Gisteren met hem naar nijmwegen geweest. Vond ik wel fijn ff uit huis zat al heel de dag thuis mezelf gek te denken! Ik was van plan om met hem te praten. Maar eenmaal in de auto ben ik verstijfd en zit mijn mond op slot. Ik zou graag dingen af willen spreken over zijn ex en doorgaan. Maar ik ben vele te bang dat ik teleurgesteld word in zijn antwoorden. Ik hoop zo graag dat ik gewoon zeg van dit en dit zou ik willen en dat het voor me gebeurt. Ben ik dan een egoist? Mag ik dan niet verlangen van iemand dat ie eerlijk is?
Ik weet dat het geen zin meer heeft. maar mijn gevoel blijft. en ik pik steeds meer van hem! Ik zeg niet meer wat me dwars zit. Nee ik zeg helemaal niks meer. Doe alles wat hij zegt met ja en amen.
Ik voel me wel stom hoor! Zoveel mensen hier op de site die na zoveel jaren nog uitlopen op verdriet en bedrog! Is er dan tegenwoordig niks anders meer. Ik begin pas net maar het lijkt nu al zo hopeoos!