Ik baal. Ik baal gewoon dat al mijn lieve woorden, het vechten voor iemand, alle moeite die ik er altijd al in stak en afgelopen weken al helemaal neits uit hebben gemaakt. Ik vind het ZO raar dat hij hoe meer ik mn best deed en hoe liever ik werd steeds meer afstand nam en steeds bozer werd. Ik vraag mezelf hele dag af, weet dat ik het niet moet doen, of hij geen spijt heeft/krijgt. Of hij niet denkt aan alle mooie momenten en of hij die nutteloze ruzies nu echt zoo belangrijk vond om het allemaal op te geven..
Ik kan het niet loslaten en niet laten gaan. Ik forceer mezelf wel door iedere dag weer wat dingen te doen vandaag honden verzorgd stuk gewandeld ik eet weer normaal etc dat soort dingen. Morgen weer gesprek met de huisarts dinsdag met psychiater dus die dingen lopen allemaal door.. Maar ik merk dat ik het er ongelofelijk lastig mee heb.. Weet dat hij dingen eheft gedaan die echt niet door de beugel kunnen en dat het laatste tijd zeker geen 'gezonde relatie was en we ook niet on the right terms zijn begonnen.. Als in mijn vertrouwen in hem en ons was weggeslagen op het moment dat we de relatie in stapte.. Maar toch.. ik heb altijd van hem gehouden altijd door hem heen gekeken naar wie hij echt is. En mss dat sommige mensen denken dat ik n plaat en illusie voor mn hoofd heb maar soms..soms weet je echt wie iemand is..en ik heb het mee mogen maken daarna. Ik heb m altijd gezegd nooit zou iemand zo goed bij me passen als jou.. en al die dingen die hij terug zij..it doesnt matter anymore.. Its over.. Ik merk wel aan mezelf dat ik er beter mee om kan gaan nu ik antwoord heb, al is het niet het antwoord wat ik wilde. En mss is juist die rust die afstand en het echt over wel goed om er vanaf n afstand naar te kijken.. want anders was het vast uitstel geweest, we merkten zelf namelijk dat er geen eind aan die ruzies kwam ook al probeerde we het. Maar ik hoop gewoon zo erg zo erg zo erg dat het goed komt..
It hurts so damn hard.