Mijn verhaal is er een zoals er de afgelopen 50 jaar (waarschijnlijk) miljoenen zijn geweest.

Ik ben (bijna was..) getrouwd met een lieve vrouw en heb samen met haar 2 kindjes, 4 en 6 jaar.
Doordat mijn bedrijf bijna failliet was gegaan en we zelf er bijna voor 2 ton eraan waren had onze relatie al een deuk in het begin van dit jaar.
Gelukkig kon ik het bedrijf laten overnemen met alle schulden zodat ik daar vanaf was. Het vertrouwen van mijn vrouw in mij was blijkbaar erg beschadigd omdat zij dacht dat ik haar voorgelogen had...
De waarheid was echter dat mijn ex-compagnon, die verantwoordelijk was voor financien, mij niet juist had geinformeerd over de beroerde financiele toestand...
Maar goed, ik heb mn verantwoordelijkheid genomen en gezegd dat het mijn fout was, ook omdat ik niet genoeg controle had gedaan.
Gevolg was dat het afgelopen half jaar weinig affectie was tussen mijn vrouw en mij en dat lichamelijk contact ook zeer spaarzaam was.

Nu heb ik een vrouw die in de buurt woonde in mei ontmoet en daar heb ik een paar keer mee gesproken. Haar relatie met haar man was verre van ideaal, hij mishandelde haar en ik was een luisterend oor.
Na de 4e keer, in juli, ging het mis. We begonnen te zoenen en vanaf toen hadden we een afaire. Gek genoeg hadden we geen sex, de wens was er wel maar zij kon niet omdat zij geblesseerd was...als jullie begrijpen wat ik bedoel...
Na 2 maanden elkaar een paar keer te hebben gezien en 2 x uit geweest ( ja ik loog daarover tegenover mijn vrouw) heb ik tegen haar gezegd dat ik er mee ging stoppen omdat ik voor mijn gezin koos. Ik wilde 14 jaar en 8 jaar huwelijk niet langer op het spel zetten. Ook heb ik tegen haar gezegd dat ze niet voor mij moest scheiden, dat moest ze voor haarzelf doen...Ik wilde in ieder geval niet verder.

Helaas, ook al was het de 1e keer, het kwam natuurlijk uit. Een oud smsje van mij en een foto van mij in haar telefoon werd mij fataal. Haar man ging, volledig terecht, uit mijn dak tegen mij en heeft het tegen mijn vrouw verteld voordat ik het die dag kon vertellen. Ik heb mijn vrouw de hele middag proberen te bellen maar deze was continue niet bereikbaar.
Toen ze thuis kwam was het natuurlijk verschrikkelijk en in 1e instantie moest ik weg maar toen de kinderen begonnen te huilen dat papa niet weg mocht gaan zei ze dat ik thuis mocht blijven slapen maar wel apart.
Na een paar dagen niet praten en alleen maar schelden, niet trouwens waar de kinderen bij waren, deelde ze mij mee dat ze van me wilde scheiden en of ik het huis wilde verlaten.
Ik heb dat toen gedaan voordat mijn kinderen thuis kwamen want ik wilde ze niet nog een keer overstuur zien, de 1e keer brak mijn hart al.
Met tranen in mijn ogen ben ik weggegaan en heb ik een paar dagen bij een vriend van mij geslapen. Daarna kon dat niet meer omdat de kinderen van hem (ja ook hij is een parttime vader) bij hem kwamen en toen ben ik naar een caravan gegaan, 100 km van mn woonplaats.

Eerst wilde mijn vrouw via mediation scheiden maar afgelopen donderdag belde ze op dat ze een advocaat in handen genomen had....daar begreep ik helemaal niets van want ik had geen rare dingen gedaan op financieel gebied, zij wel. Ze had 5000 Euro opgenomen van het belastinggeld wat ik had terug gekregen...ik zou het terug krijgen als bleek dat ik daar recht op had...zal uit boosheid voortkomen neem ik aan.
Zij is bang dat ze ook opdraait voor de schulden van mn bedrijf, die grotendeels verdwenen zijn maar nog wel aanwezig.
Wat mij betreft hoeft ze daar absoluut niet bang voor te zijn want ik zou haar daar nooit mee opzadelen.

Mijn vrouw wil tot nu toe de scheiding doorzetten maar ik accepteeer dat eigenlijk niet. Ik hou onnoemelijk veel van mijn vrouw en dat is ook de reden dat ik de andere relatie had stop gezet...Ja ik weet het, had ik het ook maar gelijk moeten opbiechten.
Maar 2 maanden (zonder sex) staan niet in verhouding met 14 jaar...Ik heb absoluut een hele stomme fout gemaakt en realiseer me dat ik mijn vrouw heel veel pijn, verdriet en woede heb veroorzaakt. Haar gevoel voor eigenwaarde en respect zal enorm gedaald zijn en dat is mijn schuld. Ik voel me echt een klootzak en wou dat ik het nooit had gedaan. Ik doe is een keer wat en het is gelijk helemaal uit de hand gelopen.
Ik voel me echt zo ontzettend triest en verdrietig. Wat ben ik dom geweest. Zo cliche dit, ik val voor iemand die me aandacht geeft, ik stop er zelf mee omdat ik niet verder wil en het komt toch uit.....

Ik heb haar een email geschreven waarin ik haar om vergeving vraag (op termijn, een maand, half jaar of jaar) en waarin ik mijn onnoemelijke spijt betuig..Ook heb ik haar dit telefonisch laten weten maar uiteraard is wat ik zeg tegen dovemansoren. Zij is, volledig terecht, heel boos en praat niet met me.

De kinderen zijn dit weekend voor het eerst bij me geweest en zeggen tegen mij dat ze niet willen dat ik wegga. Ze begrijpen het ook niet....Boosheid kan toch overgaan papa....

Ik ben ten einde raad, ik wil zo graag mijn huwelijk redden maar kan helemaal niets doen momenteel...Pragmatisch gezien moet ik ook een advocaat regelen maar ik wil niet scheiden! Ik wil vechten voor mijn vrouw, mijn gezin en alles wat we hebben...Dit heb ik ook aan mijn vrouw geschreven. Ook stuur ik haar smsjes waar ze tot nu toe niet op reageert...maar ik weet zeker dat ze ze wel leest.
Ook ga ik naar een psych om te praten over waarom ik dit heb gedaan ( de reden weet ik waarschijnlijk toch wel maar een spiegel voorhouden kan nooit kwaad) Ook wil ik met mijn vrouw in relatietherapie om onze relatie te redden.

Ik vraag niet om oplossingen, ik hoop dat mensen mijn verhaal lezen en misschien een klankbord kunnen zijn. Ik ben een ongelofelijke eikel geweest en daar ik heb ik nu superveel spijt en verdriet van...
Misschien dat mensen nog wat tips kunnen geven of me uit willen schelden...ook goed en begrijpelijk.

Een ding is zeker, ik wil alles doen om mijn vrouw en gezin terug te krijgen.

Grtz

Rob