wat als de wereld zal vergaan, kiest ze dan wel voor het gezin?

afbeelding van mrbean

Heb gisteravond zo'n rampenfilm bekeken, met gezinnen die elkaar helpen met gevaar voor eigen leven. Dan komt de gedachte in mij op, na 16 jaar huwelijk, zou mijn vrouw dan nog steeds voor hem kiezen of terugkomen naar ons, naar mij en haar dierbare kinderen? Mocht de wereld aan het vergaan zijn, dan is het moment van de waarheid, zou ze dan wel voor ons kiezen?
Zomaar een gedachtenkronkel, maar ik denk dat mensen in tijden van crisis, zoals einde van de wereld (wel erg rigoreus), dat ze dan toch tot zichzelf komen, en vanzelf weten wat belangrijk is.
Wel een romantische gedachte, zeker in films, maar ben alleen benieuwd wat hoe het in werkelijkheid zal gaan, zal ze bij die ander blijven, of terugkomen, of samen met hem terugkomen naar ons?
Daarnaast, mocht er een ramp plaatsvinden, zal ik dan nog steeds mijn leven kunnen geven voor haar? Voor mijn kinderen nog steeds natuurlijk, maar voor haar? Kan nu niet echt antwoord op geven, zal pas blijken als het echt gebeurt. Ik denk het wel, mocht er een ramp gebeuren, dan heb ik het gevoel dat ik nog steeds voor haar ga, zeker gezien het verleden, na zoveel jaar lief en leed.

Weet je wat het meest pijnlijke is, ik ben er altijd voor haar geweest, zeker wanneer zij het moeilijk had. Maar zij was en is er niet voor me, toen ik de meest pijnlijke moment tot nu toe doormaak, juist dit soort momenten maakt duidelijk wie wel belangrijk voor me zijn. Het gaat erom dat ze als mijn ex-allerbelangrijkste mij heeft laten vallen op het moment dat ik haar het hardst nodig had, dat is het meest pijnlijke. Dit gegeven heeft op mij een enorme diepe indruk gemaakt, degene die mij hebben geholpen juist op het moment dat ik het hardst nodig had, dat zijn de echte, zo voelt het. Die personen zal ik voor altijd blijven onthouden. Mijn vrienden, kinderen, Anntje en jullie lotgenoten op deze site.

Maar op dit moment voel ik me bevrijd, kan haar steeds meer loslaten, voor hoe lang? Ik doe niets meer voor haar ongevraagd meer, bel, mail, sms haar ook niet meer uit mezelf, hoogstens als reactie. Ik doe voor haar op dit moment het minimale, heb nu veel minder pijn daardoor, doe mijn eigen ding, maak thuis er het beste van, zeker voor de kids.
Was vanochtend zo vrolijk, opgelucht, blij, omdat ze niet 's nachts bij me was, en omdat ik niet meer aan haar moest denken. Ze heeft het bijna verpest door me steeds te sms'en en bellen, beetje aandacht vragerij? Weet het niet, ik heb het gevoel dat ze zich ongemakkelijk voelt, dat ik haar niet meer nodig heb om gelukkig te zijn. Mijn sms'jes zijn ook veel korter geworden, gewoon zakelijker, niet meer dat lieve, is beter, niet uit wraak ofzo, maar omdat ik het niet meer op kan brengen voor haar. En dat ik nauwelijks contact zoek, maar ik heb op dit moment het gevoel dat het nu zo goed is, ze moet me gewoon met rust laten, zij heeft deze ellende veroorzaakt! Laat me gelukkig zijn, blij voelen, bevrijd, laat me zo, elke dag beetje speldeprikjes, bedrukt gevoel in mijn hart, maar wel genoeg geluk om de dag door te komen. Ik hoef nu geen hulp, zorg, medeleven, begrip en medelijden van haar meer, het is goed zo.

Groetjes,

Mr Bean

afbeelding van Ann1972

Wat een opgave...

Beantje toch,
Wat een situatie... Ik geloof echt dat jij haar los aan het laten bent. Maar hou in je achterhoofd dat eenmaal het moment er gaat zijn, dat de breuk definitief doorgevoerd zou worden, het toch nog altijd erg veel pijn zal doen. Dat is gewoon zo.
Het is zoals ik vermoedens had van die geheime telefoontjes... je vermoed iets en eigenlijk weet je dat je juist zit maar als het moment daar kwam dat hij het bekende... richtte dat zoveel pijn aan in mijn lichaam.
Aan de andere kant kom je die pijn wel vlugger te boven.
En daar helpt inderdaad vrienden, de mensen die je steunen en dit schrijven echt heel veel. Zowel bij jou als bij mij.
Het is een manier van verwerken. Aan de ene kant alles van de afschrijven maar intussen bekijk je gelijk de situatie vanop een afstand… besef je gelijk beter waar je voorstaat…
Raad krijgen en alle mogelijkheden op een rijtje zetten.

Maar als ik naar jou luister dan weet je eigenlijk zelf ook al waar je voor staat. Onze situaties verschillen toch wel... ook al zijn we 'qua opvattingen en hoe we alles zouden aanpakken' erg gelijkend.
Als ik op mijn eigen situatie terugblik dan zou ik dit weekend de breuk vlugger geaccepteerd hebben.
Nu ik een beetje hoop krijg op een goede afloop zou het nu weer harder aankomen.
Daarop bescherm ik mezelf door de breuk nog niet uit te sluiten! En als ik mijn gedachten niet onder controle kan houden en nogal de negatieve toer op zouden gaan… dan denk ik soms van ‘wil IK eigenlijk nog wel’ Voor dezelfde gevoelens moet ik mezelf soms overtuigen maar als ik dan alles op een rijtje zet dan weet ik gewoon dat ik deze kans op een goede afloop nog een laatste maal met beide handen moet aanpakken. Hoe tegenstrijdig het misschien klinkt; aan de ene kant ga ik ervoor en aan de andere kant sluit je het andere niet uit. Laat ik hem nog altijd los… En het ene moment is dit makkelijker dan het andere… maar het is soms enkel die onzekerheid die het ons moeilijk maakt. Het aantrekken en het afstoten.

Ach Beantje ik heb echt met je te doen. Je moet inderdaad je sms’jes niet langer maken dan nodig. Zo zakelijk mogelijk. Je laat zien dat je zonder haar ook verder kan!

Weet je wat iemand van deze site me zei en dat me veel geholpen heeft:
Scheiden is echt het einde niet! Zij is intussen al een goed tijdje gescheiden (ik denk dat het 2j was) Ze heeft in het begin veel verdriet gekend. Maar ze wist me te zeggen dat die man haar nu gevoelsmatig haar niks meer kan maken. Zijn nieuwe vriendin doet haar niks, als ze hem tegenkomt doet het haar niks, het is de papa van haar kinderen maar daar stopt het dan ook.

En daar heb ik mezelf al van overtuigd. Hoe pijnlijk een breuk ook zal zijn… gevoelens zijn een raar iets. Je moet het jezelf ook duidelijk maken!!!
Zoals ik al zo dikwijls zei… “we overleven dit echt wel”.
Jij bent zo sterk bezig… hou er de afstand maar in, en doe jezelf niet onnodig pijn…

Weet je dat vrienden van mij zeiden dit weekend, ‘dat moest er nu een breuk komen ik al alles uitgestippeld heb van hoe ik het zou doen’. En ik moet zeggen dat ze gelijk hebben… Ik was uiteindelijk al verder aan het denken, praktische zaken aan het bekijken…
Hoewel ik maar al te goed besef, dat als het moment er zou geweest zijn, (of als het nu toch nog zou komen) dat het erg pijnlijk zou zijn.

Ik hoop echt dat je intussen de nodige rust vind in jezelf…
Je band met je kinderen is intens, ze weten wat ze aan je hebben… zeker de oudsten zijn oud genoeg om te beseffen dat jij het nu moeilijk hebt en dat je wel altijd voor hen bent.
Uiteindelijk zou jij nu gerust alleen verder kunnen… welk verschil zou dat eigenlijk nu op dit ogenblik nog maken???
Je kan het echt!!! Het is alleen gemeen van haar dat zij van haar “vrije leventje” geniet terwijl jij alle taken op je neemt. Echt chapeau hoe je het doet en ik hoop dat je genoeg kracht kan blijven opbrengen om dit vol te houden.
Maar eigenlijk hoop ik voor jou dat je binnenkort zelf es iemand zou tegenkomen die aan jou gevoelens tegemoet komt… die je liefde kan geven en waarvan je wel liefde van kan krijgen.
Dan zal de toekomst voor jou vlugger een mooi kleurtje krijgen.
Want jij verdient dit niet!!! En zij verdient eigenlijk jou niet meer (zeg ik eigenlijk niet graag maar je bent veel te goed voor haar, en als ik dan lees hoe zij jou behandeld… Het zou niet mogen zijn!!!)
Ik vind jou zo'n prachtige, liefdevolle, krachtige,verstandige, verdraagzaame, man die evenveel terug verdient!!!

Misschien zijn we inderdaad soms veel te verdraagzaam...
Ik vind voor mezelf ook dat ik dit niet verdient heb... Dat maakt het er soms niet makkelijker op.
Maar het is nu zo...

dear buddy Bean...
Jij weet altijd precies….
wat ik denk en wat ik nodig heb...
jij bent voor mij een grote steun...
Ik hoop voor jou hetzelfde te mogen zijn
bij verwerken van jou verdriet en pijn...
We maken het bij elkaar dragelijker...
Weet dat ik er dus ook voor jou zal zijn...
Bedankt dat je er bent...

Anntje Knipoog

afbeelding van mrbean

bedankt voor je reactie, anders is het zo zielig voor deze blog

Hi Annetje, thanks voor je reactie, ander staat deze blog zo zielig alleen, mijn dag is weer goed Glimlach
Je hebt gelijk, van dat aantrekken en afstoten, met ups en downs, dat komt zo nu en dan terug.
Bedankt voor je begrip en steun, en vooral je complimenten, over een prachtige, liefdevolle ...., als je dat nog een paar keer herhaalt dan begin ik te zweven, kan ik minstens een week weer volop tegenaan Glimlach
Vaak vergeet ik mezelf te bekijken, dat ik daardoor soms niet meer weet of ik wel op de goede weg ben, niet van het paadje afwijkt, of ik nog mezelf ben, mezelf niet ondertussen verloren ben. Door jouw woorden, begrip en steun kan ik weer een tijdje ertegenaan, thanks hiervoor. Ik kan vanavond wat beter slapen, ben wel moe, heb het gisteren te laat gemaakt.

By the way, net zoals je van mij vindt dat ik beter verdien, geldt dat ook zeker voor jou Anntje, en zoals ik voor jou een grote steun ben, ben je net zo'n grote steun voor mij...
Jij ook bedankt dat je er bent, voor je luisterend oor, bedankt voor je vriendschap, begrip en steun....

Liefs, Beantje