Waarom mis ik haar weer?

afbeelding van Bonki

Goed, ik heb hier in april al eens een verhaal geschreven, maar dat heb ik later weer verwijderd. Ik ga de situatie weer even van het begin af aan uitleggen en het kan nogal lang zijn.

Background
In april heeft mijn vriendin het met me uitgemaakt na 6,5 jaar. De reden verwijt ik nog steeds aan mezelf. Ik heb vorig jaar een erg stressvol schooljaar gehad, waarbij ik eigenlijk meer aan het overleven was dan aan het genieten van mijn leven. Ik zat in het vierde jaar van een opleiding, waar ik eigenlijk niet meer mee verder wilde. Het diploma van die opleiding zorgde er echter voor, dat ik de opleiding kon gaan doen waar ik wel mee verder wilde.
Opleiding niet leuk + afstudeerstage voor de tweede keer niet gehaald + privéomstandigheden = stress.

Door deze abnormale stress was ik totaal mezelf niet. Constant liep ik met een zenuwachtig gevoel in mijn buik, angstig voor stage en hopen dat ik het dit keer wel ging halen en alles achter me kon laten. Ik trok mezelf op aan het feit dat als dit alles voorbij was, dat er een deken van rust over me heen zou vallen en dat ik eindelijk kon gaan genieten van de welverdiende vakantie met mijn vriendin en me daarna volledig te storten op hetgeen waar ik voor wilde gaan. Maar door de stress was ik ook snel gepikeerd, vaak somber/zenuwachtig, negatief over mezelf en gebeurtenissen in mijn leven.

Ik merkte dat deze stress niet alleen ongezond was voor mezelf, maar dat ook onze relatie eronder begon te leiden. Dit gaf voor mij de doorslag om toch psychologische hulp te gaan zoeken. Hulp om mijn positiviteit weer wat omhoog te brengen. Dit werkte gedeeltelijk. Ik kon weer positieve momenten beleven, maar mijn zenuwachtige gevoel en de stress voor het afstuderen bleven. Als ik terugkijk op deze periode was de enige manier om van deze stress af te komen: stoppen of het diploma halen. Enige optie voor mij was het diploma halen, maar dan moest ik dus nog even doorbijten. Veel positievelingen zijn het waarschijnlijk niet met me eens dat dit de enige twee opties waren en dat je altijd moet genieten in je leven. Maar het lukte mij gewoon niet, voordat ik dat diploma had.

Om dat voel ik me dus schuldig tegenover mijn ex-vriendin. Ze heeft een halfjaar lang met mij in extreme stress moeten dealen. Maar aan de andere kant voel ik ook een machteloosheid. Ik weet wel dat ik het anders had kunnen aanpakken, maar het lukte gewoon niet. (Het is trouwens niet dat ik haar dingen heb aangedaan hoor. Was soms alleen denk ik onredelijk boos over dingen, ik kon heel claimerig zijn om haar niet te verliezen (wat juist averechts werkte)). Ik heb wel altijd geprobeerd mijn waardering uit te spreken voor de steun die ze me gaf. Maar goed. Het was dus uit.

De eerste paar weken voelde ik me er heel rot over. Kreeg haar niet uit mijn hoofd, maar ik probeerde ook positief te blijven en mezelf niet te laten vallen. Dit lukte voor denk ik 1 a 2 maanden. We hadden op dat moment ook nog gewoon af en toe contact met elkaar. Daarna ben ik een soort van ingestort. Daarbij waren er privé nog wat tegenslagen bijgekomen, wat ook niet echt hielp. Ik kreeg iedere dag last van huilbuien en het overleven op stage was nog meer overleven geworden. Ik ben toen ook op een dag aan de telefoon in huilen uitgebarsten bij mijn ex-vriendin. Zij is hier toen erg van geschrokken en heeft bewust meer afstand van me genomen.

Ik had haar ontvolgd op facebook, maar was wel nog steeds vrienden met haar. Ik keek regelmatig op haar facebook. En zoals velen zeggen: daar wordt je niet gelukkiger van. Ik zag alleen maar voorbij komen hoe goed het met haar ging en hoe gelukkig ze was zonder mij. Begrijp me niet verkeerd! Ik ben blij dat ze gewoon gelukkig is, maar het pijnlijke is dat je ziet hoe iemand beter af is zonder jou. Dit alles begon te knagen en in een whatsappgesprek ben ik uiteindelijk te ver gegaan met het doorvragen over dingen die voortkwamen uit mijn eigen onzekerheden over alles. We kregen een soort van ruzie; ik was niet boos, ik was alleen maar aan het huilen, maar ik merkte duidelijk dat zij wel boos was. Ze vatte dingen verkeerd op en dacht dat ik kwade bedoelingen had bij de vragen die ik stelde (dat ik haar ongelukkig wilde maken, zodat ik gelukkiger zou zijn). Dat was totaal mijn bedoeling! Ik weet dat sommige vragen misschien rot overkwamen, maar het was nooit met de bedoeling om haar te kwetsen/pijn te doen. Mijn hoofd zat gewoon zo vol, dat ik niet helder nadacht bij wat ik vroeg en hoe ik het vroeg en dat ik alleen maar bezig was met mijn onzekerheden eruit te gooien. Ik heb uiteindelijk mijn excuses hiervoor aangeboden en dat was het laatste contact dat we hadden (begin augustus).

Na dit laatste gesprek was ik eigenlijk een soort van afgeknapt. Ik voelde me best wel klein in het gesprek en bepaalde opmerkingen die zij heeft gemaakt, hebben mij ook echt geraakt. Daarbij deed het pijn dat ze dacht dat ik haar bewust naar beneden wilde halen. Ik ben toen veel bij vrienden geweest en het lukte me eindelijk om weer positief naar de toekomst te kijken en haar te vergeten.

Ik heb trouwens mijn diploma gehaald en ben vorige week gestart met mijn nieuwe opleiding. Ik heb nu totaal geen stress meer. Alleen begin ik haar nu dus weer te missen. We hebben nu vijf weken geen contact meer gehad en ik heb ook niet meer op haar facebook of die van vriendinnen of familie gekeken.
Mensen geven het advies dat hoe langer je geen contact hebt, hoe beter het met je gaat. Waarom speelt ze nu dan toch ineens weer zoveel in mijn hoofd en mis ik haar weer ineens zo erg? Meer mensen die hier last van hebben?

Ik zit trouwens ook in een soort van tweestrijd. Enerzijds het schuldig voelen voor hoe ik was het laatste halfjaar van mijn opleiding en anderzijds het gevoel van verlaten zijn in in een zeer moeilijke tijd.

afbeelding van waterman

Hoi Bonki

Zorg er eerst voor dat er heel veel afstand is, denk ik. Dat jij weer volledig tot rust komt, dat de paniek weg is, en jij weer rustig en weloverwogen met haar kunt praten. Zonder valse hoop, zonder valse wanhoop, zonder claimen of beschuldigen, maar gewoon kijken of jullie nog iets met elkaar willen. Wat dat iets ook mag zijn.

Maar zorg eerst dat de paniek en de wanhoop weg is. Dat jij rustig bent en jezelf staande kunt houden. Effe paar maandjes wachten weer. Anders wordt het herhaling van zetten, vrees ik.

Sterkte!
Waterman

afbeelding van chelle

#gesprek voeren

Bonki schreef:

“Na dit laatste gesprek was ik eigenlijk een soort van afgeknapt.”
“Ik ben toen veel bij vrienden geweest en het lukte me eindelijk om weer positief naar de toekomst te kijken en haar te vergeten.”
“Ik heb trouwens mijn diploma gehaald en ben vorige week gestart met mijn nieuwe opleiding. Ik heb nu totaal geen stress meer.”
We hebben nu vijf weken geen contact meer gehad en ik heb ook niet meer op haar facebook of die van vriendinnen of familie gekeken.”

waterman schreef:

“Zorg er eerst voor dat er heel veel afstand is, denk ik. Dat jij weer volledig tot rust komt, dat de paniek weg is…
“Maar zorg eerst dat de paniek en de wanhoop weg is. Dat jij rustig bent en jezelf staande kunt houden.”

Waterman, het kan aan jouw manier liggen van ‘een gesprek voeren’, maar zo te lezen IS er momenteel afstand genomen en lijkt Bonki niet De Paniek & Wanhoop te ervaren die jij hem hier toeschrijft. Hij geeft notabene zelf ook aan ‘dat hij totaal geen stress meer heeft’.

Bonki schreef:

“Mensen geven het advies dat hoe langer je geen contact hebt, hoe beter het met je gaat. Waarom speelt ze nu dan toch ineens weer zoveel in mijn hoofd en mis ik haar weer ineens zo erg? Meer mensen die hier last van hebben?”

Wederom lijkt Bonki momenteel al genoeg afstand te hebben genomen. Hij zegt momenteel vooral Het Gemis te ervaren en vraagt concreet om adviezen van mensen die hier ook last van hebben. Een ex missen, dus. Ook al is de breuk maanden geleden, de rust wedergekeerd, de paniek & wanhoop gaan liggen en is er de nodige afstand genomen.

Waarom zit jij zo vast in dat eeuwige riedeltje ‘weg van De Paniek & Wanhoop en zorgen voor Afstand & Rust’, zelfs in verhalen waar dat, afgaande op wat een blogger schrijft, kennelijk helemaal niet aan de orde (meer) is?

afbeelding van chelle

@Bonki

Bonki schreef:

“Mensen geven het advies dat hoe langer je geen contact hebt, hoe beter het met je gaat. Waarom speelt ze nu dan toch ineens weer zoveel in mijn hoofd en mis ik haar weer ineens zo erg?”

Eigenlijk beantwoord je je vraag zelf ook al een beetje:

Bonki schreef:

“Enerzijds het schuldig voelen voor hoe ik was het laatste halfjaar van mijn opleiding en anderzijds het gevoel van verlaten zijn in een zeer moeilijke tijd.”

Schuldgevoelens over je eigen gedrag en mogelijk het gewicht van haar afwijzing (hoe je toen was?), lijken hier nog een beetje in gevecht met elkaar te zijn. Je schrijft dat jullie laatste contact begin augustus is geweest, dus ik doe even de aanname dat je eigenlijk nog steeds in de verwerking zit. Wellicht worstel je zelf nog steeds met de acceptatie dat het uit is gegaan en zoek je daar nog betekenissen voor? Of misschien zit je nog midden in het proces van realiseren en erkennen waarom het uiteindelijk is uitgegaan tussen jullie?

Gevoelens van gemis zijn heel normaal. Je bent 6,5 jaar met haar geweest, dus er is sentiment en een geschiedenis. Het kan je helpen om te ontleden WAT je precies mist. Is het verlangen naar de tijden toen het goed tussen jullie was? Is het ’t gemis van het vertrouwen dat ze nog in je had, vóórdat je zelf door een moeilijke tijd ging het laatste halfjaar van je opleiding en je gedrag veranderde? Of zit de afwijzing je dwars, waardoor je met haar bezig bent/blijft, wat je ervaart als ‘missen’?

Daarbij, 'op iemand afknappen' is vaak een momentopname, waarbij uiteindelijk ook de 'wel leuke dingen aan iemand' zich weer aan je aandienen. Als je uit elkaar gaat, zal het heus niet zo zijn dat die ene afknapper van toen, de verwerking van de breuk dichtgooit. Je bent tenslotte 'niet voor niets' met iemand samen geweest.

Ook het feit dat je inmiddels aan een nieuwe opleiding bent begonnen, kan al ‘Het Oude’ weer in een nieuw perspectief plaatsen. Misschien, nu alles weer in rustiger vaarwater is gekomen, je beter overzicht hebt waar je naartoe gaat en je leven zich weer met frisse moed en vertrouwen op de rails heeft gezet, mis je de aanwezigheid van iemand in je leven om dingen mee te delen. Als je laatste ‘referentie’ van een (lang) samenzijn aan haar verbonden zit, is het logisch dat je dan in gedachten bij haar uitkomt.

Kan ook zijn dat je vastzit in de vragen, wat er zou zijn gebeurd als jij je in dat laatste halfjaar van je vorige opleiding ‘anders had gedragen’. Ga je soort van vallen in het valkuiltje, waarbij je je ineens gaat richten op het fantasie-vervolg van een relatie die er helaas dus niet is gekomen. Jezelf voor de kop slaan, omdat je ‘was die je was’ en jezelf daarmee wellicht de schuld aanrekent voor deze breuk, daarmee hou je Het Gemis ook levend.

Het zijn uiteraard maar speculaties van een lezer...

Samengevat: je kunt iemand missen, ook zonder dat je hier grote betekenissen aan ophangt. Of dat je op 'het missen van die ander' meteen in de praktijk behoort te handelen. Maar missen kan ook gewoon missen zijn, in herinnering van de mooie, beleefde tijden.

Het is heel normaal. Geen knop die je uit kunt zetten. Moet je ook niet willen...

afbeelding van Bonki

Antwoord

Wauw! Bedankt voor dit lange antwoord!

chelle schreef:

Schuldgevoelens over je eigen gedrag en mogelijk het gewicht van haar afwijzing (hoe je toen was?), lijken hier nog een beetje in gevecht met elkaar te zijn. Je schrijft dat jullie laatste contact begin augustus is geweest, dus ik doe even de aanname dat je eigenlijk nog steeds in de verwerking zit. Wellicht worstel je zelf nog steeds met de acceptatie dat het uit is gegaan en zoek je daar nog betekenissen voor? Of misschien zit je nog midden in het proces van realiseren en erkennen waarom het uiteindelijk is uitgegaan tussen jullie?

Ik zit inderdaad nog een beetje te worstelen met de acceptatie dat het uit is gegaan. Ken je dat gevoel dat je echt iemand echt als jouw thuis ziet? Dat had ik bij haar. Ik dacht altijd dat wij bij elkaar hoorden en dat we voor altijd samen zouden zijn. Dat we alle stormen zouden overleven. Helaas hebben we mijn stress periode niet overleefd. Ze wilde niet bij me blijven te koste van haarzelf. Begrijpbare keuze natuurlijk. Maar als ik bij mezelf na zou gaan, zou ik het wel voor haar over gehad hebben als zij zo diep zou zitten als ik zat. Ik zou bij haar blijven, al ging het even ten koste van mezelf. Samen in de storm, maar uiteindelijk ook samen weer in de zon. Ik wist dat deze periode in mijn leven tijdelijk was, dat ik daar weer bovenop zou komen. Dacht zij dat ik voor altijd zo zou blijven en haar helemaal mee zou trekken in een zwart diep gat?
Ik kan het haar niet kwalijk nemen, want voor jezelf kiezen is altijd goed. Maar ik ben een soort van teleurgesteld, omdat ik het wel voor haar over zou hebben.

chelle schreef:

Gevoelens van gemis zijn heel normaal. Je bent 6,5 jaar met haar geweest, dus er is sentiment en een geschiedenis. Het kan je helpen om te ontleden WAT je precies mist. Is het verlangen naar de tijden toen het goed tussen jullie was? Is het ’t gemis van het vertrouwen dat ze nog in je had, vóórdat je zelf door een moeilijke tijd ging het laatste halfjaar van je opleiding en je gedrag veranderde? Of zit de afwijzing je dwars, waardoor je met haar bezig bent/blijft, wat je ervaart als ‘missen’?

Ik verlang inderdaad nog heel erg naar de tijden dat het nog goed tussen ons zat. Ik denk ook heel vaak dat deze tijden weer terug zouden komen als ik mijn diploma gehaald zou hebben. Sterker nog: ik dacht dat het alleen maar beter zou worden, omdat de grootste stressfactor (die eigenlijk toch wel 3 jaar lang in mijn leven speelde, met het laatste half jaar op zijn sterkst) uit mijn leven verdwenen was. Maar dat is wat ik denk. Je kan niet in de toekomst kijken natuurlijk. Misschien werd het niet beter.
Maar ook inderdaad de tijd dat ze nog tegen me opkeek en soms nog gezonde jaloezie had. De laatste tijd had ik het idee dat ik me kon uitsloven wat ik wilde, maar dat ze me niet zag staan. En over de jaloezie bedoel ik meer: als ik soms veel over een meisje praatte of wel eens naar meisjes op straat keek. Kon ze soms wat jaloers reageren (dus niet dat ik haar expres jaloers maakte). Dit had ze op het laatst niet meer.
Afwijzing zit me dwars, maar meer in de zin dat het door haar is. Niet in de zin dat ik aangetast ben in mijn ego. Snap je wat ik bedoel?

chelle schreef:

Ook het feit dat je inmiddels aan een nieuwe opleiding bent begonnen, kan al ‘Het Oude’ weer in een nieuw perspectief plaatsen. Misschien, nu alles weer in rustiger vaarwater is gekomen, je beter overzicht hebt waar je naartoe gaat en je leven zich weer met frisse moed en vertrouwen op de rails heeft gezet, mis je de aanwezigheid van iemand in je leven om dingen mee te delen. Als je laatste ‘referentie’ van een (lang) samenzijn aan haar verbonden zit, is het logisch dat je dan in gedachten bij haar uitkomt.

Ik denk dat dit zeker meespeelt! Vanaf de dag dat ik begon op de opleiding, begon eigenlijk ook het missen weer toe te nemen. Ik liep over de campus naar de metro en ik had echt een leeg gevoel in mezelf. Ik kan nu mijn ervaringen goed met vrienden delen en dat is ook fijn. Maar toch mis ik haar als persoon om te vertellen dat het weer goed met me gaat. Om te vertellen dat ik weer positiever in het leven sta (ik ben er nog niet, maar ik merk dat ik steeds meer vooruit ga). Ik mis het samen aan de toekomst denken.

afbeelding van Trustinangels

Ik zou een tijdje doorgaan

Ik zou een tijdje doorgaan zoals je nu doorgaat. Want je voelt jezelf gewoon goed zoals ik het lees in ieder geval, het enige is dat je haar mist. Stel je mist haar over een maand nog, op een manier die anders is dan het herinneren van dingen en het daarop liefdevol missen. Dus echt missen omdat je graag bij dingen als persoon op dat moment wil zijn, ze aan wil taken, wil horen. Mocht je haar op die manier over een tijd bog missen, wat is het dan om een keer een berichtje te sturen? Of om te bellen? Denk aan de chemie tussen jullie, was die sterk en is er die nog steeds?
Wanneer jij je echt weer sterk en goed voelt en je wil het graag, contacteer haar dan gewoon. Misschien zit ze ook wel te wachten op een telefoontje of een berichtje van je,
No one wants to be that Guy..... En daarmee bedoek ik de jongen die altijd op het punt had gestaan weer eens contact op te nemen maar het nooit meer deed en daarom altijd af zou vragen wat als.....

afbeelding van Bonki

Antwoord

Dat is inderdaad een idee.

Ik wil alleen wel weer volledig mijn oude ik (of zelfs nog een betere ik) zijn, voordat ik weer contact met haar opneem. De laatste keer dat we contact hadden, liep dat namelijk niet zo soepeltjes en zorgde het alleen voor verdriet aan beide kanten. Al was het toen wel anders, omdat ik op dat moment echt op het dieptepunt zat van de verwerking. Ik had inmiddels mijn diploma behaald en kwam toen eigenlijk uit de overlevingsfase terecht in een soort gat waarin de echte verwerking van alles wat het afgelopen jaar gebeurd was, toesloeg.

Ik ben nu alweer een stuk sterker, maar ik voel dat ik er nog niet helemaal ben en dat er nog wat werk aan de winkel is. Ik blijf aan mezelf bouwen. Daarnaast heb ik mezelf voor dit jaar het doel gesteld: minder stressen en meer genieten. Juist om te voorkomen dat ik weer in een dergelijke situatie terecht kom.