hier zit ik weer , te janken achter m'n computer.
Vandaag weer zo'n vreselijke dag , net als gisteren en als morgen waarschijnlijk, houd het dan nooit eens op.
Waarom zie ik de laatste dagen totaal niet meer dat het ook niet meer goed ging op het laatst hier in huis en dat ze soms best een vervelend karakter had?
Zie haar alleen maar voor me de hele tijd en denk aan alle leuke dingen die we samen deden en de fantastische sex die we altijd hadden.

Op mijn werk probeer ik me nog in te houden, om dan zodra ik thuis ben weer in huilen uit te barsten, ik lijk wel een klein kind.
Ook die ontzettende angst voor de toekomst, ik kan me totaal niks voorstellen bij nieuwe liefde of intimiteit, ik moet er niet aan denken.
ze zit gewoon zo diep in me, paste zo goed bij me,ik vond haar zo mooi.
Alleen alles eromheen ging niet goed, de kinderen, de exen, het samenwonen.
Daarom doet het zo'n pijn, heb haar nog gezegd: als twee mensen van elkaar houden moet er toch een weg zijn te vinden zijn, maar blijkbaar was die er niet meer voor haar.

Heb geen idee op dit moment hoe ik hier ooit overheen moet komen, het is nu al vanaf eind januari dat ze niet meer bij me sliep, vanaf half april dat ze wegging en vanaf half mei dat ze zei geen relatie meer te willen.
Het enige wat ik op dit moment doe is overleven, verder is er niks meer, geen liefde, geen lachen, geen samen praten, geen sex.niks.
Voor mij is het lichtpuntje naar de toekomst weer even uitgegaan.
Roel.