2.5 jaar geleden ben ik verliefd geworden op een meisje waarvan ik dacht dat ik nooit meer bij weg zou gaan.. hieraan is een abrupt einde aangekomen doordat ik er achter ben gekomen dat haar ouders mij niet accepteerde omdat ik van een andere afkomst ben als dat zij is.. ze hebben 2.5jaar in onze gezichten gelogen en gedaan netalsof ze me accepteerde.. ineens hebben ze hebben haar voor een keuze gestelt en hier kwam ik achter.. voordat ik het wist heb ik gezegd dat ze niet voor een keuze moest gestelt worden door haar ouders waar ze zo veel van houdt en heb zelf een punt er achter gezet met de hoop dat haar band met haar ouders misschien herstelt kon worden.. ja klinkt allemaal zo heldhaftig maar zo voelt het niet sindsdien ben ik een wrak.. ik ben een sucsesvolle gast met een wereldbaan en iemand die alles op orde heeft in zijn leven en toch bleek het niet genoeg te zijn.. ik zoek de schuld bij me zelf steeds.. we hadden wel eens ruzies en dergelijke zoals elke stelletje die heeft.. en dit hebben haar ouders gepakt als reden.. en hebben gezegd dat we te veel ruzie maken door de cultuursverschillen en dat ze bang waren als we ooit kinderen hebben ik ermee vandoor zou gaan.. ik ben iemand die geen geloof beoevend of iets met cultuur doet.. zoals in de volksmond ook wel genoemd verkaasd.. ik probeer me leven weer op orde te krijgen maar het lukt me gewoon niet en weet niet hoe ik hiermee verder moet.. steeds weer val ik terug in een put waar ik niet uit kan komen en zoek steeds meer de fouten bij me zelf.. en geef me hiervan de schuld.. ik zie hier gewoon geen eind aan komen en voel me steeds slechter worden.. ik word steeds vaker ziek.. me ouders weten de echte reden niet omdat ik niet wou dat ze boos en haat zouden hebben tegen mijn ex want het is niet haar schuld.. me ouders denken dat we uitelkaar zijn omdat we er niet uitkwamen.. nu heb ik nog steeds contact met men ex.. alleen telefonisch.. maar sinds dat het uit is hebben we verschrikkelijke ruzies om niets.. en we komen er gewoon weg niet uit om normaal contact te hebben.. iedere x als ik haar spreek barsten we weer in janken uit.. ik weet het gewoon niet meer.. ik hoop dat de tijd ook dit soort wonden kan helen.. want dit verdient niemand..