Vandaag heb ik een "wacht-al-de-hele-dag-bij-mijn-telefoon-op-een-teken-van-leven"-dag. Stom, stom, stom, ik weet het. Ik kan er niks aan doen. Ik heb mezelf voorgenomen om hem tegenwoordig de eerste stap te laten nemen en me iets minder kwetsbaar tegenover hem op te stellen. Hij mag natuurlijk niet merken hoe desperate ik me af en toe voel...maar ja, dat is moeilijk! Ik moet me serieus bedwingen om niet met één over andere stomme vraag hem op te bellen om alleen maar even zijn stem te horen en te horen hoe het met hem gaat. Raar h?ɬ®?
Vanavond lekker uit en ik weet nu al dat ik het wel gezellig ga vinden, maar toch steeds rond ga zitten kijken of hij er is. Dat wil ik niet! Ik wil hem gewoon uit mijn hoofd zetten, gezellig hebben met andere mensen zonder dat hij door mijn hoofd spookt! Is dat zoveel gevraagd??? Tsja, het schijnt normaal te zijn. Daar hou ik me dan ook aan vast. Daarom helpt het ook om deze herkenbare verhalen te lezen van "lotgenoten". Ik wacht maar weer af en zet mijn telefoon ondertussen maar uit....