Vanmorgen sprak ik hem ff aan... Ik voelde me alleen en zat met veel vragen. Deze middag al stond hij aan mijn deur, na drie weken. Hij lachte, van de zenuwen. Ik zag er goed uit, zei hij. Veel gepraat, weinig wijzer geworden. De enige conclusie die ik eruit trek is dat dit alles had kunnen vermeden worden, als we maar hadden gepraat. Dat zegt hij zelf ook. Ik ben kapot. Hij versprak zich : dat is omdat ik van je... euhm, dat is omdat jij van me houdt. Hij schrok van zichzelf. Ligt de waarheid niet in het onderbewuste, vroeg ik hem? Hij antwoordde niet meer. Hij hielde me vast, trooste me, veegde de tranen van mijn gezicht. Maar hij kon niet blijven... hij is vertrokken met een kus op de wang. En toch hoort het niet zo, dat voelt hij zelf ook. Wie zegt dat ik over je ben, vroeg hij me? Ik wou dat hij nu nog bij me was, dat hij me vasthield en me zoende, en me nooit meer liet gaan. Wij horen gewoon bij elkaar. Wanneer zal hij dat nu es snappen. Diep in zijn binnenste ziet hij mij zielsgraag, dat is vandaag wel duidelijk geworden. Maar hij zegt dat hij nog steeds twijfelt. Ik wil je geen hoop geven, zei hij. Maar hij weet donders goed dat wanneer je zoiets zegt, de hoop er toch komt.

Lieve M... Wanneer kom je trug? Ik mis je zo verschrikkelijk! Je Nijn