zelfs voor mij geen hoop meer, want hoop is gebaseerd op het weer vinden van de liefde, maar wat als die er nooit was? Wat was ze in godsnaam aan het doen bij en met mij voor een half jaar lang dan? Is twijfel alleen voldoende om zo lang te blijven? Of een paar kriebels die je dan nog wel hebt? Of de wens dat het nog komt? Kan je daarmee zo lang doorgaan? Had ik dat gekunt? Jullie?? Of heeft ze dit gezegd puur om afstand van me te nemen en haar eigen gevoelens te verhullen? Ze komt heel eerlijk over en ik heb gewoon geen reden om aan haar oprechtheid te twijfelen, maar het strookt niet.

Hoe dan ook, ze is weg en ik gooi nu het bijltje er bij neer. Berust me nu... hoe mooi en hoe top ik dat boek ook vind, deze keer kan het niet werken. Wel kan het mij weer de rust geven en weer het leven gaan leiden van een single zonder de pijn van de liefde. Daar kan het mij in helpen. Echter, ik besef me echt heel goed dat de gedachte aan haar me voor altijd pijn zal doen. Het is namelijk té uniek geweest afgezet tegen al het andere ervoor. Ja, ik zal doorgaan: Ik ben alweer die persoon aan het worden zoals ik was voor ik haar ontmoette. Alleen nu weet ik wat ik missen zal. Ik heb altijd postief gekeken naar de toekomst en gedacht dat mijn ideale meid (waarop ik toen alleen maar kon hopen dat zoiets bestond) niet zou bestaan en daarom ik genoegen kon nemen met meiden die slechts een deel van die kwaliteiten zou hebben... Zo kan ik niet meer denken nu, ik ben verziekt ofwel verwend: Nu zij verdomd veel dingen te hebben gehad waarvan ik altijd al droomde, kan ik niet meer denken dat ik dat opnieuw vindt, sterker nog, zelfs mijn droommeisje dumpt mij.... dus ik kan zelfs niet meer over het meisje uit mn dromen dromen! SHIT!

Da's nu in een notendop hoe ik er nu voorsta. Het besef is gekomen dat terugkomen bij mn lieverd niet meer kan, nooit meer zal gebeuren en dat het voor altijd een pijnlijke plek zal worden. Bovendien kom ik er wel weer overheen, blijf altijd single omdat ik nooit meer de interesse kan tonen in iemand, nooit meer verliefd zal worden op iemand. Nee, het is geen angst meer, het is het besef van de enige echte waarheid die opeens op me neerdaalt. Ik heb mn kans gehad, verknalt. Daar gaan we mee leven, vrolijk worden en leren omgaan met het feit dat mn droommeisje niet van mij houdt, wel zich ophoudt in mn dromen tot vervelens aan toe en dat ik voortaan in plaats van een happy single een slappe zak wordt die uitstralingsloos en alleen oud zal worden, heel oud, want ik ben verdorie ook altijd gezond!!!

Oh, wat is dit erg: Ene moment voel je je sterk en dan weer bang. Nu bang, en als ik bang ben ga ik schrijven. Normaal ben ik nergens bang voor, maar nu ben ik bang voor de pijn van de toekomst. Om het maar even ingewikkeld te maken! Voordat ik dalijk weer snoeihard alle waarom-vragen in mn hoofd ga krijgen, houd ik het even hierbij. Morgen is er weer een dag... elke dag is anders, elke dag voelt anders, maar elke dag rouw ik om mijn verlies, op welke manier dat die dag ook gebeurt.

Haar prachtige donkere krullen en die blauwe ogen.... K*TZOOI!
Ben gisteren gaan hardlopen, aantal kilometers, ik voelde me goed, sterk en strijdbaar.
Het is wel duidelijk nu dat echt allerlei gevoelens door elkaar lopen... dat begrijp je wel als je leest wat ik schrijf: totaal onsamenhangend vandaag! help....

Als je denkt dat je ex nooit zo van je gehouden heeft als van haar ex denk ik eerlijk gezegd dat dat niet zo is. Ik denk namelijk dat ze wel van je houdt (nog steeds).

Wie zegt dat je, als je weer rationeel kan denken, niet een poging kan doen tot een verzoening? Wat heb je in godsnaam te verliezen. De pijn is er toch wel, of je nu dat bericht had gestuurd of niet. Hou de hoop dat je haar in ieder geval zal spreken (dat in ieder geval).

Voor nu moet je jezelf echt uit de `stront` trekken. Zo goed en zo kwaad als dat gaat. Wat bij mij helpt is het bewust (tijdens uitgaan of via hyves) contact zoeken met het andere geslacht. Het helpt je ego enorm boosten. Gewoon het feit dat je zonder haar ook leuke dingen kan doen geeft mij in ieder geval een kick.

Wat wel blijft is het gemis. Natuurlijk denk je aan haar. Ik ook (en iedereen hier). Op dit moment denk je met je hart. Ook aangezien je je afvraagt of het weer 7 jaar gaat duren. Hoe kun je dat nou weten? Niet toch? Doet volgens mij ook niet terzake want nu zit je met de verwerking van de huidige relatie. Focus je niet op dingen die je toch niet kan weten.

En het `vechten` wat je noemt. Ook daar is iets mee. Namelijk : waar vecht je dan voor? Voor haar? Als ze op dit moment niet voor jou wil vechten, vecht je in je eentje en dat kost alleen maar energie van jouw kant. (Vechten in je eentje heeft dus geen zin).

Accepteer dat het uit is. Je hebt aan haar kenbaar gemaakt dat ze het accepteert. Ga je niet afvragen of ze jou mist. Dat doet niet terzake namelijk. Ook kan ze jou niet helpen in de verwerking. Namelijk: ze is nu jou zwakke punt. Als je haar spreekt ziet kun je haar niet loslaten.

Ga eerst je eigen leven leiden. Je bent de fases van de ldvd aan het doorlopen. Blijf niet te lang stilstaan daarin. Vraag je niet af of dat bericht wel een goed idee is. Jij weet hoe je je voelt. Zij hoeft dat niet te weten. Je hebt bij haar de indruk achtergelaten dat je verder gaat.

Dus ga verder! Raak niet in paniek over wat zou kunnen gebeuren.
Ga eens rustig rondkijken. Ga jezelf vermaken. Haal alles wat je sterk aan haar herinnert uit je omgeving weg. Doe foto`s in een kast. Wis haar nummer uit je mobiel (schrijf het wel even op een papiertje natuurlijk, wat je daarna opbergt). Voorkom plekken waar je met haar heenging. Kortom: probeer zoveel mogelijk wat je aan haar doet denken te voorkomen.

Had je een routine met haar? Bijvoorbeeld op woensdag samen eten. Ga dan op woensdagavond iets anders doen. Iets anders dan thuiszitten. Maak een lange wandeling, fietstocht. Bezoek een kunstgalerie voor mijn part. Pak een lekkere kop koffie op een zonnig terrasje met een mooi uitzicht. Geniet van de dingen om je heen.

Begin ermee. Verplicht jezelf ertoe. Het werkt