Het begon zo mooi. We zagen elkaar eens in de zoveel tijd zonder dat er een spanning in de lucht hing. In jannuari voor het eerst in jaren weer afgesproken en er was een klik. Ben blijven slapen en het bleef niet bij die ene keer. Vanaf die eerst keer smsen we elke dag meerdere keren en bellen af en toe. Voor ik het wist was ik stapelverliefd en had echt het gevoel dat het wederzijds was. We hebben het echt heel leuk samen en het voelde alsof het een richting uitging. Hij is zo lief, hoe we met elkaar omgaan voelt heel goed en we praten over dingen die je normaalgesproken niet zo snel met iemand deelt.
Deze week maar op de man af gevraagd voordat ik het voor de zoveelste keer het bed met hem zou delen...
En hij zei keihard in mijn gezicht dat "hij het leuk vindt samen, hij echt van mijn gezelschap geniet maar dat hij niks voelt. Ook niet het gevoel heeft dat het ooit wat zal worden omdat we teveel verschillen. En oh ja, hij had ook al met iemand anders gezoend. Maar ik ben de enige met wie hij naar bed gaat. Als mijn gevoelens me in de weg gaan staan dan moet ik het zeggen want dan is het maar beter dat we ermee stoppen." Ik voel me bedrogen. Wat moet ik nou met al die gevoelens? Het kan toch niet zo zijn dat we al meer dan 2,5 maand met elkaar naar bed gaan en zoveel delen en dat dit alleen leuk scharrelen is? Ik heb het gevoel dat hij niet eerlijk is in wat hij tegen me heeft gezegd. Enerzijds zegt hij dat hij geen zin heeft in een relatie en aan de andere kant zegt hij dat hij wel weer zin heeft om verliefd te worden.
Ik heb gejankt, ben boos geweest en nu heeft dat plaats gemaakt voor ongeloof. Ik weet het even niet meer. Moet ik mijn gevoel proberen afsluiten, hier nog een tijdje mee door gaan en proberen genieten van al het leuks? Of moet ik er gewoon meer stoppen? Het heeft echt een tijdje geduurt voordat ik weer me durfde open te stellen na een lange relatie van een paar jaar waar meneer 2 maanden nadat het uit was al ging samenwonen met een ander en 8 maanden later getrouwd was. En nu dit...