Wel raar eigenlijk, alles gaat nog steeds goed, ben natuurlijk niet 100% gelukkig. En heb de illusie van naieve liefde verloren. Maar toch ga ik goed verder, ben nog steeds flink aan het doorleven, maar sta nog regelmatig even bij haar stil, niet zozeer aan onze momenten, maar meer aan hoe het nu met haar gaat.

Ze is een harde tante, en heeft al veel zware dingen mee gemaakt, ze is dan ook al snel volgens mij over onze relatie heen. In ieder geval sneller dan ik, mede omdat ze zo verschrikkelijk hard voor zich zelf is.

Maar ik probeerde haar net even te bellen, om eindelijk weer eens een kopje koffie te drinken en een beetje bij te kletsen. Want ik vind dat fijner dan dat ik haar plotseling weer eens tegen kom en er zo'n rare situatie ontstaan, we hebben namelijk elke maandag en woensdag de zelfde verplichtingen in september dus dat is een beetje raar.

En op het moment dat ik haar belde ervaarde ik een karakter trek die ik eerder nooit bij mezelf had gezien, eentje die me niet bevalt. Ze beweerde dat ze op lauwers oog zit en slecht ontvangst heeft, even later viel haar telefoon uit, en sinds dien kan ik haar niet meer bereiken. Ik heb haar naast een ''hallo'' eigenlijk niks kunnen melden.

Nu vraag ik mezelf af of ze nou express ophangt en haar telefoon uit zet, of dat ze echt niet te bereiken is. Alleen deze twijfel doet me al verbazen, wantrouwen.. misschien iets waar ik mee moet leven?

Natuurlijk ga ik van het beste uit, maar toch, raar... ik weet dat ik er natuurlijk niet 100% over heen ben, maar wel zo veel dat ik weer lekker mezelf kan zijn en normaal kan functioneren. We zullen wel zien.