Gisteren al 2 weken geen teken van ex maar ik had onthouden dat hij voor controle een maand na zijn hartoperatie naar het ziekenhuis moest. Ik kon me niet meer beheersen en stuurde een berichtje met de vraag of hij me op de hoogte zou brengen van het resultaat van de controle. Tot mijn grote verbazing kreeg ik meteen antwoord: oké, zal het je laten weten. 3 uur later: een berichtje: alles oké, volgende maand nieuwe controle. Ik stuurde een berichtje terug: fijn voor je, zie ik je ooit een keertje terug? Meteen antwoord: wanneer? En zo ging het enkele berichten door tot hij zij dat hij tegen 13.00u bij mij kon zijn. Ikzelf moest om 15.00u op het werk zijn, dus lang zou het niet duren. Ik had me voorgenomen heel vriendelijk te blijven en me sterk te houden. (Voor wie niet mee is: mijn ex verliet me kort na zijn operatie om weer bij zijn vriendin te gaan waar hij 5 weken daarvoor weg was gegaan. Wij waren een jaar uit elkaar geweest en had ondertussen iemand leren kennen waar hij was gaan bijwonen). Ik barstte meteen in tranen uit toen ik hem zag en zei hem dat hij mij zoveel pijn had gedaan, dat ik zoveel verdriet had, ik dacht ik gooi het er meteen uit. Hij is weggegaan toen ik niet thuis was en zag of hoorde hem daarna niet meer, ik had er met hem nog niet kunnen over praten. Hij zei dat ik al een hele tijd boos op hem was en hij zich niet meer welkom voelde. Ik zei hem dat ik inderdaad boos was op hem maar hem wel graag was blijven zien maar hij zomaar wegging en mij met een enorme leegte en veel vragen achterliet. Van het een kwam het ander, we hadden sex en praatten nog een tijdje door. Toen ik vroeg, wat nu, wanneer zie ik je nog eens antwoordde hij, ik kom deze week nog wel eens langs en zal dat nog dikwijls doen voor een babbel. Ik weet dat hij nog bij haar is. Toen ik hem zei dat ik wist dat hij daar onmiddellijk ingetrokken was toen hij hier wegging zei hij wel dan moet je maar eens komen kijken waar ik nu alle dagen slaap, hij bedoelde in zijn eigen huis. Maar ik weet gewoon dat dit niet waar is, heb zelfs geen zin om dat te controleren.
En wat nu, ik ben al blij dat we op z'n minst terug praten maar verwacht niet te veel. Soms denk ik hij profiteert gewoon van mij, maar ik ben blij met zijn aandacht en aanwezigheid want ik zie hem wel nog graag. Dat ik hem 2 weken totaal niet hoorde maakte mij depressief. Ik verwacht niets en denk soms dat ik beter niet weet hoe het in elkaar zit en gewoon blij moet zijn met de momenten dat ik hem zie. En dan probeer om stilletjes meer en meer afstand van hem te nemen. Maar zoals het voor de ontmoeting was, het plotse afscheid, ging het echt niet goed met mij, bleef er ook van mij niets meer over, waren het lange, donkere, lege dagen. Nu weet ik dat het op deze manier ook nooit meer goed komt maar geef ik mezelf de tijd om er stilletjes mee te stoppen. Gaat dat lukken?