Ik ben hier al eerder geweest, heb veel gelezen. 2 maanden geleden ongeveer, vertelde me vriend of ex (weet niet hoe het nu zit) dat hij veel aan zn hoofd had en dat rust wilde. We zijn nog samen op vakantie daarvoor geweest, ik leerde bijna iedereen van zijn familie kennen, na 2 jaar. Die wonen daar, terug van vakantie deed hij vaag, afstandelijk, gooide zn tel uit, begreep er niets van. Voor we op vakantie gingen, ging het al niet zo goed tussen ons, betrapte hem op smsjes, msn(teste hem ook uit onder valse naam) zo veel dingen, maar hij bleef me overtuigen dat ik de enigste ben in zijn leven. Heb veel voor hem gedaan, veel voor hem over gehad, ben verhuist voor hem, woonde 6 maanden bij hem thuis, deed echt alles in huis,vriendinnen opgegeven,die mocht hij niet, contacten verbroken, ging niet meer uit, leefde eigelijk voor hem, was daar tevreden mee, dacht ik de ware had...ik heb al een hoop meegemaakt voordat ik hem leerde kennen en met hem. Lichaamlijk geweld kwam in me vorige relatie voor en bij hem ook.

ondanks dat hij ruimte wou en rust wou, belde hij me op en smsten we elkaar, hij smste mij hoeveel hij van me hield, dat hij me nooit zou laten vallen, dat ik zijn meisje was, dat het wel goed zou komen...dit heb ik in de afgelopen jaar vaker gehoord..ik weet het ik doe het allemaal zelf, ik blijf in iets hopen wat er al lang niet meer is. Maar die hoop geeft hij me ook elke keer en ik ben zo zwak om daar in te trappen, na ja..deze twee weken gingen goed tot gisteren..zijn tel is hij kwijt geraakt..en vroeg aan mij of ik zij nieuwe simkaart wilde ophalen in de stad want hij had geen tijd om dat te doen, sim kaart met dezelfde nr kon hij krijgen. Ik ben die simkaart gaan ophalen..ik kon het niet laten om zijn simkaart in me tel te stoppen, wilde wel weten wie hem allemaal belt en wat voor smsjes er in die paar dagen dat zijn tel uit stond binnen kwamen. Dit was me kans, want zijn tel en comp zijn heilig, mag er absoluut niet in de buurt komen Dat was volgens hem zijn prive. En ja hoor..omdat hij zijn tel kwijt was geraakt en tel stond een paar dagen uit, kreeg hij behoorlijk wat smsjes binnen..vooral van een meisje.."schat, kom je vandaag naar me toe, ik mis je..love you" enz. ik zag zwart voor me ogen, hoe kon hij mij dit aan doen, mij overtuigen dat ik de enigste in zijn leven was, dat hij andere dingen aan zn hoofd had en dat hij rust wilde,hij zweerde op zijn moeders graf, op alles wat hij lief had dat er geen ander was. Hij kwam zo overtuigend over, dat hij helemaal geen behoefte had om nog iemand anders te leren kennen. Ik vroeg hem dit zo vaak, zeg me het als je iemand anders hebt, dan kan ik het begrijpen..maar nee zoals ik al zei hij zwor op alles. maar goed nadat ik die smsje had gelezen, zag ik zwart voor me ogen, schoot in tranen en zocht gauw een cafe'tje op waar ik rustig kon zitten, trilde helemaal..ik moest dat meisje bellen, kon het niet laten, wilde wel het 1 en ander weten. Ik belde haar op, vroeg aan haar wie ze was..maar zij vond dat ik maar moest zeggen wie ik was, vertelde dus me naam en vertelde haar ook dat ik de vriendin van (.....) ben/was. Haar antwoord was.."dacht het dus niet, (....) is mijn vriend en jij bent zijn ex die hem lastig valt, het is over tussen jullie en ik ga al maanden met hem" ik sloeg dicht van verbazing, dat kan niet zei ik, dat is onmogelijk dacht ik...ze wist van me af, ze heeft mijn smsjes gelezen, ze wist een aantal dingen over mij..waarom doet hij me dit aan. IK weet niet wat hij haar allemaal heeft verteld, maar het kwam op neer dat ik niet meer bestond. Ik vertelde haar dat dit niet waar is en dat ik haar ook nergens de schuld van geef, ze schrok van me reactie, toen ik vertelde dat hij gisteren nog bij me sliep, dat hij me de afgelopen weken lieve smsjes stuurt, dat ik de enigste in zn leven ben/was..ze liet me niet uitpraten en hing op. Vervolgens stak ik de ene peuk na de andere, gelukkig was dit cafe tje leeg en kon ik in een hoekje zitten zonder dat iemand me echt ziet...ik belde hem op, zei dat ik zijn sim op had gehaald..maar hij hoorde aan me stem dat er iets niet klopte, hij wilde me meteen zien...ik vroeg hem of het later kon.."nee" hij wilde me nu zien en me gelijk ophalen waar ik ook was. Vervolgens kwam hij me dus halen, rode ogen van tranen, trillende handen vertelde ik hem het verhaal...hij werd ongelooflijk boos, waarom ik zijn smsjes had gelezen, hij vertrouwde mij..wat voor ziek mens ik was enz. Ik kon me ogen en oren niet geloven, kreeg geen woord uit me mond, tranen bleven over me wangen lopen. Hij reed naar een wat rustiger plek, hij vertelde me dat hij niets met haar had, dat ze ons uit elkaar probeert te halen, maar dat ik het nu voorgoed verpest had en dat ik een relatie met hem wel kan vergeten. Kreeg het benauwd, ik vroeg hem haar te bellen waar ik bij zat, als het echt allemaal zo is, bel haar op en praat met haar, als je niets te verbergen hebt, waarom wordt je zo boos. bewijs dan dat je niets met haar hebt. Nee daar had hij geen zin in, hij wilde met geen van beide nog wat te maken hebben. Het werd even stil, ik bleef huilen, voelde me machte loos, bang, verdrietig en vernederd. hij pakte me hand en trok mij naar zich toe, hij wilde me trooste, maar duwde hem van me af, "schat, je moet me geloven, ik heb niks met haar, ik weet ik heb je veel aangedaan, ik doe je veel pijn, ik ga nu echt voor jou" nu wist ik het helemaal niet meer, de ene minuut, wil je niets van en de andere minuut ga je voor mij? Na bijna een uur in de auto te hebben gezeten, zette hij me thuis af en hij zei "ik moet nu weg, ik kom over een paar uur terug, dan praten we het goed uit en dit keer echt goed" Hij vertelde me nog dat hij me echt van me hield, ik keek hem aan met ogen vol tranen en uigelopen mascara en ben zo snel mogelijk me huis binnen gegaan.

Daar zat ik dan begin bij terug af...heb uren lopen huilen, boos op me zelf dat ik er weer in getrapt was, dat ik hem geloofde. Voelde me klein. Toen ik rustig was belde ik hem op, nu kan ik met hem normaal praten en dingen wat op me hart ligt tegen hem zeggen..maar zijn tel stond uit, tot nu staat zijn tel nog steeds uit. Hij heeft me niet gebeld en is ook niet langs geweest.
Ik heb de hele nacht niet geslapen, lig op me bed, dikke ogen van tranen, alsof ik echt aan het rouwen ben om iemand die voor mij dood is. Ben de deur niet uit geweest...hoe kan hij me dit aan doen en waarom ik? wat heb ik hem misdaan? Ikheb me zelf helemaal aan hem overgegeven, me hart en ziel. Heb me zelf altijd weg gecijferd om hem gelukkig te maken. Waarom houdt hij me zo aan het lijntje..? Ik ben geen lelijke meid, heb me huis, me werk, me familie...waarom doe ik mezelf dit aan en ben ik niet sterk genoeg om door te gaan? Kan iemand me hier begrijpen?? x