Ik kwam deze site tegen toen ik opzocht hoe het zit met het missen van een ex.
Mijn verhaal:
Ik ben in 2001 op stage geweest in Cyprus en kwam daar iemand tegen waar ik totaal van onder de indruk was. Een geweldige lieve man. Iemand die mij zag staan en een vreselijke kanjer. Ik heb hem in de maanden dat ik daar was beter leren kennen en wist dat ik voor hem zou gaan. Ik moest nog afstuderen en ging terug, met veel verdriet naar Nederland. Na een aantal weken kwam hij als verrassing een week naar mij toe. Helemaal geweldig natuurlijk en ontzettend spannend een buitenlande man. Na 3 maanden besloten we om te gaan samenwonen. De eerste paar maanden waren vreselijk zwaar. Cyprus was niet in de EU en hij moest elke 3 maanden weer terug voor een een week. Ook ontstonden er problemen tussen ons. Het is geen persoon om de hele dag thuis te zitten en kon toen niet werken. Ook de taal was natuurlijk een groot probleem. Ik leerde hem toen op een hele andere manier kennen. Hij ging op een avond uit en belde me midden in de nacht, stomdronken. Maar dat had ik niet in de gaten. Mijn fiets was helemaal kapot en hij was er bij een club uitgezet. Ik ben nog voor hem opgekomen, maar zetten alleen mezelf voor schut. Bij thuiskomst is hij naar bed gegaan en de volgende ochtend hadden we vreselijke ruzie, zo erg dat ik wegremde en me in de wc opsloot. Hij werd woedend en heeft een enorm gat in de deur geslagen. Dit was eigenlijk het eerste teken dat ik had moeten zien. Ik vergaf hem en gaf de schuld aan heimwee, niet kunnen werken en van alles meer. Uiteindelijk zijn we toch voor een verblijfsvergunning gegaan en toen ging het goed. Hij vond werk, ookal niet wat hij leuk vond, maar langzaam ging het prima. We kochten een huis en hadden een leuke hond. Toen leerde hij iemand kennen wie hem meenam naar een Casino. Dit was het begin van jaren ellende. Ik was met een gokverslaafde. In het begin viel het mee en hij gaf aan dat het gewoon tijdverdrijf was, niks bijzonders. We zijn nog getrouwd, in Cyprus, helemaal sprookjesachtig. Dit doet je dan ook de problemen vergeten die er steeds meer ontstonden. Ik hield namelijk vereselijk veel van hem en zag overal wel weer het goede van in. Dan dacht ik weer, ach het komt wel goed, zo erg is het niet, het is maar een klein bedrag. Ik deed alles om het hem naar de zin te maken. Dat hij tevreden was en gelukkig. Hij was immers voor mij naar Nederland gekomen. Ondertussen waren we een schildersbedrijf begonnen en dat liep geweldig goed. Maar hij was nog niet tevreden. Niks was goed, het geld was te weinig, gaf heel veel uit in casino´s, dreigde mij met meer geld te geven anders zou hij de hele rekening leegpinnen. En hij begon met mij uit te schelden. Ik was dom, saai, vies, controleerde hem teveel, noem maar op. Ging veel uit en bleef dan uren weg. En zo dom als ik ben, vond alles wel goed. Ik heb hem altijd de hand boven het hoofd gehouden, want de liefde was sterker.
Na 2 jaar een geweldige omzet gedraaid te hebben en een leven wat steeds beter werd, ook rustiger, besloot hij dat het niet goed was in nederland. Teveel stress, teveel rekeningen en het paradijs was in Cyprus. Dus alles verkocht, alles geregeld en we gingen. Nou ja, hij eerst en 8 maanden later kwam ik. Hij had werk gevonden en moest dus 8 maanden eerder gaan. Ik was alleen en heb alles alleen geregeld. En ook dat vind ik goed.
Ik had heel veel verdriet bij het weggaan, heb een goede band met mijn moeder, ik vond het niks. Hij had daar een appartement en een auto geregeld. Ik ben de eerste 3 weken vreselijk druk geweest met schoonmaken om mijn verdriet en gemis te vergeten, aan de kant te zetten. Dat lukte aardig. Mij ouders kwamen bijna om de twee maanden en daar keek ik naar uit. In november was ik zwanger en dolgelukkig. Het warme weer, de omgeving, het relaxte leven, dat zag ik wel zitten. Wat ik niet wist, was dat mijn man ondertussen een torenhoge gokschuld aan het opbouwen was. De ene visakaart na de andere kwamen bij zijn ouders en werden in een dag leeggehaald. Ik, stom konijn, had niks in de gaten. Toen ik voor babyspullen naar Nederland zou gaan, moest hij het wel opbiechten. Ik had een flink bedrag gespaard en zou van alles kunnen kopen wat ik leuk vond. Op de dag dat ik vertrok vertelde hij me dat de rekening leeg was. Hij had het vergokt. Inmiddels had hij weer wat geld teruggewonnen en dat kon ik meekrijgen. Had enorm veel verdriet en voelde me zo in de steek gelaten, maar nog zag ik een oplossing, een gevoel dat het wel goed kwam. Ik was hoogzwanger en draaide voor alles alleen op, de boodschappen, het huis alles. Hij bleef nachten weg en liet niks horen. Wanneer ik belde waar hij bleef, dan hoorde ik het al. Hij zat er weer. En omdat ik belde, gaf hij nog meer uit en dat alles was mijn schuld. Het was allemaal mijn schuld dat hij rustig in 1 nacht 1500 euro uitgaf. Ik belde, ik was vervelend, ik zeurde. Dit heeft me zoveel pijn gedaan dat ik op het laatst gewoon niet meer durfde te bellen. Na anderhalf jaar zijn we weer weggegaan. Mede vanwege schulden die niet meer betaald konden worden. Ik hield het niet meer uit, zoveel gemis, zoveel verdriet. Met de komst van onze dochter dacht ik echt dat hij zou veranderen, maar helaas. Dit zei hij ook vaak, huilend bij mij zitten, helemaal ontredderd. En ik geloofde hem. Wer zijn teruggegaan en hebben 7 maanden bij mijn ouders in gewoond. Ondertussne kreeg hij werk en voelde zich weer helemaal de man. Wat ik niet wist, was dat hij weer uren in de casinos verbleef. Hij werkte als vertegenwoordiger, dus kon overal zo´n ding opzoeken. Het kleinde beetje wat ik weer had gespaard was op. Weer dezelfde ellende. Zelfs de eerste maand huur van onze woning kon ik niet betalen. Zoveel drama en nog bleef ik bij hem.
Vorig jaar ben ik van werk gewisseld en ontmoette een geweldige collega. Iemand wie met de beide benen op de grond staat en waar ik langzaamaan mijn verhaal kwijt kon. Ik had nooit gedacht iemand anders te ontmoeten waar ik mezelf bij kan zijn. Ik heb jaren op mijn tenen moeten lopen, oppassen met wat ik zeg, heb klappen gehad, ben geknepen, uitgescholden. En nu...rust.
Deze man zieet mij zoals ik ben, accepteert mij zoals ik ben en vind me leuk zoals ik ben. Ik hoef me niet voor te doen als een ander. Heb ik verdriet, dan delen we dat en hoef ik neit ergens anders te zitten, uit het zicht.
Ik voelde me geweldig. In februari van dit jaar ben ik meerdere malen uit mijn huis gezet, met dochter en hond, omdat ik walgde van de intimiteit. Ik kon het niet meer. Dan moest ik maar gaan. Hij wilde dan niet dat ik in huis was.
Ik ben weer bij mijn ouders gaan wonen en lag op een matrasje op zolder, maar maakte niks uit.
In 6 weken tijd heeft hij zijn dochter 3 keer gezien. Eten mocht ze niet bij hem en toen ze een keer de naam van die ander noemde, moest haar na een half uur weer ophalen. Terwijl ze graag bij hem was. Hij heeft sinds haar geboorte weinig geholpen, weinig met haar gedaan en toch was ze graag bij hem. Er waren dagen dat ze hem vroeg mee te gaan zwemmen, maar omdat ik hem wakker had gemaakt, ging hij niet. Kwam de hele dag niet uit bed en liet ons zitten. Ben toen steeds meer met mn ouders gaan doen.
Nu is hij sinds mei vertrokken naar Cyprus. Kon niet alleen zijn en had verdriet, erger dan ik ooit gehad had, zei hij. Sindsdien heeft hij zijn dochter 4 keer gesproken en nog niet 1 keer willen zien op de webcam. Gaat uit, ligt op het strand, heeft 3000 euro opgemaakt aan zichzelf en zegt graag terug te willen komen. Hij is verandert, hij is wakker geworden en ziet in wat hij anders moet doen. Hij wil graag dat ik met iemand praat, want ik ben niet gewoon. Ik geef een man op die van mij houdt en hij alleen houdt van mij. Die collega is nog in beeld. Hij is zo begripvol, zo´n steun. En mijn dochter wil hem graag als papa zien. Soms doet ze uitspraken die me erg veel verdriet doen, dat ze haar papa kwijt is en nu een andere heeft.
Deze man is eigenlijk de man waar je naar zoekt, die je nooit meer moet laten gaan. Maar ssinds een paar wekene heb ik verdriet. Ik mis mijn ex. Althans dat denk ik. IK mis het vertouwde, terwijl ik heel weinig had. Ik wil zo graag geloven dat hij verandert is, dat hij er voor wil gaan en mij met respect behandelt. Hoe kan het nu toch dat ik zo denk, me zo voel. Hij heeft me tenslotte laten zitten met kosten gebasseerd op 2 salarissen, die ik nu met 1 moet voldoen. Want financieel helpen, dat doet hij niet.
Over en week of 2 dan heeft hij wel geld. We hadden goede afspraken daarover gemaakt en heeft mij beloofd die te voldoen. Ik kan al nachten niet slapen vanwege die zorgen. En kan ze niet met hem delen. De enige oplossing is dat hij dan terugkomt, zegt hij, en dan is alles weer goed.
De ene dag wil ik dat het liefst en de andere dag dan weet ik beter en dan wil ik die ander niet laten gaan. Ik heb nu eindelijk een kans op een gewoon leven, zonder zorgen, zonder stress, het geluk ligt er voor me.
Maaar waarom verlang ik dan naar het oude, naar hem, naar het spannende. Ontneem ik mijn dochter haar vader, en dan alleen het begrip, want veel deed hij niet. Is dit mijn schuld?Heb ik hem die leuke nieuwe baan ontnomen?
Ik word gek van mezelf en weet niet meer wat te doen. Ik dacht misschien helpt het om het van me af te schrijven, en in te zien wat er nu weer gebeurt. Misschien ben ik wel te loyaal, te blind van vertrouwen, was ik maar wat sterker en duidelijke besluiten durf te nemen.
Een heel verhaal!!