Ik heb meer dan Sofie kunnen loslaten. Er zat veel in me dat me tegenhield om daadwerkelijk te kunnen leven. Voordat ik Sofie leerde kennen, was ik iemand met weinig eigenwaarde, iemand die zichzelf steeds onderuithaalde. Toen kwam Sofie in mijn leven, en dat werd anders. Later in mijn relatie was ik iemand met een lieve vriendin, en iemand met weinig eigenwaarde, iemand die zichzelf steeds onderuithaalde.

Mijn hele leven wist ik niet hoe ik voor mezelf moest leven, totdat het nieuws kwam dat Sofie een nieuwe vriend had. Dat heeft mijn proces enorm versneld, tot op het punt dat ik het allemaal in een klap ervaarde: de pijn, boosheid, schuldgevoel en verdriet wat ik niet alleen met Sofie associeerde, maar ook met betrekking tot intimiteit/nabijheid met mensen over het algemeen. Toen kon ik kiezen: ik blijf deze vuurbal mijn hart laten verteren, of ik laat het los en maak plaats voor iets positiefs.

Mijn verleden, heden en toekomst zie ik niet meer pessimistisch in. Het is het pad dat ik bewandel, en alles wat mij te doen staat, is kijken wat er nu voor mijn neus ligt. Wat ik heb, wat ik kan, wat waardevol voor me is, wat mijn talenten zijn, de goede dingen waartoe ik in staat ben. Loslaten impliceert ook acceptatie van niet alleen de situatie dat het echt over is, maar ook onvoorwaardelijke acceptatie van mezelf en mijn plek in het leven. Concreter betekent dit dat ik, door het loslaten van de negativiteit en onrust in mezelf, mezelf beter in staat acht om persoonlijke overwinningen te boeken. Ik verstop mezelf niet langer, ik schaar me bij de levenden, laat mezelf zien. Ik durf het leven en zijn obstakels als een avontuur te behandelen.