Aantal weken zijn we nu verder.
Het lijken verdorie wel jaren.
Elke dag weer dat rotgevoel, waarin de ene dag beter gaat, dan de andere dag.

Zomaar, ineens weg was ze. Hoe moet je dat een plekje geven?
Ik mis haar nog steeds elke dag.
Ze was mooi, en lief.
Slanke mooie meid, die elke kerel wel wil bezitten. Althans zo denk ik nu. Ik weet zeker dat ik er over 10 jaar zo nog over praat. Ik hoef me niets wijs te maken, dat het anders is, dan hou ik mezelf voor de gek.

Was eigenlijk heel raar. Ze vertelde me het tussen neus en lippen door. Ik moest er om lachen, ik nam haar niet serieus.
Totdat ik s-avonds van haar een msn berichtje kreeg: haar naam had ze veranderd in: I am in love with my sweatheart.
Toen besefte ik dat het echt waar was. Ik belde haar op en moest huilen.
Ik vroeg of het echt zo was, en ze bevestigde dit. Dat was een paar weken geleden.

En nu begin ik alles te missen.
Haar lach, mond, haar mooie borsten, en zelfs de sex met haar. Maar dat zal er niet meer van komen. Al dit alles deelt ze nu met hem. Hij, die ineens in haar wereld kwam.
Nooit gedacht dat ik zou worden ingeruild voor een ander.
Ik hoor haar nog zeggen: "Ron, ik moet er niet aan denken, om met een ander te gaan, zielig voor ons zoontje. En ik moet er ook niet aan denken, om bij iemand anders te liggen"

Tja, woorden, maar in de praktijk blijkt alles anders.
Geen lieve woordjes meer voor mij, geen msn gesprekken meer, geen ruzie meer, geen leuke daagjes meer, niks meer.
Dat deelt ze nu met hem. Iemand anders zit aan haar. Haar lichaam, waar ik elk plekje van ken, deelt ze nu met iemand anders. De gedachte maakt me misselijk en boos.

Maar ik moet door. Deze weg, die oneindig lijkt, moet ik nu bewandelen.
Noodgedwongen. Het moest blijkbaar zo zijn.
Ik moet haar laten gaan, omdat het haar keuze is.
Soms zie ik even geen uitweg meer, of een bankje op die oneindige weg, waar ik kan uitrusten. Ik dwaal verder, en moet er op vertrouwen wat er verder op mijn pad komt.

6,5 jaar, lief en leed gedeeld met elkaar, is nu voorbij.
Een nieuwe fase begint ook voor mij, alleen zal ik eerst alles moeten verwerken. Dan pas zal ik weer gelukkig kunnen zijn.
Maar die tijd komt, want eens houdt ook voor mij die oneindige weg op, en zal ik een andere, wellicht wel mooiere weg inslaan.

Lieve mensen, jullie ook sterkte met alles.
En hang on!!

Liefs
Ron