Ik ben een jongen van 24 jaar en heb net een relatie van vier jaar achter de rug. Ik ontmoette M. begin 2004. Zij was een meisje dat een moeilijke jeugd had gekend, armoede en niet netjes was op haar zelf. Zij werkte als schoonmaker in een zorginstelling en was bezig met een opleiding in de zorg.

Alles was verschrikkelijk leuk. Ik stak haar in het nieuw, verwende haar op alle mogelijke manieren. We zijn een aantal keren leuk op vakantie geweest en M. veranderde langzamerhand van een wat vollere meid in een echt stuk. Op een gegeven moment was ze alleen met haar zelf bezig en nooit meer met ons.

In 2008 sloot ik mijn studie af en heb ik gewerkt tot oktober 2008, toen ging mijn baan op de schop. Ik heb toen nog een maand op uitzendbasis gewerkt maar daar hield het toen mee op. Ik ben sindsdien druk bezig geweest met het zoeken naar een baan. Ondertussen was mijn ex-vriendin gestopt met haar opleiding en begon te werken in een winkel. Een keuze die ik nooit begrepen heb, maar zij en haar moeder stonden er helemaal achter.

Maar goed, vanaf januari dit jaar zat ik dus thuis (we woonden al drie jaar samen). Ik zag aan haar dat zij zich hieraan irriteerde, als zij thuis kwam zat ik weer achter de computer. Maar qua financieën was er niets om druk over te maken, want ik had genoeg spaarcentjes.

In maart had ik een aantal goedlopende sollicitatiegesprekken en ik zou in april eindelijk gaan beginnen met een nieuwe baan! Ik helemaal blij en bij haar zag ik niets vrolijks. Ze vroeg ook nooit hoe de sollicitaties verliepen en dit vond ik toch wel heel erg. Ik voelde me erg slecht dat ik maar thuis zat, terwijl zij aan het werk was en voelde me echt een huisman. Zij versterkte dat gevoel soms nog een beetje door alles af te kraken wat ik gedaan had. Al goed, het werd dus allemaal een beetje minder maar ik was nog echt stapel op haar.

Omdat ik door had dat het allemaal wat minder werd, heb ik haar enorm verwend toen we vier jaar verkering hadden. Ik heb een goed gesprek met haar gehad en haar verteld dat ik me een beetje nutteloos voelde maar echt me best voor haar zal blijven doen omdat ik gigantisch gek op haar was en echt samen oud wilde worden met haar. Allemaal leuk en aardig, ze begreep het. Maar wilde wel wat meer gaan genieten van het leven en vroeg of ik het erg zou vinden als zij wat vaker zou gaan stappen met vriendinnen. Ik heb gezegd dat ik het niet erg vond maar het ook leuk zou vinden als we wat meer samen gingen doen. Nou zo gezegd, zo gedaan.

Net voor ik ga beginnen met me nieuwe werk, pakt ze haar spullen en verdwijnt, na een discussie over niets. Haar moeder scheen me nooit gemogen te hebben en zij wilde niet meer verder met mij. Twee dagen later zat ze bij een andere jongen. Dat doet me heel veel pijn. Alhoewel zij niet meer het meisje was, waar ik ooit verliefd op was geworden vond ik de tijd samen toch heel fijn en speciaal. En dit had ik nooit maar dan ook nooit achter haar gezocht.

Ik voel me er nog steeds verschrikkelijk over en kan mezelf ook nog niet optimaal inzetten bij mijn nieuwe baan. Ik heb wel veel aan een tweetal vrienden die echt steeds bij me zitten en het ook heel gezellig maken. Ik doe dan ook heel gezellig en normaal en zeg dat het allemaal wel goed met me gaat, maar dat is helemaal niet waar. Ik wil voorlopig nog niet aan een ander denken en wil voorlopig alleen eigenlijk maar rust in mijn hoofd. Alhoewel ik in mijn hoofd weet dat ik haar nooit meer terug wil, zou mijn hart zeggen "Kom maar terug, dan heb ik zelf weer rust". Ik weet niet wat ik met dit gevoel moet en vind ook dat ik respectloos behandeld ben door haar, terwijl ik altijd zo goed voor haar ben geweest, misschien té goed.

Nu zit ik met het handen in het haar en weet even niet hoe ik verder moet. Ik wil wel leuke dingen doen maar ik vertrouw bijna niemand meer, heb het gevoel dat iedereen me uitlacht (daar heb je die jongen, van wie ze vriendin er vandoor ging met een ander, zonder dat ie het door had).

Mijn oude meisje was veranderd in een kapsoneskut die alleen maar met haarzelf bezig was. En als ik zo de verhalen mag geloven schijnt ze geen moment meer aan me gedacht te hebben. Ik weet niet precies waarom ik dit allemaal hier neer schrijf, maar dacht dat het misschien wel als een soort opluchting zou komen. In ieder geval bedankt voor het lezen!