Al een paar dagen loop ik de hele boel weer te overdenken. Ik merk dat het erger wordt. Nu eens niet meer het zogenaamde missen en het gevoel van alleen zijn maar nu ben ik heel sterk bezig met de periode voor we uit elkaar gingen. De laatste vakantie's samen, de verjaardagen, oud en nieuw en noem maar op. Alles wordt door mij haarfijn geanaliseerd.
Wat is dit nu weer voor fase... ik ben er heel verdrietig van.. moet ook weer steeds huilen, maar nu niet om hem maar om hoe ik er zelf in steek. Al sinds vorig jaar April loop ik achter de feiten aan. Eerst een Burn-out ( dacht ik) weken lang bij de deur... voorzichtig weer gaan werken... Toen kreeg ik jeuk... onverklaarbare jeuk over mijn hele lijf.
In Oktober vorig jaar kwam ik op het ziekenhuis terecht met zulke ernstige hartstoornissen dat ik onder controle kwam.... In Maart van dit jaar had ik een bril nodig, want ik begon slechter te zien. Ach geen probleem, ik werd een jaartje ouder.
En nu, nu zijn we dan 3 maand uit elkaar en jullie voelen het natuurlijk al aankomen... Geen hartkloppingen meer, geen jeuk, helemaal niks... Zelfs die achterlijke bril heb ik niet meer op gehad.
Wat heb ik mezelf aan gedaan het afgelopen jaar... wat heeft hij me leeggezogen... tot ik niet meer kon. En ik de sterke persoonlijkheid die ik altijd was, is niet meer!!

En daar loop ik nu al dagen over te denken, wat baal ik van mezelf, waarom heb ik het allemaal zo lang nog geprobeerd... waarom liep ik steeds maar weer aan een dood paard te trekken!!
Ik ben boos... heel erg boos op mezelf..
En hoe moet ik hier nu weer mee omgaan, ik wil niet steeds lopen grienen, bah, bah, bah.... Kom op zeg!!!
De zomer loopt op z'n eind en ik heb er nog maar zo weinig van gezien... Waar is de glans... die ik zoooo ontzettend nodig ben!!
En nog erger... waarom kan ik niet ophouden van hem te houden...