Ongeveer 6 maanden geleden heeft mijn ex na 11 jaar onze relatie verbroken. Hij vertelde me dat er geen gevoel meer is. Het is over, en hij wilt ermee stoppen. Het huis verkopen en alleen verder. Rust. Wij zijn sinds ons 15e bij elkaar en sinds 3 jaar ouders van een fantastische zoon. Hij vindt dat ik sinds de geboorte van onze zoon verandert ben, en dat hij op de tweede plaats kwam te staan. Ook dat de intimiteit minder is en ik nooit iets samen wilde doen, de sleur. Hij ging denken voor mij, zonder dit te bespreken. We hebben het nog 1 week geprobeerd, maar dit benauwde hem. Hij woont nu bij zijn ouders tot ik een huurwoning heb en ons huis verkocht is. Nog steeds heb ik het er heel moeilijk mee. De eerste 2 maanden gaf ik me zelf de schuld maar door therapie zag ik in dat het aan hem ligt, hij wil niet meer. Heb hem de eerste tijd heel veel gebeld, en gemaild. Ik kon hem niet loslaten, wilde er nog voor vechten. In de derde maand nam ik afstand en kwam hij juist naar mij toe. Heb hem toen uitgelegd dat hij mij geen hoop moet geven, en sindsdien komt hij soms nog langs. Hij zegt dat hij voor z'n zoon komt maar staat vooral met mij te praten. Hoe het gaat en of ik nog wat heb meegemaakt. Heb vele gesprekken met hem gehad en de conclusie is dat hij me soms mist, van me houd, aantrekkelijk vindt maar dat het gevoel weg is. Hij zegt als het gevoel d'r is dan mis ik je toch heel erg en dat is niet zo. Ik moet van hem verder met me leven en geen hoop hebben. Hij weet het allemaal niet meer. Afgelopen zaterdag kwam hij mijn zoon ophalen, blijft 1.5 uur en gaat dan weg. Bij elk afscheid geeft hij me nog een paar zoenen. Sinds dat we uitelkaar zijn hebben we elkaar minstens 1/2 per week gezien of gesproken. Hij zegt vanwege onze zoon, maar onze gesprekken gaan ook over werk/prive. Ik heb heel erg het gevoel dat hij mij niet helemaal los kan laten?