Wat relatieproblemen, liefdesverdriet, mijn gevoel ten opzichten van de kinderen... wat dat allemaal kan doen met je lichaam…
Ik ben aan het werk gegaan en ik blijf aan het werk! Maar al enkele dagen krijg ik bijna geen eten binnen, ik loop verdoofd rond, in mijn hoofd is het ene chaos…

Ik voel in een klein plaatsje dat ik wel kracht heb maar mijn ongeloof en verdriet nemen de bovenhand!
Op het werk gaat het wel beter. Omdat ik weet dat ik daar wel geapprecieerd wordt! Die mensen rekenen op mij en ik ben er om hen te helpen.

Ik heb gisterenavond mijn gevoel nog eens naar hem toe uitgelegd!
Ik begrijp niet dat, als hij alles op een rijtje wil zetten direct contact zou opnemen met… (jullie weten wel, ik breng haar liever niet meer ter sprake)!

Dus kan ik het niet laten om hem dat te doen inzien. Hoewel ik weet dat moesten ze mij bezig horen (vrienden, broer, schoonzussen.) boos zouden zijn denk ik!

Uiteindelijk zegt mijn gevoel dat ik hem niet kwijt wil!!! Nog altijd niet!!! En ik weet maar al te goed dat hij mij onheus behandeld, dat zijn positieve kanten weg zijn…
Hou ik mij teveel vast aan de herinneringen? Ik weet het niet.
Is het de angst om er hier allen voor te staan? Ik weet het niet.
Is mijn gevoel normaal na 21 samenzijn en 16 jaar huwelijk? Ik denk het wel!!!
En moesten we nu nog ruzie hebben… maar dat is het niet!

Wat ik wel weet, waar ik wel kan inkomen is dat hij alles eens op een rijtje moet zetten…
Dat hij hem eventjes moet terug trekken, op zijn eentje zijn rust terug vinden…
Eens alles van het afgelopen jaar doen bezinken!
En dan hoop ik… neen niet doen Ann…

Ik heb hem wel duidelijk gemaakt dat ik weet dat de tegenpartij wel wil hebben dat het goed komt in haar gezinnetje (allé dat zegt haar ma toch… kon het niet laten, ik moest iemand bellen)
Die zegt dat ze voordat die hectische periode aanbrak dat het wel beter ging met haar en dat mijn ventje (uiteindelijk zie ik hem nog altijd als mijn ventje) haar niet kan loslaten en dat zij het daar moeilijk mee heeft!!!
Zij is voor mij wel de b*tch maar ergens geloof ik dit wel.
Als haar man weg was stond ze wel met haar beide armen open maar wie was er om haar te omringen met aandacht? Niemand, dus zocht ze die waarschijnlijk bij mijn ventje.
Maar haar man is maar enen nacht weg geweest, en volgens mij wil ze dat echt niet kapot, maar is ze inderdaad, heel dat gedoe kotsbeu!
Hoewel ik denk dat zij verstandelijk wel weet dat het tss hen op lange termijn niks zal worden… maar die liefdevolle aandacht is waarschijnlijk zo goed om aanvoelen…

Ik heb hem dus gevraagd om te beloven dat hij eerst alles op een rijtje zet en dat hij als hij alleen gaat wonen, ook werkelijk alleen moet zijn om alles te overzien!
Hij geeft duidelijk aan dat dat moeilijk gaat zijn en bang is die belofte niet na te kunnen komen! Dat zegt wel veel over zijn denkwijze hé!
Hier weg maar in zijn achterhoofd zit hij gewoon al bij haar.

Ik zeg hem dat hij erg egoïstisch is als hij met voorbedachtheid dat gezin bewust gaat kapot maken! Terwijl hij nog niet eens alles heeft laten bezinken!
Probeer hem duidelijk te maken dat hij dat in de eerste plaats voor zichzelf moet doen! Zichzelf eerst tijd geven voordat hij haar opbelt!
.
Ik kan mij voorstellen dat dat inderdaad moeilijk zal zijn om haar niet te bellen… want hij ziet het allemaal zo mooi voor hem!
Die gedachten doen mij echt walgen… maar ja, ik moet het gewoon onder ogen zien.
Zij heeft hem zoveel positieve aandacht gegeven, hij voelt zich zo belangrijk voor haar en door haar…
Dus alleen ondervinding zal hem uiteindelijk maar op zijn pootjes terecht laten komen!
Let wel ik zeg duidelijk dat hij eerst een tijdje alleen moet doorbrengen om alles te evalueren… vanop afstand naar zijn gezin toekijkend…
Wil ik dit echt allemaal achter mij laten… Dat hij het nu moeilijk heeft echt daar heb ik alle begrip voor maar dat hij zo kortdenkend is daar snap ik niks van!
Dat hij, ook al is er dat kleine besef dat het uiteindelijk niks voor op lange termijn is met haar, toch haar gezin daarvoor zal blijven lastig maken…
Ik vind dat zo egoïstisch…
Maar wat kan ik doen dan hem zijn zin te laten doen en mijn kijk naar alles te verwoorden!

Voor mij en mijn vrienden is zij inderdaad de slechte… En zij heeft veel inbreng in alles gehad…
Maar ik besef maar al te goed dat hij op dit moment nu nog veel slechter is voor hen,…
Ik hoop dat zij nu sterk genoeg is en bij haar keuze kan blijven.
Dat ze hem kan blijven afwijzen… want vorige week heeft ze inderdaad niet op zijn telefoon gereageerd!!! En moest ze het nu wel doen hoop ik dat ze het eerlijk tegen haar man kan zeggen!!! Als ze alles zo beu is moet ze dat kunnen doen! Alleen zo kan aan alles een einde komen!!!

Maar ik neem meer vrede met het gedacht dat ik hier blijf wonen, tijdelijk een oplossing zoeken voor zijn “alleen zijn”. Nog samen de kosten op ons nemen maar gescheiden leven.

Dat moet tocht te regelen zijn? Of ben ik mijn eigen in ‘t zak aan het zetten????

Echt waar ik wens dit niemand toe… ook haar gezin niet!!!
Even pauze, etenstijd…

Hier ben ik al weer. Echt ik kan bijna niks eten. Het was van deze morgen geleden dat ik rond 10 u met tegenzin een banaan heb gegeten.
En nu is het 18u en kon met moeite 2 boterhammetjes eten… en nu voel ik mij zo ongemakkelijk. Ik voel mij lichamelijk beter als ik niet eet.
Maar mijn gezond verstand verplicht mij om te eten.

Het is dus niet dat ik helemaal niks meer eet… en ik heb reserve genoeg dus zoveel kwaad zal het wel niet doen hé.

Nu, ik ben hier nu alleen met de kids,
Weet je dat hij deze morgen zelfs niet op stond om hen even een goeie dag te zeggen… en het is al van zaterdag geleden dat hij hen gezien heeft!
En morgen zal hij dat ook niet doen ofwel dat hij dat nu wel zou doen omdat ik hem er attent op gemaakt heb.
Hij zegt dat hij de energie niet voor heeft! Maar ik moet wel alles kunnen bolwerken.
Ik moet het wel doen, met of zonder die energie!

Deze middag heb ik wel een dutje gedaan, nog eventjes voordat de kinderen van school kwamen. Heb mijn geest proberen leeg maken om te kunnen slapen en dat is blijkbaar gelukt!
Ik heb een groot uur geslapen!
Wat ik ook gedaan heb is een afspraak gemaakt bij een notaris om eens inlichtingen te vragen omtrent het apart wonen, maar anders alles samen te blijven opvangen.

Is dit goed? Ik weet het niet? Wie kan mij dat zeggen?
Het is misschien een tussenstap naar het definitieve…
Een stap met een gedacht, dat het verwerken in stappen laat gebeuren?

Zou ik het daarna beter kunnen ervaren als we dan voor altijd uit elkaar zouden gaan?

Ach ik weet het niet, echt ik weet het niet…
Ik probeer waarschijnlijk mijn immense pijn te verlichten ….. en door alles wat er deze middag allemaal gezegd is, heb ik ook minder pijn.

Maar voor hoelang?

Hou ik mezelf voor de gek… soms ben ik zo in mezelf bezig dat je wel gek zou worden!!!

Dus, uiteindelijk stop ik mijn huizenjacht, concentreer ik mij op mijn kinderen, mijn werk… het huishouden. Alles moet hier een flinke duw vooruit krijgen, want door de situatie is alles wat blijven liggen.

Ok… dit is het voorlopig…
Een hele bedoening hé!!! Wel, laat staan dat je daar eens ganse dagen mee bezig bent in je hoofd!!!
Echt bijna onmenselijk…
Maar het is nu een beetje gesust…

Aan iedereen die ook verdriet, en pijn heeft
Veel sterkte…

Ann