Nou, dat was me gisteren een dagje wel. Ik was echt helemaal niet in goed doen en zag het even niet meer zitten! Terwijl het juist wel weer goed met me ging. Maar ja, ik heb een goed nachtje geslapen en voel me alweer een stukkie beter. Je moet er ook niet al te lang bij stil staan. Gelukkig kan ik dingen wel redelijk snel van me afzetten en ben ik vrij nuchter. Ook ben ik blij dat ik nu eindelijk iemand heb gevonden met wie ik echt heerlijk kan praten en weet hoe ik me voel. Vera heeft gereageerd op mijn oproepje voor mensen die willen praten om mij toe te voegen aan hun msn lijst. Dus dat is positief!

Ik ben ziek. Snotterig, keelpijn, hoofdpijn. Gewoon en griepje dus. Zal ook wel met de laatste weken te maken hebben. Ik schommel een beetje tussen mijn gevoelens en dat is emotioneel erg zwaar.
Mijn vorige dagboekbericht was wat deprie en zo voelde ik me ook. Ik ben nadat ik het berichtje geschreven had in tranen op mijn balkon gaan zitten. Vlak daarna kreeg ik een berichtje van mijn ex. "Heb je zin om mee te gaan naar het strand achterop de motor? We gaan met z'n 4-en. Dan kom ik je nu ophalen." Mijn hart maakte een sprongetje en mijn tranen waren meteen weer verdampt! Na wat leuks aangetrokken te hebben kwam hij me inderdaad ophalen en hebben we een topdag gehad met z'n 4-en. Lekker de hele dag in de zon, op een terras met lekker wat te drinken en leuke gesprekken. Eenmaal weer bij mijn ex thuis hebben we nog een pizza gegeten. De andere twee gingen weer weg, waarvan één vriend later weer met ons mee ging naar Scheveningen. Mijn ex en ik hebben anderhalf uur samen gezellig bij hem thuis gezeten om daarna weer met de auto naar Scheveningen (crazy pianos) te gaan. Het was gelukkig niet zo druk, maar heel gezellig. Er hing een leuke spanning tussen mijn ex en mij en ik genoot er wel van. Ik had van een aantal barmannen sjans en ben daar een beetje op in gegaan. Ook een beetje om mijn ex te pesten natuurlijk....

Ik voel me rot...gisteren ben ik met 2 vrienden, incl. mijn ex, en 2 vriendinnen naar Amsterdam voor koninginnenacht. Ik had er echt onwijs veel zin in en we gingen er echt wat van maken, dacht ik. AJammer genoeg voelde ik me niet heel erg lekker (aankomende verkoudheid en dus keelpijn) Mijn ex was heel vrolijk en lollig en ik deed gezellig mee. Ik voelde me heel goed en er waren helemaal geen spanningen! Totdat er een andere vriendin van een vriendin bijvoegde. Ze is helemaal niet knap, maar wel heel aardig. Toch merkte ik dat ze steeds naar mijn ex toe trok. Dat is echt onwijs frustrerend! Gelukkig merkte ik dat mijn ex redelijk naar mij toe trok. Dat gaf me een goed gevoel. Helaas konden we niet echt een leuke plek vinden en we liepen een beetje te slenteren. Mijn ex heeft net iets aan zijn onderkant van zijn voeten weg laten halen. Na dat lange lopen kreeg hij er onwijs last van. Af en toe steunde hij op mij en hadden we dan eventjes heel goed contact. Ook zocht hij steeds oogcontact. Ik voelde me steeds minder lekker en werd heel erg moe. Ook mijn ex keek steeds zuurder en kon geen stap meer verzetten. Na een tijdje zei hij dat hij het echt niet meer uithield. Ik bood aan om met hem mee te gaan naar huis. Dat vond ie goed. Na een paar trams verder stapte we op de trein. We waren allebei redelijk stil (moe, chagerijnig, keelpijn,...) en ik deed ook geen moeite om een gesprek te beginnen. Af en toe wierp hij me een goedkeurende blik en glimlachte ik weer vriendelijk naar hem.

Vandaag een drukke dag gehad en niet echt veel bijzonders gebeurd. Ik heb wel weer een mailtje gehad met de mededeling wat we nou gaan doen met Koninginnenach/dag. Hij was ook geadresseerd aan andere mensen, maar toch! Vond het wel grappig om te lezen dat ie ook aan mij heeft gedacht! Maar goed, ik vier mijn verjaardag 8 mei en heb zijn vrienden ook maar uitgenodigd. Ik weet het, het zijn mijn vrienden ook wel een beetje, maar misschien willen ze wel helemaal niet komen bij "de ex van...."
Ben benieuwd of ie me op zijn vrije donderdagavond nog uitnodigd om bij hem te komen. Hij liet wel iets doorschemeren dat ie nog niks had die avond.

Gisterenmiddag kreeg ik een smsje van mijn ex: "heb je zin om even wat te komen drinken bij mij op mijn balkon? Het zonnetje schijnt lekker!" Ik verveelde me toch, dus waarom niet? Eenmaal aangekomen moesten we even op gang komen en is het een beetje onwennig. Maar dat sloeg om in hele leuke en interessante gesprekken. Voordat we het wisten was het alweer 18:00uur. Hij had afgesproken om bij zijn ouders te eten dus ik ging maar weer naar huis. Vlak voordat ik wegging vroeg hij of ik vanavond iets te doen had en zo niet, of ik zin had om naar het strand te gaan. WAAAAAAAAAAH!!! HIJ vroeg of IK mee ga naar het strand! Dat mag in de krant....maar vooruit dan maar. Ik had toch nog geen plannen en om nou thuis te zitten voor de tv is ook niet alles. Hij kwam voor het eerst sinds onze breuk weer bij me thuis en wilde dat eigenlijk niet. Aangezien ik bijna jarig ben en hij dan wel MOET komen heb ik hem toch overgehaald. Nou ja, gezellig in de auto naar Zandvoort en later Bloemendaal (is toch wat levendiger!) begonnen we weer ronduit over van alles en nog wat te praten. Als ik eenmaal begin met praten hou ik niet op en het gesprek sloeg over naar een heel openhartig gesprek met veel openbaringen. Zo kwam ik erachter dat hij me inderdaad niet gemist heeft de eerste paar dagen na de bewuste dag. Zo kwaad was hij op me. Maar nu denkt hij vaker aan me en mist hij me ook wel. Verder zegt hij een zwak voor me te hebben en elke keer als we elkaar zien voelt hij zich weer aangetrokken en heel fijn bij me. Dat was erg goed om te horen! Ik kreeg namelijk steeds meer het idee dat het hem steeds minder kon schelen hoe het met me gaat enzo. Het tegenovergestelde is waar! Pfiew.....

Gisterenavond echt een hele leuke avond gehad! Ik ging een beetje met lood in mijn schoenen naar die verjaardag, maar het werd onwijs gezellig! Met hulp van een paar drankjes natuurlijk!
De discotheek waar we toen heen gingen werd ook heel gaaf. Tuurlijk dacht ik aan hem en vind ik het moeilijk om andere stelletjes samen gezellig te zien doen. Gelukkig heb ik alles opzij kunnen zetten en er een gezellige avond van gemaakt.
Vanavond blijf ik bij hem eten. We hebben elkaar een week niet gesproken en het wordt tijd dat we gezellig bij gaan kletsen. Ik heb er erg veel zin in! Niet per se om hem te zien, omdat ik nog verliefd op hem ben, maar omdat we ondanks dat we geen stelletje meer zijn nog onwijs goed kunnen praten.

Vandaag heb ik een "wacht-al-de-hele-dag-bij-mijn-telefoon-op-een-teken-van-leven"-dag. Stom, stom, stom, ik weet het. Ik kan er niks aan doen. Ik heb mezelf voorgenomen om hem tegenwoordig de eerste stap te laten nemen en me iets minder kwetsbaar tegenover hem op te stellen. Hij mag natuurlijk niet merken hoe desperate ik me af en toe voel...maar ja, dat is moeilijk! Ik moet me serieus bedwingen om niet met één over andere stomme vraag hem op te bellen om alleen maar even zijn stem te horen en te horen hoe het met hem gaat. Raar h?ɬ®?
Vanavond lekker uit en ik weet nu al dat ik het wel gezellig ga vinden, maar toch steeds rond ga zitten kijken of hij er is. Dat wil ik niet! Ik wil hem gewoon uit mijn hoofd zetten, gezellig hebben met andere mensen zonder dat hij door mijn hoofd spookt! Is dat zoveel gevraagd??? Tsja, het schijnt normaal te zijn. Daar hou ik me dan ook aan vast. Daarom helpt het ook om deze herkenbare verhalen te lezen van "lotgenoten". Ik wacht maar weer af en zet mijn telefoon ondertussen maar uit....