Waarom kan ik het niet accepteren?

afbeelding van Trustinangels

We zijn nu twee maanden verder en soms voelt her alsof het weer dag 1 is nadat hij het uitmaakte. Ik focus me op mijn werk, familie en vrienden maar er blijft een groot gapend gat van binnen zitten. Het gevoel echt alleen te zijn. Ik had met hem zo een bijzondere connectie en band, zoals ik nog nooit gehad heb en waarschijnlijk ook nooit meer zal vinden. We waren tweelingzielen. Normaal ben ik iemand die heel nuchter is en sterk, maar ik schijn hiermee gewoon niet om te kunnen gaan, ik mis hem zo erg, en ik kan de realiteit nier aan dat hij voor altijd weg is. Iets in mij hoopt dan dat hij ooit terug komt. Dat hervat ooit weer goedkomt. En waarom eigenlijk? Want de relatie zelf was al een tijdje niet goed, maar als hij goed was dan was het ook zo goed en de liefde zo sterk. Ik weet gewoon niet wat ik met mezelf aan moet nu, ik voel me verloren zonder hem.... ik mis alles aan hem. Soms zijn er dagen dat ik denk; waarom eigenlijk nog verder gaan met alles als het zonder hem moet? Ik weet dat dat niet normaal of gezond is, 'aar dat is gewoon hoe het voelt. Ik wil hem gewoon terug Verdrietig het voelt bijna als een moeten, ik moet hem gewoon terug..... wat komt er anders van m'n leven zonder hem naast mij?

afbeelding van Pim56

Geef jezelf tijd

Hallo Trustinangels,

Ik herken heel goed wat je schrijft, bezighoudt en wat je voelt.
Mijn relatie ging uit op 8 januari 2016. Als donderslag bij heldere hemel werd ik buiten gezet. Ze was de nieuwe liefde van mijn leven, na het overlijden van mijn vrouw in 2013.
Tot op heden gaat er geen dag voorbij, dat ik niet bij haar bepaald wordt of aan haar denk. De laatste tijd merk ik wel dat de scherpste randen beginnen te slijten.
Veel buiten in de natuur, wandelen en fietsen, genieten van de kleine dingen, vriendelijk en behulpzaam zijn naar andere mensen, mezelf op de eerste plaats zetten, nieuwe contacten aan knopen, van iedere nieuwe dag iets willen maken, hobby's 'nieuw leven in blazen', nieuwe doelen stellen, heeft mij geholpen.
Ook ik heb maanden 'in de waan geleefd', dat het wel goed zou komen, totdat ik besefte dat ik 'aan het wachten was op niemand' en mijn levensdagen voorbij gleden. Ook zonder hem gaat je leven door, hoe moeilijk het ook is.
Het is pas 2 maanden geleden, dus geef jezelf nog wat tijd, maar neem wel het heft van je eigen leven weer in je eigen hand en wees weer nuchter en sterk.

Heel veel sterkte, Pim

afbeelding van hortensia

@Trustinangels

Kijk eens naar wat jij had als toekomstbeeld als je wilt, wat je voor ogen had de verwachtingen die je had toen jullie nog een relatie hadden . Je schrijft over samenwonen en kinderen krijgen.
En na de breuk met een totale verwarring achterblijft omdat het toekomstbeeld als een bel uit elkaar is gespat waardoor voor jou het leven nu , doelloos en zinloos lijkt ? natuurlijk heb je ook het verdriet en het gemis daarnaast nog , dat begrijp ik al te goed .
Maar weet je wat het is , er is tijd genoeg , tijd om te helen en te rouwen en zodra je dat redelijk verwerkt hebt en sterker bent zul je zien dat alles veel lekker gaat verlopen . Je plezier weer hebt in juist de dagelijkse dingen waar nu nog een zwart randje omheen zitten . Later dat je ineens opmerkt dat de dagen zijn omgevlogen en er nieuwe dingen zich aandienen waar je naar uit kunt kijken weer .

Dat toekomstbeeld is voor nu iets wat je eerst even op een mooi plekje kunt parkeren , want het is een beeld van jezelf zoals jij je leven wenst , al is het misschien niet met je ex , maar op een bepaald moment zal dit beeld ook realistisch worden en waarschijnlijk ben je nog veel blijer en gelukkiger dat het deze afloop heeft gekregen, zonder haast omdat je het zo graag wou, gewoon omdat de dingen gingen zoals ze gingen en het goed was ! Het komt vanzelf en probeer het niet als een droombeeld krampachtig te verwezenlijken omdat jij het gewoon heel graag wilt . Zoiets gaat nooit goed aflopen namelijk .

Probeer vertrouwen in jezelf te hebben , je hebt alle tijd en gebruik die ten volle , accepteer je verdriet en het verlies van je relatie maar kies uiteindelijk wel voor jezelf, want van jezelf houden is toch veel belangrijker dan vast te houden aan de vraag of iemand anders wel genoeg van jou houdt , heeft gehouden. Zoiets hoeft als het goed is geen vraag te zijn maar een gegeven , een weegschaal die in balans is .

* zwaait ff naar Pim , hey lieve Pim leuk je te lezen !